Niektórym przypadły prawdziwe perełki, jak np. hrabiemu Romanowi Sołtykowi, który zakwaterował się w rezydencji hrabiny Natalii Aleksandrownej Puszkin, w którym to budynku pozostała służba właścicielki domu wraz z całym jej dobytkiem. Zwykli żołnierze zazwyczaj znajdowali lokum w stajniach, ogrodach i zabudowaniach przylegających do kwater ich przełożonych. (…)
Samochód przydzielony do wojskowej misji brytyjskiej w Warszawie wjechał w Aleje Ujazdowskie i kierował się ku Belwederowi. Gen. Tom Briggs siedział na tylnym siedzeniu i ciekawie rozglądał się naokoło. Nie znał dobrze Warszawy, ale już po kilku dniach bardzo mu się podobała. Nie myślał jednak o tym – koncentrował się na czekającej go za kilka minut rozmowie z Naczelnikiem Państwa, Józefem Piłsudskim.
Miałem jeszcze może jakieś metrów i nagle – bum! – trzasnąłem twarzą w pień. Dobrze było tak oberwać. Dzięki temu czułem, że żyję. Zostawiłem spadochron na drzewie, zeskoczyłem na ziemię i zacząłem zbierać drużyny. Szybko się przeliczyliśmy. Byłem w euforii. Wszyscy dotarli do strefy lądowania z nieuszkodzonym sprzętem.
Wziąłem sobie to do serca. SEAL Team Six ćwiczył ciężej, niż kiedykolwiek ćwiczył jakikolwiek inny oddział, czekając na okazję, żeby udowodnić sceptycznym urzędasom z marynarki i popapranym liczykrupom, jakich mnóstwo w Waszyngtonie, że US Navy potrafi skutecznie zwalczać terrorystów. Nieraz chodziłem na skróty i niejednemu nadepnąłem na odcisk, wypełniając rozkaz admirała Haywarda.
Marcin Ciszewski, autor sagi o Pierwszym Samodzielnym Batalionie Rozpoznawczym przeniesionym w czasy wojennej zawieruchy, powraca z kolejną książką – www.ru2012.pl.
Maszerowali całą noc i pół dnia, trochę postrzelali do buntowników i to wszystko. Gówna, a nie prawdziwa bitwa. Żołnierze nie posmakowali krwi, ubili tylko kilku maruderów, a teraz nawet nie pozwala im się ruszyć w pogoń i wyłapać trochę tego tałatajstwa. Nici z wojennych łupów, nic zatem dziwnego, że są tacy wkurzeni – trajkotał kapitan Kołkow.
Wchodząc na rufowe pomieszczenie „G”, którego połowę zajmowali maszyniści, a połowę pokładowi, nawet obcego uderzyłaby różnica między tymi bliskimi sąsiadami. Po stronie maszynowej krzyk i hałas, że na przykład o posłuchaniu radia nie ma mowy. W brudnych kombinezonach (stąd nazwa „smoluchy”) krzyczy jeden na drugiego jakby z kilometrowej odległości. Zapytać którego, dlaczego się tak drze, a odpowie: „To nie ja, to tamten tłok tak szumi i zagłusza wszystkich”
Bombowiec przygotowywano do startu. Wraz z resztą chłopaków wdrapałem się do środka. Wnętrze było ciasne, bez żadnych siedzeń. Od razu wiedziałem, gdzie chciałbym spędzić ten lot, ale kapitan powiedział mi, że stanowisko celowniczego – ta latająca szklarnia na przedzie – nie wchodzi w grę. Nie chciałem się poddać; przypierałem go tak długo do muru, prosiłem i błagałem, aż w końcu się zgodził.
Prezydent potwierdził to, o czym pisano na łamach prasy od wielu dni – że Niemcy usiłowały wciągnąć Meksyk w spisek mający na celu zaatakowanie Teksasu, Nowego Meksyku i Arizony. Przechwycono depeszę wysłaną przez niemieckiego ministra spraw zagranicznych, Arthura Zimmermana, ujawniając sięgający roku 1915 plan, ostatni w długim łańcuchu prowokacji, gdy niemiecka łódź podwodna storpedowała liniowiec pasażerski Lusitania u wybrzeży Irlandii i zginęło blisko 1200 ludzi, w tym 128 Amerykanów.
Takie wrażenie mogli przynajmniej odnieść stacjonujący w Częstochowie żołnierze Wehrmachtu. W latach osiemdziesiątych wypytywano byłych członków 42. Pułku Piechoty przede wszystkim o rzekomy atak na stacjonującą w budynku Szkoły Handlowej 2. kompanię. Ci twierdzili zgodnie, iż około południa 4 września, gdy rozlokowani na szkolnym dziedzińcu żołnierze kompanii odłożyli broń i czekali na wydanie posiłku, rozpoczęła się dzika strzelanina.
