W Polsce pokutuje pogląd, że komiks to medium dla dzieci. „Poznański Czerwiec 1956” z tym stereotypem nie walczy. O ile więc tytuł ten nie zadowoli fascynatów historii, o tyle wydaje się być doskonałym prezentem dla młodszego czy nastoletniego rodzeństwa. I proszę mi wierzyć, nie ma tu ironii.
Historia państwa, które jeszcze do niedawna zajmowało i rozciągało swoje wpływy na piątą część ziemskiego globu, musi fascynować. W jaki sposób z peryferyjnego księstwa narodziła się potęga sięgająca się od centralnej Europy po Amerykę Północną, od Arktyki po środkową Azję? Skąd takie parcie władców Moskwy i ich następców na ciągłe przesuwanie kamieni granicznych? Dziejom Rosji poświęcono setki tytułów, głównie opasłych tomisk, więc czy jest możliwe, aby tysiąc bogatych w wydarzenia lat streścić na niespełna czterystu stronach?
Jest grupa ludzi, którzy o danym sprzęcie muszą wiedzieć wszystko. Liczy się dla nich każdy szczegół. Po drugie: są też modelarze, którzy nie poprzestają na tym, co w pudełku dostarczył im producent zestawu, ale chcą zrobić swój unikatowy model, jakiego nie będzie miał nikt inny na świcie. Obie grupy łączy to, że nie wystarczają im nawet najbardziej szczegółowe monografie, które skierowane są jednak do szerszej rzeszy Czytelników, lecz potrzebują specjalistycznych opracowań zwracających uwagę na detale. Naprzeciw ich potrzebom wychodzi za pośrednictwem Bellony Denis Oliver, który stworzył książkę „Czołgi Sherman”.
Współczesne tendencje w rozumieniu świata muzułmańskiego w ogólnym ujęciu sprowadzają się do krytyki jego dorobku na przestrzeni dziejów. Naczelną teorią tej krytyki jest europocentryczne przeświadczenie o swojej wyższości rozwoju cywilizacyjnego nad światem islamu. Profesor Katarzyna Pachniak na przekór powszechnie panującym przekonaniom, stereotypom i mitom przygotowała dla Czytelnika dzieło niebagatelne. Otóż w okresie średniowiecza nauka muzułmańska stała na wyższym poziomie niż europejska i to dorobek świata islamu w zakresie wielu nauk przenikał i był adaptowany w Europie.
W XXI wieku coraz częściej dobry historyk, nie wspominając już o politologach, musi mieć rozeznanie w kwestiach finansów i ekonomii. Nie chodzi już nawet o trwającą właśnie interwencję w Libii (kwestia cen ropy pojawia się w tym kontekście częściej niż sprawy ściśle wojskowe) ani wcześniejszą inwazję na Irak – tu sprawa jest oczywista. Jednak nawet w czasie II wojny światowej sprawy gospodarcze odgrywały wiodącą rolę, one też legły u jej podstawy (czytaj: Wielki Kryzys). Stąd też w naszym portalu krótka recenzja tej książki.
Mimo że od wkroczenia wojsk NATO do Afganistanu minie w tym roku już dziesięć lat, ciągle nie widać zakończenia konfliktu. Talibowie, a także lokalne plemiona, ciągle stawiają opór wojskom państw zachodnich. Przy tej okazji warto być może poznać początki tego wszystkiego, nie te z 2001 roku, ale sprzed dwudziestu lat. To właśnie wtedy pojawili się talibowie i mudżahedini, a była to reakcja na radziecką inwazję na Afganistan – o tej właśnie wojnie opowiada książka Gregory’ego Feifera „Afgańska ruletka”.
Historia Japonii jest w Polsce, i nie tylko w Polsce, traktowana trochę po macoszemu i tak naprawdę nie może to za bardzo dziwić. Na naszym rynku księgarskim, również naukowym, można zapoznać się z głównie pracami ogólnymi – syntezami dziejów Kraju Kwitnącej Wiśni i publikacjami na nieśmiertelny temat japońskiej marynarki wojennej w czasie II wojny światowej. Próżno szukać szczegółowych monografii czy biografii, choć z zadowoleniem mogę zauważyć, iż za sprawą warszawskiego wydawnictwa TRIO ten stan się zmienia.
Książka oparta jest na identycznej koncepcji jak poprzedniczka. Mniej jest tu pracy z suchymi, urzędowymi dokumentami, za to niemal w całości przedstawione są relacje ludzi mających coś wspólnego z interesującym autorów tematem. Oczywiście, co z racji upływającego czasu nieuniknione, część z tych wspomnień autorzy mogli poznać jedynie z archiwalnych dokumentów, jednak ciągle są to zeznania naocznych świadków.
O podbiciu Italii przez germańskich Ostrogotów, a następnie przez ich „kuzynów” Longobardów, z licealnego podręcznika do nauki historii dowiemy się mniej więcej tyle, ile można streścić w trzech słowach: „veni, vidi, vici”. W okresie między upadkiem Rzymu a narodzinami średniowiecznej Europy zieje ogromna wyrwa. Czy z dawnej potęgi po najeździe barbarzyńców nie został kamień na kamieniu, czy może też nowi władcy zaadaptowali na własne potrzeby rzymską spuściznę cywilizacyjną? Tematyką tą w książce „Barbarzyńcy w północnej Italii” zajęła się Dominika Długosz.
Powiem, a raczej napiszę szczerze, że rzadko sięgam po literaturę inną niż historyczna, to znaczy prace naukowe i popularnonaukowe. Z jednym wyjątkiem: jestem absolutnym fanem powieści kryminalnych w stylu retro. Nie ma sensu kolejny raz przypominać polskich klasyków tego gatunku, ponieważ po pierwsze wszyscy zapewne ich znają, a po drugie nie lubię porównywać stylu pisarskiego autorów i ich wizji swoich dzieł.
