Zresztą w czasie lektury Czytelnik przekona się, że w ogóle często trudno odmówić mu racji. Styl narracji Demo Dicka jest rubaszny i potoczysty, można odnieść wrażenie, że plecie, co mu ślina na ozór przyniesie, lecz wcale tak nie jest. Opinie i uwagi Autora są nie dość, że przemyślane, to jeszcze głębokie i osobiste. Pisząc wspomnienia, Marcinko przyjął postawę „pieprzyć to, skoro już się uzewnętrzniam, to na całego” – i tak właśnie postąpił.
W swojej obecnej formie oddziały SEALs powstały w 1962 roku i od początku ich zadaniem było prowadzenie działań niekonwencjonalnych w środowisku wodnym, pod którym rozumiano zarówno otwarte morze, jak i wody śródlądowe. Jednak to nie wtedy narodziła się w US Navy idea wykorzystania płetwonurków bojowych. Ich geneza sięga drugiej wojny światowej i oddziałów Underwater Demolition Teams (UDT), których zadaniem było prowadzenie rozpoznania obszarów brzegowych i przygotowywanie plaż dla oddziałów desantowych. Co warte podkreślenia, pomysłodawcą UDT nie była amerykańska marynarka, ale Office of Strategic Services (OSS), czyli poprzednik dzisiejszej Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA).
Miałem jeszcze może jakieś metrów i nagle – bum! – trzasnąłem twarzą w pień. Dobrze było tak oberwać. Dzięki temu czułem, że żyję. Zostawiłem spadochron na drzewie, zeskoczyłem na ziemię i zacząłem zbierać drużyny. Szybko się przeliczyliśmy. Byłem w euforii. Wszyscy dotarli do strefy lądowania z nieuszkodzonym sprzętem.
Wziąłem sobie to do serca. SEAL Team Six ćwiczył ciężej, niż kiedykolwiek ćwiczył jakikolwiek inny oddział, czekając na okazję, żeby udowodnić sceptycznym urzędasom z marynarki i popapranym liczykrupom, jakich mnóstwo w Waszyngtonie, że US Navy potrafi skutecznie zwalczać terrorystów. Nieraz chodziłem na skróty i niejednemu nadepnąłem na odcisk, wypełniając rozkaz admirała Haywarda.
