Co mi wtedy do pustego łba strzeliło, nie wiem, dość, że sam sobie, na własną prośbę, przemazałem pamięć. Może więc wcześniej byłem synem jakichś dwóch bardzo bogatych tatusiów, albo może znajdowałem się w ciągu alaharydowym, albo miałem na stałe implantowanego jakiegoś wirtuala?
Na pierwszy rzut oka powieści Tomasza Kołodziejczaka kwalifikować by się mogły do literatury niskich lotów. Ot, fantastyka naukowa. Ostre rżnięcie z karabinów czy innych tam enegrolaserów, wielcy, sztucznie pompowani faceci, mnóstwo akcji… No tak, chciał nie chciał – papka. I co? I figa z makiem. Bo wystarczy przeczytać więcej niż pierwsze kilkadziesiąt stron, aby przekonać się, że powieści Kołodziejczaka z cyklu o Dominium Solarnym zakwalifikować można wyłącznie do powieści z najwyższej półki.
Różnice biologii ludzi i parksów były tak wielkie, że nawet lata intensywnych treningów i pracy nie były w stanie zatrzeć atawistycznych lęków Ain’ta. Mimo że używało tego nosiciela od wielu miesięcy i zostało bardzo starannie zainstalowane, cały czas czuło chłód i suchość nie pokrytej żyzną węglowodorową mazią skóry
Otwarcie przyznaję, że długo zastanawiałem się, jak powinienem zacząć tę recenzję. Jak usprawiedliwić przed Czytelnikami fakt, że na naszych elektronicznych łamach pojawia się science fiction – powieść, której fabułę osadzono w dalekiej przyszłości na odległej planecie, gdzie ludzkość zmaga się z najazdem tajemniczych, dysponujących niezwykle zaawansowaną i niszczycielską technologią obcych.
