Zaskoczyło ją, że minęło tak wiele czasu, odkąd obwieszczono przybycie gościa. A może magowie zabawili się w casolaro czasem, usypiając ją pomiędzy jednym a drugim uderzeniem serca, żeby nie usłyszała, jak rozprawiają o niepojętych sprawach czarodziejów. Nigdy nie umiała zgadnąć, jak daleko sięga ich władza. Nie zastanawiała się zresztą. Moce nie pociągały jej ani odrobinę.
W Heraklionie wielu spadochroniarzy pułkownika Bräuera było w godnym pożałowania stanie. Doskwierające im podczas pierwszej nocy pragnienie doprowadziło do dyzenterii, którą powodowało picie wody stojącej z rowów irygacyjnych.
Transport do łagru kołymskiego na ogół zaczynał się w jednym z trzech miejsc. W pierwszych latach więźniowie najpierw trafiali do głównego obozu przejściowego we Władywostoku, gdzie kończyła się kolej transsyberyjska.
Dziś z pewną pomocą przychodzi zaawansowana medycyna, ale i ona nie jest w stanie uporać się z siłami natury. Cóż dopiero mógł powiedzieć nasz przodek, który stojąc w obliczu rozmaitych epidemii, najczęściej nie wiedział, z jaką konkretnie chorobą ma do czynienia, nie rozumiał sposobu jej przenoszenia (zarażania) i nie znał możliwości obrony. Pozostawały jedynie domysły.
Kompani zawyli jednym głosem. Ten, który stał dalej, rzucił się ku schodni. Wypuścił lampę, która upadła z hałasem na pokład, świeca w środku zgasła, pogrążając ładownię w ciemności. Przez chwilę słychać było głośne wycie, a potem dziwny szmer i chrobot.
W rzeczywistości na prawej flance niemieckiego dowódcy – w rejonie który oglądał przez swoją lornetkę – było mniej niż tysiąc żołnierzy, w tym wielu byłych aktorów, pisarzy, dekoratorów, specjalistów w zakresie kamuflażu, a nawet projektantów mody. Należeli do ściśle tajnej amerykańskiej armii, wytrenowanej w nabieraniu Niemców. Ich działalność miała na celu luzowanie innych oddziałów alianckich i utrzymywanie przeciwnika w miejscu.
Różnice biologii ludzi i parksów były tak wielkie, że nawet lata intensywnych treningów i pracy nie były w stanie zatrzeć atawistycznych lęków Ain’ta. Mimo że używało tego nosiciela od wielu miesięcy i zostało bardzo starannie zainstalowane, cały czas czuło chłód i suchość nie pokrytej żyzną węglowodorową mazią skóry
Gdy tylko huk ostrzału trochę przycichł, Lambert wybiegł po schodach z piwnicy do centrum dowodzenia. Napływały tam kolejne raporty o działaniach nieprzyjaciela w całym sektorze bronionym przez 99. Dywizję. Niemcy przypuścili zmasowane natarcie. Tłumy niewyraźnych postaci w kombinezonach narciarskich przepływały przez zamglone lasy i brały z zaskoczenia odizolowane posterunki i kompanie liniowe.
Wszyscy trzej byli aroganccy, szukali rozgłosu i mieli wady charakteru, ale przede wszystkim odznaczali się geniuszem w dowodzeniu ludźmi i niezrównanym entuzjazmem do walki. Wszyscy osiągali spektakularne sukcesy na polu bitwy. Każdy patrzył na wojnę przez pryzmat własnych ambicji i rywalizacji z innymi.
Radziecką kronikę filmową przedstawiającą walki o Festung Posen rozpoczynają zdjęcia czerwonoarmistów jadących na czołgach i samochodach. Tym i kolejnym zdjęciom towarzyszy następujący komentarz: „Z każdym przebytym kilometrem zbliżała się wyczekiwana chwila. Zbliżały się granice Niemiec. Nasze oddziały są już na przedpolach Poznania. […]
