Eksploracja podziemna przyciąga ostatnio coraz szersze grupy entuzjastów. Fotografia cyfrowa, GPS, internetowe bazy map – to wszystko ułatwia znajdowanie i badanie jaskiń, szybów i innych obiektów skrytych przed okiem przypadkowego przechodnia. „Zapomniane podziemia” pokazują, jak połączenie starych i nowych metod działania może prowadzić do zaskakujących odkryć.
Przez kilka dekad mit o V-7 podsycali głównie dziennikarze i autorzy książek. Jedni powielali „ciekawą historię”, nieświadomi, że to bajka, inni zwyczajnie, z pełną świadomością, tworzyli nowe, zmyślone wątki dla sławy i kasy. Jednych porwała zagadka i ulegli pokusie teorii spiskowych, inni ulegli pokusie łatwego zysku i rozgłosu. Potem nastała era Internetu i wszystko się skomplikowało. Bo pisać mógł już każdy. W efekcie Internet zalała fala amatorskich stron poświęconych różnych teoriom spiskowym, w tym historii o V-7. Równocześnie wiele osób, widząc ogromne zainteresowanie tematem V-7, postanowiło zrobić na tym pieniądze, pisząc na ten temat książki, tworząc zmyślone od podstaw nowe wątki.
Historia to nie tylko wojny, wielkie bitwy, odlegle potyczki, o których spisano już wiele grubych tomów. Ciekawą historię znajdziemy wszędzie, w każdym regionie naszego kraju, wystarczy tylko dobrze poszukać, a natknąć się można na naprawdę niezwykłe rzeczy. Dowodem na to jest dwutomowa praca Jolanty Nitkowskiej-Węglarz „Tajemnicze Pomorze”.
Recenzje kolejnych części danego cyklu są trudne do pisania. Ciężko bowiem wymyślić coś nowego, czego nie było w poprzednich recenzjach, tak by się nie powtarzać. A z drugiej strony pominięcie zbyt wielu rzeczy spowodowałoby skurczenie się recenzji do rozmiarów notatki prasowej, a też nie o to nam chodzi. Niestety od czasu do czasu trzeba spełnić i takie zadanie, bo oto mamy przed sobą trzecią i ostatnią część pracy „Ostatni sekret Wunderwaffe”, autorstwa Bartosza Rdułtowskiego wydaną przez Technol, którego właścicielem jest tenże Autor.
Władze wziętej w alianckie kleszcze III Rzeszy stanęły przed problemem ukrycia zawartości skarbca narodowego banku. Jak sukcesy militarne Wehrmachtu pozwoliły na wypełnienie skarbca, tak porażki na froncie i zbliżające się do Berlina armie wroga wymusiły podjęcie decyzji o ewakuacji dóbr. A było co chować – miliard marek w banknotach, sto ton złota, kamienie szlachetne, dzieła sztuki oraz worki pełne złotych mostków i plomb przywiezione z obozów koncentracyjnych.
Książka oparta jest na identycznej koncepcji jak poprzedniczka. Mniej jest tu pracy z suchymi, urzędowymi dokumentami, za to niemal w całości przedstawione są relacje ludzi mających coś wspólnego z interesującym autorów tematem. Oczywiście, co z racji upływającego czasu nieuniknione, część z tych wspomnień autorzy mogli poznać jedynie z archiwalnych dokumentów, jednak ciągle są to zeznania naocznych świadków.
To już druga w krótkim czasie książka o kompleksie „Riese” z krakowskiego wydawnictwa Technol, jaka pojawia się w naszym serwisie, a to jeszcze nie wszystko. Mimo że recenzje ukazują się w niewielkim odstępie, poprzednio recenzowana książka ukazała się w roku 2008, a ta w roku 2009. Chociaż to też nie do końca prawda. Jak zapewne już zauważyliście, przy tytule jest dopisek o wydaniu uaktualnionym, pierwsze ukazało się bowiem już w roku 2002. Była to wtedy pierwsza pozycja, w której autorzy próbowali usystematyzować całą dotychczasową wiedzę na temat hitlerowskich podziemi.
Chociaż od zakończenia II wojny światowej minęło już ponad sześdziesiąt lat, wiele wydarzeń z czasu największego konfliktu owianych jest mgłą tajemnicy. Z pewnością można do nich zaliczyć budowę przez Niemców ogromnego podziemnego kompleksu w Górach Sowich, który nosił kryptonim „Riese” – Olbrzym. Powstały różne hipotezy odnośnie przeznaczenia tego niezwykłego obiektu. Trzy główne to: wielka fabryka zbrojeniowa, miejsce testowania nowych rodzajów uzbrojenia, przyszłej Wunderwaffe, oraz mająca obecnie najwięcej zwolenników teza mówiąca, że miała to być nowa kwatera główna Adolfa Hitlera, wielu centralnych urzędów III Rzeszy i sztabu niemieckiej armii.
Podobnie jak w części drugiej, tak i tu autor dokonuje krytycznej analizy artykułów prasowych dotyczących Gór Sowich i ich tajemnic, które ukazały się w 1964 roku. Z tym że w części drugiej były to artykuły z pierwszej połowy tegoż roku, a w części trzeciej – artykuły z drugiej połowy. Widać więc wyraźnie, że w sumie oba tomy stanowią jedną książkę i dziwię się, dlaczego nie zostały wydane w takiej formie.
Riese. Prawdopodobnie większość zainteresowanych historią II wojny światowej kojarzy to złowieszczo brzmiące słowo. Riese. Przyznacie, że doskonale pasuje do tajemniczego, podziemnego kompleksu wykutego w górskim zboczu. Teraz o tunelach w Górach Sowich wiemy już całkiem sporo, ale gdy po raz pierwszy dowiedziało się o nich szersze grono Polaków, na temat instalacji o nieznanej nazwie i przeznaczeniu powstawały najfantastyczniejsze spekulacje.
