W 1989 US Army, US Navy i Marines rozpoczęli program budowy wspólnego bezpilotowego aparatu latającego. Firmy TRW (obecnie należąca do konsorcjum Northrop Grumman) i Israeli Aircraft Industry wygrały przetarg na dostarczenie pierwszych siedmiu aparatów Hunter w 1993. Trzy lata później aparaty rozpoczęły służbę. Później sprzedano Huntery także Francji i Belgii.

Hunter to dwuogonowy bezpilotowy aparat latający. Jego napęd stanowią dwa silniki benzynowe Moto-Guzzi o mocy 60 KM każdy. Planuje się jednakże zastąpienie ich silnikami na paliwo JP-8. Aparat odpalany być może tak z utwardzonego lub półutwardzonego pasa startowego, jak i z wyrzutni przy pomocy dopalacza rakietowego, co ogranicza wymaganą ilość miejsca praktycznie do powierzchni zajmowanej właśnie przez wyrzutnię. Lądowanie odbywać się może na nawierzchni betonowej lub trawiastej, także przy użyciu lin hamujących. B-Hunter, wersja produkowana przez IAI dla Belgii, wyposażona jest w ATLND – system automatycznego startu i lądowania oparty o czujnik laserowy sprowadzający maszynę na punkt emisji promieniowania.

Wyposażony w GPS Hunter może przeprowadzać następujące misje: zwiad obrazowy w czasie rzeczywistym, naprowadzanie artylerii, ocena skuteczności ostrzału, rekonesans i inwigilacja, rozpoznanie i klasyfikacja celów oraz obserwacja pola walki.

Sterowanie bezpilotowcem odbywa się za pomocą naziemnej stacji GCS-3000 obsługiwanej przez dwóch operatorów. Każda stacja może równolegle kontrolować dwa Huntery. Obrazy obserwowane przez Huntery mogą być przekazywane zarówno do stacji, jak i bezpośrednio, na odległość maksymalną 40 km, do terminalu RVT.

Podstawowy ładunek operacyjny Huntera, MOSP (Wielomisyjny Ładunek Optroniczny), będący dziełem IAI, zawiera w sobie kamery telewizyjne i system obserwacji w podczerwieni FLIR.

Inne możliwe pakiety wyposażenia obejmują laserowy wskaźnik celów, układy zakłocania fal radiowych i radarowych oraz różnorodne systemy komunikacyjne. Od 1999 Huntery służą w Macedonii, wspierając siły NATO w Kosowie. Podczas pierwszych trzech miesięcy operacji Allied Force Huntery wylatały podczas wykonywanych zawsze parami misji rozpoznawczych blisko 600 godzin na okres 30 dni. Od marca 2002 bezpilotowce te, wspierające operację Iraqi Freedom, wykonały ponad 600 lotów rekonesansowych i rozpoznania celów. Od listopada 2004 dwa RQ-5A bazują w Arizonie, służąc w patrolowaniu granic Departamentowi Bezpieczeństwa Wewnętrznego (DoHS).

W październiku 2002 seria lotów testowych udowodniła, iż Hunter jest doskonale zdatny do przenoszenia i odpalania przeciwpancernej subamunicji Northrop Grumman BAT (Brilliant AntiTank). Dziesięć miesięcy później Hunter przeszedł pomyślnie próby z pochodną BAT, precyzyjną amunicją Viper Strike z półaktywnym naprowadzeniem laserowym. Prawdopodobnie niedługo dwa Huntery uzbrojone w Viper Strike’i trafią do Iraku.

Przedłużona wersja E-Hunter o przebudowanym ogonie i centropłacie, przeznaczona do latania na pułapie 7 000 metrów oraz o zwiększonym promieniu działania wykonała pierwszy lot w kwietniu 2005.

Dane taktyczno-techniczne

Rozpiętość: 9,57 m
Długość: 7,46 m
Wysokość: 1,85 m
Maksymalna masa startowa: 727 kg
Pułap operacyjny: 4 950 m
Maksymalny czas trwania lotu: 12 godzin