|
Charles Andre de Gaulle - urodzony dnia 22 listopada 1890 roku oficer i polityk francuski, żołnierz I wojny światowej (walczył m.in. pod Verdun), późniejszy wybitny mąż stanu i generał. Był on absolwentem szkoły wojskowej w Saint-Cyr.
W latach 1919-21 był członkiem francuskiej misji wojskowej w Polsce. W latach 1925- 1939 pełnił obowiązki na różnych stanowiskach w armii. W tym czasie w swej książce pod tytułem "W stronę armii zawodowej" [1934], wyłożył poglądy na temat funkcjonowania i kształtu armii francuskiej. Przeciwstawiał się w niej dominującej koncepcji obrony na linii Maginota, ale nie znalazł zrozumienia ani władz politycznych ani wojskowych Francji.
W dniu wybuchu II wojny światowej był dowódcą jednostek pancernych 5 armii. W styczniu 1940 roku rozesłał do przedstawicieli władz memorandum, w którym przedstawił swoje wnioski z analizy przebiegu działań wojennych w Polsce. Pisze w nim:
"Wobec dzisiejszych metod prowadzenia wojny, jakiekolwiek aktywne działanie jest nie do pomyślenia bez udziału zmotoryzowanych, pancernych sił zbrojnych.
(...)
|
|
|
|
(...)
Kryzys w sferze politycznej, gospodarczej społecznej i moralnej, którego następstwem jest obecny konflikt, otwiera otchłań, jest wszechobecny. Prowadzi on siłą rzeczy do całkowitego zwrotu w sytuacji narodu i struktur państwowych... Czas już najwyższy, aby Francja wyciągnęła z tego konsekwencje!"
De Gaulle 11 maja 1940 roku obejmuje dowodzenie
formującą się 4 dywizją pancerną i kilka dni później zostaje mianowany (tymczasowo) generałem brygady.
Po nieudanej dla niego kampanii oraz z powodu "oddania się" Francji w niewolę opuszcza ojczyznę i 17 czerwca 1940 r. wyjeżdża do Londynu. 18 czerwca tegoż samego roku, w apelu radiowym z Londynu, namawia francuzów na kontynuowanie walki.
Wkrótce zaczął tworzyć wojsko Wolnej Francji. W czerwcu 1943 r. stanął na czele (obok gen. Girauda) Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (CFLN) w Algierze. Rok później, po przekształceniu Komitetu w Tymczasowy Rząd Republiki Francuskiej, objął urząd premiera ale zrezygnował z tego stanowiska w styczniu 1946 r.
W latach 1947-53 stał na czele ugrupowania politycznego: Rassemblement du Peuple Francais [Zgromadzenie na Rzecz Republiki].
W okresie ostrego kryzysu wewnętrznego (wojna algierska i niestabilna sytuacja polityczna Francji) powrócił do władzy i od 1 czerwca 1958 stanął na czele rządu. 21 grudnia został wybrany na prezydenta V Republiki, proklamowanej na mocy nowej konstytucji (przyjętej w referendum). W polityce zagranicznej dążył do stabilizacji (1962 zakończenie wojny z Algierią) i przywrócenia Francji pozycji mocarstwowej, także do zbliżenia z krajami Europy Wschodniej. W polityce wewnętrznej, pomimo poprawy sytuacji ekonomicznej, pojawia się opozycja sił lewicowych i antyguallistowskiej prawicy. Proponowany przez de Gaulle'a - po niepokojach społecznych 1968 roku - udział pracowników w zyskach i podejmowaniu decyzji (zasada partycypacji) nie zyskał szerszego poparcia; po odrzuceniu w referendum powszechnym proponowanej przez de Gaulle'a reformy administracji i senatu. 28 kwietnia 1969 roku ustąpił ze stanowiska prezydenta.
Zmarł 9 listopada 1970 roku w Colombey-les-Deux-Eglises.
|
|