Rośnie zagrożenie terroryzmem w Szwecji
W czwartek 17 sierpnia szwedzka Policja Bezpieczeństwa (SÄPO) ogłosiła podwyższenie poziomu zagrożenia terrorystycznego z …
W czwartek 17 sierpnia szwedzka Policja Bezpieczeństwa (SÄPO) ogłosiła podwyższenie poziomu zagrożenia terrorystycznego z …
Związki międzywyznaniowe w Indiach zawsze były tematem kontrowersyjnym. Hinduiści od wieków z nieufnością patrzeli …
Według naocznych świadków w poniedziałek 26 listopada około 6.00 rano czasu miejscowego oddział Asz-Szabab …
Siły powietrzne Stanów Zjednoczonych chcą uchodzić za organizację tolerancyjną i wielokulturową. Dlatego w odpowiednio …
Aby utrzymać swój stan posiadania w zakresie kontrolowanych obszarów syryjskiego terytorium, Iran potrzebuje bojowników, …
W położonym na południu Francji mieście Nîmes archeolodzy odnaleźli groby trzech muzułmańskich wojowników. Już …
Brytyjskie ministerstwo obrony postanowiło włączyć się w tym roku w obchody Tygodnia Islamskiego (Islam …
W okresie nauczania Ibn Tajmijji oraz Ibn Kathira (XIII/XIV wiek) dżihad interpretowano dwojako. Zdaniem większości wojna o podtekście religijnym mogła być tolerowana jako obrona zagrożonej suwerenności zasiedlonego przez muzułmanów terytorium, obywateli lub właśnie religii. Mniejszość twierdziła jednak, że legitymizacją wojny jest sam fakt bycia w kontakcie z niewiernymi, co tłumaczyłoby zezwolenie na dżihad w każdej sytuacji, w jakiej muzułmanin wchodziłaby w interakcję z wyznawcą innej religii.
Teoretycznych założeń islamskiego fundamentalizmu doszukiwać się można już w VIII/IX wieku. Konstruująca ówcześnie swe zasady jedna z głównych szkół prawnych islamu, szkoła hanbalicka, wskazywała obowiązek zachowywania „czystości” koranicznego nauczania, literalnego przestrzegania prawa i braku konieczności dopasowywania do współczesności tekstu świętej księgi. Ahmed ibn Hanbal, założyciel szkoły, próby uzasadniania i reinterpretowania świętych tekstów uważał za profanację. Kontynuator tej tradycji, Ali al-Barbahari, za łamanie praw świętego pisma i niegodne muzułmanina uznawał również rozrywkowy tryb życia, sprzedaż i spożywanie alkoholu, zabawy taneczno-muzyczne.
Tamerlan zwany również Timurem należał bez wątpienia do najznakomitszych zdobywców w dziejach świata. Jego rozległe imperium obejmowało obszary od zachodniej granicy Chin poprzez Azję Środkową aż po ziemie Anatolii i Egiptu. Na tak niezwykłą i dynamiczną karierę wpłynęło wiele czynników, wśród nich przede wszystkim należy wymienić przymioty osobiste samego władcy i sprzyjające warunki polityczne w regionie, w tym znaczne osłabienie polityczno-ekonomiczne ościennych krajów. Gdy analizuje się bliżej podboje Tamerlana, jedną z najbardziej zastanawiających kwestii jest jego stosunek do islamu, wyznawanego wtedy powszechnie przez ludy Mawarannahru, a co za tym idzie, również przeważającą część jego wojsk. W deklaracjach i czynach tego niezwykłego zdobywcy bez większych trudności można zauważyć, iż jego stosunek do religii był dość niejednoznaczny. Zdecydowanie nie należał do gorliwych muzułmanów, mimo iż wielokrotnie w działaniu odwoływał się do islamu i jego zasad.