„Lord morski” zdecydowanie nie jest typową powieścią, jaką mógłby stworzyć Bernard Cornwell. Podczas czytania nie mogłam przestać się zastanawiać, kiedy wreszcie nastąpi przeskok w czasie. No cóż, nie nastąpił. Książka historyczną zdecydowanie nie jest, natomiast mimo swojej wyjątkowości, napisana jest rewelacyjnie.
Autor przenosi Czytelnika do 1817 roku do Londynu. Dwa lata po zakończeniu wojny z Napoleonem społeczeństwo brytyjskie podzielone jest na tych, którzy walczyli i czują się po powrocie do domu wyalienowani, nie mogą znaleźć dla siebie miejsca, celu w życiu ani pracy tak jak główny bohater Sandman, oraz na tych, którzy pozostali w kraju i powodzi się im świetnie, a do tego przywłaszczyli sobie laury.
Cornwell to świetny batalista, a okazji do popisania się tą umiejętnością w trylogii nie brakuje. Autor przedstawia starcia z dbałością o szczegóły uzbrojenia i techniki walk z epoki wczesnego średniowiecza. Opisy walk są tak znakomite, że Czytelnik mający problemy z nadmiernie wybujałą empatią poczuje woń przesyconego adrenaliną i strachem potu wojowników, a czytając o zderzeniu się dwóch murów tarcz, odruchowo będzie ocierał twarz ze śliny i krwi wroga.
„Wojny wikingów” to kolejny – po przygodach pułkownika Sharpe’a, trylogii arturiańskiej i trylogii Świętego Graala – cykl powieści autorstwa angielskiego pisarza Bernarda Cornwella. Nakładem Instytutu Wydawniczego Erica ukazała się pierwsza część pięcioksięgu pod tytułem „Ostatnie Królestwo”. Czytelnicy na zachód od Odry mieli już okazję zapoznać się ze wszystkimi tomami przygód Uhtreda, earldormana Bebbanburga, osadzonych w epoce wikińskich najazdów na Anglię.
Król Artur – postać, która istniała naprawdę, czy może produkt średniowiecznych trubadurów, wymyślony tylko jako wzór cnót rycerskich? Nie miejsce to na roztrząsanie tej zagadki, bo teorii o Arturze jest tyle, ilu samych „arturologów”. Brytyjski pisarz Bernard Cornwell niejako stworzył tę postać na nowo, posypał go szczyptą celtyckich legend i podlał sosem historycznych faktów z epoki „zawieszenia” między rządami rzymskich namiestników, a zajęciem prawie całej Brytanii przez ludy germańskiej proweniencji.
To już druga odsłona przygód angielskiego łucznika Thomasa z Hookton, będącego głównym bohaterem „Trylogii Świętego Graala” pióra znanego doskonale fanom powieści historycznej Bernarda Cornwella. Jego historia wpleciona w tło wojny stuletniej nie pozwala obejść się z tą pozycją obojętnie. Wszystkim miłośników beletrystki z uzasadnionym przymiotnikiem „historycznej” czeka kolejna znakomita opowieść angielskiego mistrza pióra.
Korzystam z przyjemnego faktu, iż recenzenckie egzemplarze powieści Bernarda Cornwella wydawane przez różne wydawnictwa trafiają do moich rąk. Dodatkowo jest to pomocne przy ogólnej ocenie książki, gdyż mam sposobność porównania różnych dzieł angielskiego pisarza. Siadając do czytania, byłem świadom rozpoczynającej się przygody, z wielką historią w tle.
Szkoccy ciężkozbrojni unosili tarcze, sprawdzając, czy oby na pewno zdołają nimi zasłonić i siebie, i pikinierów. Jakiś kusznik naciągał cięciwę, kręcąc korbą koła zapadkowego i zaczepiając ją na haku mechanizmu spustowego.
Pióro autora przenosi nas do roku 1346, gdy konflikt dziedziczny między Francją a Anglią zaognia się na dobre. Bohaterem historii jest Thomas z niewielkiej wioski rybackiej Hookton na południowym wybrzeżu Anglii.
To już moje trzecie spotkanie z dzielnym angielskim wojakiem Richardem Sharpe’em. Chciałbym jednak podkreślić, iż „Tygrys” to pierwsza chronologicznie część przygód tytułowego bohatera cyklu powieści Bernarda Cornwella.
