W mojej dziesięciostopniowej skali ocen książka „Bogowie i generałowie” dostaje 7. Głównie za to, że opisuje losy czterech zupełnie od siebie różnych bohaterów, którzy stali po dwóch stronach konfliktu, ale również za to, że Jeff Shaara nie zapomniał o aspekcie militarnym i scenach batalistycznych co, nie ukrywam, przypadło mi do gustu.
Jednym pomaga układanie domków z kart w wietrzną pogodę, inni natomiast potrzebują czegoś znacznie bardziej ekscytującego, czegoś co pozwoli podnieść ciśnienie krwi płynącej w żyłach i dostarczyć niespotykanych wrażeń. Tym czymś może być na przykład podjęcie zawodu szpiega.
Każdy śledzący choćby ostatnie obchody 20-lecia upadku komunizmu w Polsce zauważył niewątpliwie jedno – jak skraje oceny, emocje i podziały towarzyszom nie tylko historykom czy politykom, ale i całemu społeczeństwu, jeżeli chodzi o ocenę i rozliczenie się z najnowszą historią naszego kraju.
Dzieje i historia Rosji i narodu rosyjskiego – a raczej narodów wchodzących w skład imperium Romanowów, a później Związku Radzieckiego – są chyba jednymi z najciekawszych, a co za tym idzie, od zawsze cieszą się niezmiennym zainteresowaniem historyków z całego świata i, co najważniejsze, Czytelników.
Po prostu aż do 1989 roku taka książka w ogóle nie miałaby szans się w Polsce ukazać. Jej autorem jest bowiem generał Wehrmachtu Hans von Ahlfen i już chociażby to dyskwalifikowało ją w oczach władz. Nie mówiąc już o tym, że prezentowana przez niego wizja historii, delikatnie mówiąc, odbiega od przyjętej w naszym kraju.
O tym, że w historii Polski wciąż jest wiele białych plam, chyba nie muszę nikogo przekonywać. Burzliwe dzieje naszej ojczyzny, zwłaszcza w pierwszej połowie XX wieku, sprzyjały ich powstawaniu, dzięki czemu historycy jeszcze długo będą mieli pełne ręce roboty, nie zawsze przyjemnej i z reguły niełatwej.
Książek, artykułów, filmów, programów dokumentalnych i fabularnych o II wojnie światowej w Rosji napisano i nakręcono setki, jeśli nie tysiące. Z tym, że od czasu do czasu zdarza się, iż autorzy próbują połączyć prostotę przekazu filmu i programu z naukowymi walorami książki.
Na samym wstępie wyjaśnić trzeba jedną rzecz: polski tytuł książki jest mylący. A właściwie nie tyle tytuł jako taki, co podtytuł. „Stalin i Hitler” sugerować może, że naprawdę mamy do czynienia z kolejną biografią obu tyranów.
Zima przełomu lat 1939/1940 dwojako odznaczyła się w historii Starego Kontynentu. Po pierwsze: z powodu „dziwnej wojny” na granicy niemiecko-francuskiej. Po drugie zaś: ze względu na to, iż w tym samym czasie na uboczu Europy bodaj najpotężniejsze państwo świata – z pewnością największe. Najludniejsze i o najliczniejszych siłach zbrojnych – zaatakowało małą Finlandię.
Komunizm – jedna z najbardziej zbrodniczych ideologii w dziejach świata. O palmę pierwszeństwa ściga się z niemieckim nazizmem i nie jest w tym starciu bez szans. Pochłonął miliony ofiar i spowodował zacofanie gospodarcze wszystkich krajów, w których był wprowadzany. Na szczęście obecnie ostatnim prawdziwie komunistycznym państwem została już tylko Korea Północna.
