Co mi wtedy do pustego łba strzeliło, nie wiem, dość, że sam sobie, na własną prośbę, przemazałem pamięć. Może więc wcześniej byłem synem jakichś dwóch bardzo bogatych tatusiów, albo może znajdowałem się w ciągu alaharydowym, albo miałem na stałe implantowanego jakiegoś wirtuala?
Pies otarł się o niego bokiem, ale to wystarczyło, żeby Kovař wyleciał w powietrze i po kilkumetrowym locie gruchnął na zlodowaciałą zaspę.– Tylko poćwiczyć lądowania i mógłbym zatrudnić się jako samolot – mruknął, leżąc w świeżym śniegu.
Strzelając pociskami tak małego kalibru, musiał trafić w głowę. Wycelował starannie w najbardziej prawdopodobne miejsce. Kilka sekund później zobaczył ciemną twarz i ramię w białej koszuli zaraz na lewo od punktu, w który celował. Przesunął lufę w bok i ułamek sekundy później nacisnął spust.
Sztucer był ustawiony na sto metrów, toteż 45-gramowy pocisk z wydrążonym czubkiem, o prędkości początkowej 730 metrów na sekundę, potrzebował sześciocentymetrowego odchylenia od celu.
Nasi z ochotą zapomnieli o byłych przewinach oficerów „Magdaleny”, niestety – nie zapomnieli Hiszpanie. Pewnego pięknego dnia do Port Royal wpłynął na uzbrojonym po zęby liniowcu seńor Antonio Miguel de Gilliera, który bezczelnie ogłosił się właścicielem naszej uczciwie zrabowanej fregaty. Gubernator Port Royal, niejaki Morgan, uwierzył mu bez zastrzeżeń, a ja, Vincent i Edward wylądowaliśmy w lochach.
Alchemik zaszedł wieczorem. Był to starszy wiekiem mężczyzna odziany z niemiecka. Jego twarz, ozdobiona kozią bródką, wzbudzała sympatię i zaufanie. Badał Helę długo, wnikliwie i starannie. Obejrzał paznokcie, sprawdził, jak zginają się stawy, policzył puls, pouciskał ostrożnie brzuch, wreszcie rozłożył ręce. Bardzo dokładnie wypytał o okoliczności fatalnego postrzału.
Miał rację. Jak długo nikt do nich nie strzelał, nie powinien zaprzątać ich uwagi. Inna sprawa, że ktoś tam w ruinach miał karabin snajperski, a to oznaczało, że musiał go ukraść. Takie przedmioty były teraz rzadkością. Niewiele fabryk produkowało do nich części zamienne, nie wspominając o wypuszczaniu nowych modeli. Co więcej, każdy rodzaj sprzętu, począwszy od Kruków poprzez Armadillo aż po karabiny szturmowe, wymagał stałych napraw. Jak wszyscy Gearzy, Dom potrafił radzić sobie w takich sytuacjach.
Przestał się wahać. Nacisnął spust i… poczuł ulgę. Z karabinu maszynowego PKT poleciała seria pocisków, sięgając jednego z bojowników. Trafiony okręcił się wokół własnej osi i upadł blisko filara budynku. Żył. Zanim Peikert przeniósł ogień, drugi bojownik zdołał się ukryć.
– Dobij go, kurwa, dobij go, bo nas rozwali!
„Rebelia” osadzona jest w realiach II zmiany PKW-Irak. Wydarzenia te są szczególnie
godne uwagi, chociażby z racji tego, że, jak wielu określa, w czasie powstania Armii Mahdiego
as-Sadra polski kontyngent działał w realiach wojennych, a nie stabilizacyjnych. Główne
wątki powieści pozwalam sobie okrasić krótkim komentarzem zawartym w Posłowiu.
Już ostatni motocykl kolumny wszedł w zakręt, kiedy niespodziewanie z obu boków, z przodu i z tyłu zaterkotały karabiny, wybuchło kilka granatów, powietrze cięły smugi pocisków, ktoś krzyczał po polsku i po niemiecku. Z przewróconych motocykli wylała się benzyna, która po chwili buchnęła jasnym płomieniem. Dudniące w uszach eksplozje dochodziły do majora Elfeldta z każdej strony.
Plan przewidywał zrzucenie trupa wyposażonego w fałszywe dokumenty z samolotu, aby stworzyć wrażenie, że „kurier przewożący ważne dokumenty „tylko dla oficerów” zmierzał do Algieru samolotem, który uległ katastrofie”. Intryga powinna nie tylko odwrócić uwagę Niemców od prawdziwego celu, lecz również przedstawić prawdziwy cel jako cel pozorny. Był to znakomity podwójny blef: kiedy Niemcy dowiedzą się o prawdziwych przygotowaniach do ataku na Sycylię, co było nieuniknione, przyjmą, że są to działania pozorowane.
