Podniosłem się. Nisko schylony przebiegłem przez plażę. Po dotarciu na skraj piasku tuż za znakiem wysokiej wody zerknąłem pod nogi i zobaczyłem czubek wielkiej czarno-żółtej bomby wystający z ziemi. Przymocowana do niego metalowa płytka była detonatorem naciskowym. Moja stopa minęła ją o centymetry.
Dzisiaj wszyscy wiemy, czym był komunizm, czy właściwie realny socjalizm, i jakim państwem był Związek Radziecki. Nie trzeba chyba nikomu przypominać wszystkich zbrodni i niegodziwości, jakich dopuściły się w imię światowej rewolucji przywódcy tego państwa. Jednak nie zawsze i nie wszędzie tak było. O ile my mieliśmy to nieszczęście, że z ZSRR mieliśmy bezpośrednią styczność, co na kilkadziesiąt lat zadecydowało o losach naszego państwa, o tyle na zachodzie, a szczególnie w Stanach Zjednoczonych, sytuacja była zupełnie inna. Zwłaszcza w okresie lat trzydziestych i czterdziestych, kiedy to socjalizm jawił się jako nowy, wspaniały ustrój, a ZSRR stał się jednym z głównych zwycięzców nad niemieckim nazizmem.
Książka nie stawia żadnej tezy, z którą można by się zgadzać lub spierać. Pokazuje po prostu i poddaje pod rozwagę pewne fakty, zjawiska i opinie, czym różni się od „Europa walczy” Normana Daviesa, mającej wykazać zachodniemu Czytelnikowi, iż „prawdziwa” wojna toczyła się na froncie wschodnim.
Była sobota, 9 września 1944 roku, godzina 7 rano. Fey leżała jeszcze w łóżku, kiedy do jej drzwi załomotał porucznik Hans Kretschmann, dwudziestotrzyletni adiutant pułkownika Dannenberga, dowódcy oddziału kwaterującego w Brazzŕ.
Aż do dwudziestego wieku tak naprawdę żadne wydarzenie nie było prawdziwie światowym. Pierwszym takim w dziejach ludzkości był moment wejścia w życie zawieszenia broni 11 listopada 1918 roku, dzień, w którym skończyła się pierwsza wojna światowa.
Razem z opisywaną niegdyś u nas „Wojną Iwana” stanowi całościowy opis życia zwykłych żołnierzy na obu głównych, europejskich frontach drugiej wojny światowej. Pozycja jak najbardziej godna polecenia.
Niemniej o wiele istotniejszą rolę na tym odcinku frontu odegrali Australijczycy pod komendą gen. Leslie’ego Morsheada. I właśnie ku pamięci ich bohaterstwa powstała recenzowana książka, którą bez wahania mogę nazwać australijską epopeją wojenną.
Obszerne dzieło (bagatela – 696 stron!) składa z pięciu rozdziałów, przy czym najwięcej miejsca (314 stron) zajmuje część opisująca instytucje i sposoby (czyli nie tylko osławioną Abwehrę, w Niemczech istniało kilka różnych organizacji wywiadowczych penetrujących w poszukiwaniu wiedzy przydatnej dla sił zbrojnych) zajmujące się zdobywaniem i gromadzeniem informacji niezbędnych z punktu widzenia militarnych interesów państwa.
Zdecydowana większość biografii Józefa Stalina poświęcona jest, co zrozumiałe, jego działalności politycznej.
.Zajmijmy się więc osobą jednego z najsłynniejszych, jeśli nie najgenialniejszego, z uczonych starożytności – żyjącego ponad dwa stulecia przed Chrystusem mieszkańca sycylijskiego miasta Syrakuzy – Archimedesa. Tak, właśnie tego, którego prawa i twierdzenia poznaliśmy wszyscy w szkole. Tego, który miał jakoby po swym jednym z największych odkryć, na które wpadł podczas kąpieli, biegać nago po mieście krzycząc: eureka! I jak się okazuje tego, który jest ojcem współczesnej matematyki, mechaniki i fizyki.
