Wpisy w kategorii Filmy i gry

Clint Eastwood, twardy facet z Kalifornii urodzony w pokoleniu mojego dziadka, jako aktor i …

Stwierdzenie, że „Wołyń” Wojtka Smarzowskiego to film dobry lub znakomity, to wyświechtany truizm. Kresowa …

Albo się starzeję, albo rozmiękczyło mnie długie oczekiwanie na film nienachalny i uświęcający tysiące …

Jeszcze przed premierą „Niepokonanych” ciekaw byłem niezmiernie, jak temat tak ważny dla wojennych losów Polaków zostanie przerobiony przez Hollywood. Przyznam szczerze, że nie liczyłem na ambitne, autorskie kino, gdyż znane nazwisko reżysera, znakomitego bądź co bądź, i co za tym idzie, wielkie pieniądze, rządzą się swoimi prawami. Krótko mówiąc, musi być „po amerykańsku”, czyli poprawnie politycznie, łatwo przyswajalnie, czasami wręcz łopatologicznie. Z drugiej zaś strony cieszyłem się niezmiernie, że tematem nareszcie ktoś się zajął, szkoda, że nie nasi rodzimi twórcy.

Od „Piratów z Karaibów” muszkieterowie Paula W.S. Andersona różnią się między innymi tym, że zamiast rumu piją wino. I choć jest to wino tanie, pośród widzów na pewno znajdzie swoich amatorów. Ten filmowy jabol zasmakuje przede wszystkim spragnionym miłośnikom kina awanturniczego.

Polski tytuł filmu „Margin call” wybrano nieprzypadkowo. Chciwość to jeden z siedmiu grzechów głównych. Chciwość powoduje, że własny interes stawiamy ponad całymi społecznościami, narodami i poczuciem sprawiedliwości. Tak więc na pierwszy rzut oka film o chciwości ludzkiej moglibyśmy uznać za moralitet, którego przesłaniem jest bezużyteczność, a nawet szkodliwość świata finansów dla zwykłych ludzi.

Oglądając „Fair Game”, trudno stwierdzić, jaki to film. Początkowo sensacyjny – widzimy Valerie na zagranicznych, tajnych i z pewnością niebezpiecznych misjach. Potem zaczynamy oglądać political fiction, gdzie reżyser pokazuje nam kulisy wielkiej, waszyngtońskiej polityki. Na koniec zaś raczy się nas dramatem rodzinnym. I ten zabieg, celowy lub nie, moim zdaniem położył film.

Okres II wojny światowej jest kopalnią dla dysput i sporów w dialogu polsko-żydowskim. Nic dziwnego, historia jest łatwa i prosta tylko dla ludzi, którzy rzeczywistość pojmują przez porównanie dwóch skrajności, w barwach czarno-białych, nie widzących różnych odcieni szarości. Do tego musimy pamiętać, że do końca lat osiemdziesiątych relacje polsko-żydowskie w obliczu Holokaustu były tematem tabu, a jeśli je opisywano, to tylko od tej jaśniejszej strony. Jedną z konsekwencji przemian ustrojowych w naszym kraju stało się odwrócenie sytuacji – zaczęło się ukazywać coraz więcej opracowań pokazujących również „mniej jasną stronę Księżyca”.

Film ogląda się początkowo dość przyjemnie, zapowiada się nawet ciekawie. Jednak im dalej w las, tym gorzej. Samo szykowanie wspomnianej ekipy dzielnych zuchów, mającej stanąć naprzeciw znacznie liczniejszego nieprzyjaciela, jest bezczelnie przekalkowane z innych filmów. Za tak schematyczne rozwiązanie należałoby scenarzystę ukarać zakuciem w dyby na cały dzień.

Pierwsza polska długometrażowa produkcja w technice 3D z pewnością zapisze się na kartach historii polskiej kinematografii. Z bólem serca muszę przyznać, że te zapiski będą mało pozytywne. W film wpompowano ogromną kwotę 27 milionów złotych. Gdy patrzy się na rozmach, z jakim film zrealizowano – scenografię, stroje, sceny batalistyczne – widać ten budżet, szkoda tylko, że poskąpiono na obsadę aktorską.