Może tak było, może nie. Dla mnie nie ulega wątpliwości, że rosyjskie napisy na granicy Trzeciej Rzeszy Wot ona, prokljataja Germanija! nie pojawiły się z oddolnej inicjatywy żołnierzy. Że była to zaplanowana akcja aparatu politycznego Armii Czerwonej, by żołnierze wiedzieli, że wkroczyli na ziemię wroga. I – w domyśle – że tu mogą gwałcić, grabić, palić, zabijać…
Podczas drugiej wojny światowej pieniędzy, naukowców i determinacji nie zabrakło Stanom Zjednoczonym Ameryki, których siły zbrojne – już po zakończeniu działań wojennych w Europie i kapitulacji hitlerowskich Niemiec – zrazu na pustyni Alamogordo w stanie Nowy Meksyk przeprowadziły w pełni udany test uranowego ładunku wybuchowego.
Od zarania ludzkości każde plemię, nacja, naród chciało mieć potężniejszą broń niż przeciwnicy. Podobnie rzecz się miała w trakcie drugiej wojny światowej, gdy państwa biorące w niej udział wydawały miliony na konstruowanie coraz to potężniejszych broni.
Dziś już powszechnie wiemy, iż nie bez powodu w kręgach niemieckich elit wojskowych rozważano prewencyjny atak polsko-francuski przeciwko rosnącej w siłę dyktaturze Adolfa Hitlera. Wobec istniejącego zagrożenia rozpoczęto w roku 1934 budowę umocnień Ufortyfikowanego Frontu Łuku Odry–Warty (Festungsfront Oder-Warthe-Bogen), mającego wstrzymać przewidywane postępy Wojska Polskiego w kierunku berlińskim.
