Wpisy w kategorii Na lądzie

Do połowy lat 30. Wojsko Polskie nie dysponowało żadną wyspecjalizowaną bronią przeciwpancerną. Informacje wywiadowcze o nasilających się zbrojeniach w Niemczech (po dojściu Hitlera do władzy) i ZSRR skłoniły władze polskie do przyjęcia w 1935 roku programu modernizacji Wojska Polskiego. Ważnym elementem plan było wzmocnienie środków obrony przeciwpancernej wojsk lądowych. Uznano, że niższe szczeble taktyczne – kompanie piechoty i plutony kawalerii – powinny dysponować specjalnymi karabinami przeciwpancernymi.

W związku ze zbrojeniem się naszych sąsiadów – ZSRR i III Rzeszy – w coraz to nowe typy broni pancernej, lotniczej i nie tylko, w Polsce na początku lat 30. rozpoczęto zakrojoną na szeroką skalę modernizację polskich sił zbrojnych. Po zakończeniu I wojny światowej trwał rozwój broni pancernej – czołgów, pojazdów opancerzonych, broni przeciwpancernej… Coraz bardziej zdawano sobie sprawę, że pojazdy pancerne będą odgrywać w przyszłej wojnie decydującą rolę. Aby z nimi walczyć, należało posiadać skuteczną broń.

BMS-1 Alacrán (hiszp. Skorpion) jest ostatnim dotychczas opracowanym wozem bojowym typu halftrack. Został skonstruowany na początku lat osiemdziesiątych jako prywatne przedsięwzięcie firmy Cardoen Industries, bazującej na doświadczeniach zdobytych przy modernizacji należących do chilijskiej armii transporterów M3A1, która to operacja miała miejsce w połowie lat siedemdziesiątych. Celem projektu było opracowanie nowoczesnego, uniwersalnego wozu bojowego z myślą o nabywcach z krajów rozwijających się, które ciągle jeszcze używały uzbrojenia z rodowodem sięgającym II wojny światowej.

Projekt budowy czołgu Jaguar był wspólnym przedsięwzięciem chińsko-amerykańskim, którego początek sięga lat osiemdziesiątych, kiedy to Kraj Środka szukał drogi zmodernizowania bądź zastąpienia swoich czołgów Typ 59, które już od dawna były przestarzałe, ich konstrukcja wywodziła się bowiem od radzieckich czołgów T-54. Z politycznego punktu widzenia wspólny projekt budowy nowego czołgu przez Stany Zjednoczone i Chiny jeszcze niedługo przed tym, gdy się rozpoczął, byłby nie do pomyślenia nawet w najskrytszych snach, gdyby nie zapoczątkowana przez prezydenta Richarda Nixona polityka odprężenia pomiędzy oboma mocarstwami.

Rok 1873 jest nie tylko jedną z najważniejszych cezur w dziejach wojskowych Japonii, ale w ogóle datą bez precedensu w całej historii tego wyspiarskiego kraju. To kolejna data po słynnym roku 1868, która oddzieliła grubą kreską dawne od nowoczesnego.

Temat dalekowschodniej broni białej należy uznać za niewątpliwie słabo opracowany przez polskich bronioznawców. Większość polskojęzycznej literatury dotyczącej tego problemu należy uznać za zdezaktualizowaną i bazującą najczęściej na starej, często źle przetłumaczonej literaturze anglojęzycznej.

Należy wspomnieć, że w armii rosyjskiej, pruskiej i austriackiej już na przełomie XVII i XVIII wieku istniały oddziały słynnych jegrów. Były to jednostki złożone z doświadczonych strzelców uzbrojonych często we własną broń – zazwyczaj strzelby z lufą gwintowaną – walczący w szyku rozproszonym.

Pasjonaci zajmujący się działaniami wojsk pancernych w drugiej wojnie światowej na ogół skupiają się …

Działaniom piechoty w pierwszej połowie drugiej wojny światowej często towarzyszył huk różnego rodzaju lekkich lufowych broni przeciwpancernych, przenoszonych i obsługiwanych przez żołnierzy piechoty. Według przedwojennych założeń przyjętych w wielu armiach to na nich miał spoczywać główny ciężar osłony piechoty przed siłami pancernymi przeciwnika. Jednak już po roku wojny okazało się, że większość z nich jako broń przeciwczołgowa jest właściwie bezużyteczna. Konstruktorzy głowili się nad stworzeniem nowych broni, a żołnierze szukali nowych zastosowań do znajdujących się w ich rękach Panzerbüchse, Boysów i innych podobnych konstrukcji.

W chwili, gdy podczas II wojny światowej zadebiutowała przenośna broń przeciwpancerna, piechota stała się zdolna walczyć z czołgami. Po 1945 roku rozwój typu broni przeciwpancernej przebiegał dwutorowo – rozwijano i ulepszano lekkie granatniki przeciwpancerne, dla których wzór stanowił niemiecki panzerfaust, ale projektowano także inną odmianę przenośnej broni przeciwpancernej: pociski kierowane (w skrócie ppk).