Posts tagged Rebis

ZSRS zapisał się w dziejach świata chyba przede wszystkim jako państwo ciągłego terroru i strachu, czego obrazem była sieć więzień, obozów i łagrów, tworząca, jak to określił Aleksander Sołżenicyn, archipelag rozsianych po całym kraju obozowych wysp. Powiedzenie krążące po ulicach sowieckich miast tamtych czasów mówiło, że w ZSRS ludzie dzielą się na tych którzy siedzieli, siedzą lub będą siedzieć. O prawdziwości tych słów mógł przekonać się Autor książki „Biez wodki”, Aleksander Topolski, który był więźniem ZSRS przez niemal trzy lata wojenne.

Ucieczek z Polski ludowej było sporo, ale Autorzy skoncentrowali się tylko na pierwszym okresie po wojnie i osobach, które z różnych przyczyn były najbardziej narażone na represje ze strony aparatu państwowego: przedstawicielach rządu londyńskiego, dowódcach podziemia AK-owskiego, naukowcach. Wyjątkiem jest Józef Światło, który sam do UB należał i był tam wysokim oficerem, dlatego również jego ucieczka została zaliczona do tych „specjalnego znaczenia”.

Fabuła jest zbliżona do tego, co mieliśmy okazję już czytać poprzednim razem. Oto na szczytach władzy radzieckich służb specjalnych za panowania Stalina zawiązuje się spisek mający na celu obalenie dyktatora i przejęcie władzy przez ludzi związanych z NKWD. Intryga rozgrywa się wokół tego, kto będzie sprytniejszy: spiskowcy czy ludzie wierni Stalinowi. Jak to w powieściach Suworowa, jest to połączenie sensacji, powieści detektywistycznej i political fiction mocno osadzone w jak najwierniej odtworzonych realiach lat trzydziestych dwudziestego wieku.

Zmarnowany brytyjski wysiłek włożony w konstrukcję rosyjskich podkopów podczas ofensywy nad Sommą wynikał głównie z braku doświadczenia w prowadzeniu tego rodzaju operacji. Zamknięte i otwarte podkopy zostały wypróbowane i odrzucone przez Francuzów w 1915 r., a wykorzystane z różnym rezultatem na Gallipoli. Niewykorzystanie rosyjskich podkopów skonstruowanych nad Sommą doprowadziło do opinii o zmarnowaniu ich potencjału.

Rynek wydawniczy i filmowy wzajemnie się nakręcają – rzecz oczywista. Co jakiś czas producenci, wydawcy i w końcu sami twórcy odświeżają dany temat, licząc na to, że „a nuż uda się jeszcze coś z tego wycisnąć”. Nie trzeba dodawać, że to „coś” jest najczęściej papierowe i zielone… Najlepszym przykładem z ostatnich lat jest chociażby motyw przygód piratów. Analogicznie rzecz się ma ze starożytnym Rzymem.

Jest styczeń roku 1942. Fabuła przenosi nas na pokład beznadziejnie przestarzałego niszczyciela USS Walker, który wraz z kilkoma innymi okrętami, między innymi bliźniaczym Mahanem stara się umknąć przed daleko potężniejszą flotyllą japońską z krążownikiem liniowym Amagi na czele. Dowódca Walkera, Matthew Reddy, wprowadza niszczyciel w burzę, licząc na to, że tam zdoła się skryć i uciec przed nieprzyjacielem. Ucieknie, a jakże. Ucieknie – mimo woli, rzecz jasna – aż do innego świata.

Polski wywiad ma długą i chlubną tradycję. Zawsze należał do światowej czołówki. Wystarczy przypomnieć takie dokonania jak złamanie radzieckich szyfrów i prowadzenie radiowywiadu w wojnie polsko-bolszewickiej, złamanie kodu Enigmy i zbudowanie repliki tej maszyny, dostarczenie zachodnim aliantom części rakiety V-2 i informacji o niemieckich obozach koncentracyjnych, wykradzenie Amerykanom planów myśliwca F-15 i zestawu przeciwlotniczego Patriot czy wreszcie ewakuacja agentów CIA z Iraku. Sprzymierzeńcy naszego kraju się zmieniali, ale wywiad pozostawał ciągle tak samo skuteczny.

Historia jest mistrzynią ironii. Do tego ironii brutalnej i okrutnej. Jakże bowiem inaczej, jeśli nie okrutną ironią, nazwać sytuację Żydów walczących w Wehrmachcie czy nawet SS, podczas gdy aparat państwowy hitlerowskiej III Rzeszy systematycznie mordował ich pobratymców? Niemniej jednak ofiarami tej ironii padali ludzie z krwi i kości, którzy musieli się w tej sytuacji zmagać z konfliktem tragicznym na miarę najlepszych sztuk teatru antycznego. O tych właśnie ludziach opowiada Bryan Mark Rigg.

Mamy rok 2011. „Niewidzialną siłę” rozpoczyna scena przyjęcia dyplomatycznego na bardzo wysokim szczeblu. Tu, na salonach Białego Domu, na oczach prezydenta Stanów Zjednoczonych umiera nagle niejaki Masorin, rosyjski polityk, gubernator Uralskiego Okręgu Federalnego. Wkrótce pojawia się ostateczna diagnoza: trucizna. Masorina zabito kurarą. Nietrudno się domyślić, że zlikwidowali go Rosjanie, a zrobili to w USA, aby wprowadzić zamieszanie i odsunąć od siebie podejrzenia.

Wiktor Suworow znany jest powszechnie miłośnikom historii z serii książek poświęconych różnym aspektom II wojny światowej na froncie wschodnim. A to udowadnia, że Związek Radziecki szykował się do ataku na zachód Europy, Hitler zaś uprzedził go tylko o kilka dni, a to pisze odbiegającą od powszechnie przyjętej wersji biografię marszałka Żukowa. Znanych jest też kilka jego prac na tematy zimnowojenne: wywiadu GRU czy interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Jednak w czasie wolnym od demaskowania komunistycznej propagandy zajmuje się też pisaniem powieści.