Wiosną 1944 roku po obu stronach kanału La Manche trwały intensywne przygotowania do decydującego starcia II wojny światowej. O ile jednak alianci zachodni szykowali się do przeprowadzenia największej w dziejach operacji desantowej, inicjującej „krucjatę w Europie”, o tyle hitlerowski Wehrmacht gorączkowo szykował się do obrony tego, co nazistowska propaganda nazwała „Twierdzą Europa”.
Wydaje się, że dziś postać Adolfa Hitlera została już odmitologizowana w historiografii, jednak biografie jego notabli są nadal małe znane. Sylwetki Göringa czy Himmlera wciąż kojarzą się głównie z władzą, potęgą, siłą, bogactwem, wiernością ideom, perfekcjonizmem, hardością, przestrzeganiem rozkazów etc. W rzeczywistości ich życiorysy wyglądają zupełnie inaczej.
16 kwietnia 1945 roku nad ranem dało się słyszeć na przedmieściach Berlina pomruki zbliżającego się frontu. Tego dnia rozpoczęła się wielka ofensywa Armii Czerwonej znad Odry, której to ofensywy celem było zdobycie Berlina i ostateczna kapitulacja „tysiącletniej Rzeszy”. Rozpoczynał się ostatni akord II wojny światowej w Europie, który patetycznie można nazwać, niczym w ulubionej przez Adolfa Hitlera kompozycji Richarda Wagnera, „Gotterdamerung” – zmierzchem bogów.
W publikacjach podejmujących temat II wojny światowej często roztrząsana jest klęska Wehrmachtu pod Stalingradem. Jednak nie trudno się temu dziwić ponieważ wydarzenia te stanowią punkt zwrotny w zmaganiach wojennych. Druzgocąca klęska 6.
Władze Brandenburgii udzieliły przez pomyłkę finansowego wsparcia realizacji projektu ustawienia pamiątkowego głazu jako drogowskazu prowadzącego do byłej posiadłości jednego z najbliższych współpracowników Adolfa Hitlera – marszałka Rzeszy Hermanna Göringa.
