Wydarzenia z lat 1945–1989
Jones nie chciał jeszcze dać za wygraną. Widząc porażkę poprzedniego natarcia, doszedł do wniosku, że feralną ostrogę należy obejść z prawej i wypalić Argentyńczykom w plecy. Ponieważ rozumiał, że w przypadku niepowodzenia pokiereszowanej kompanii A może zabraknąć sił do dalszych ataków, postawił wszystko na jedną kartę i osobiście poprowadził żołnierzy do ataku. Jak się okazało, był to ostatni błąd jaki w życiu popełnił.
W zamierzeniu plan był prosty. Bombowce miały wystartować z Wyspy Wniebowstąpienia, uzupełnić paliwo w locie, zbombardować cele i po ponownym tankowaniu w powietrzu zakończyć misję w miejscu startu. To, co w założeniu nie wyglądało bardzo skomplikowanie, okazało się trudniejsze do zrealizowania niż oczekiwano. Po pierwsze bombowce Vulcan skonstruowano jako bombowce strategiczne przeznaczone do ataków wyłącznie bronią nuklearną. Tym razem jednak plan akcji zakładał bombardowanie klasycznymi bombami o wagomiarze 454 kilogramów. Pierwszym problemem było więc odpowiednie przeprojektowanie komory bombowej.
Pinocheta zatrzymano na podstawie listu gończego wystawionego przez hiszpańskiego sędziego Baltasara Garzóna, który zamierzał osądzić sędziwego dyktatora za liczne naruszenia praw człowieka w okresie rządów jego junty. Z żarliwą obroną wystąpiła jednak zwyciężczyni wojny o Falklandy – brytyjska ekspremier Margaret Thatcher. „Jego działania na Falklandach ocaliły życie wielu Brytyjczyków”, oświadczyła wówczas.
Wojska Pol Pota zamykają szkoły, szpitale i fabryki, niszczą świątynie i banki. Pieniądz jako środek płatniczy, a także wszelki kult religijny zostają zdelegalizowane. Inteligencja, duchowni wszelkich wyznań, studenci, pracownicy administracji – wszyscy są automatycznie skazani na śmierć. Rozpoczyna się również prześladowanie mniejszości narodowych, zwłaszcza Wietnamczyków. Jak bardzo niedorzeczna była polityka Khmerów, niech świadczy choćby to, że zabijano nawet za samą znajomość obcego języka, posiadanie okularów lub zbyt delikatne dłonie. Skrupulatnie wyszukuje się oficerów wojska, policjantów, urzędników państwowych. Bez słowa wyjaśnienia zabiera się ich – nie wiadomo dokąd.
2 maja 1982 roku brytyjski okręt podwodny HMS Conqueror posłał na dno argentyński krążownik General Belgrano. Mniej więcej od tego momentu wojna falklandzka zaczęła przyjmować obrót korzystny dla Londynu, ale chociaż Royal Navy stępiła pazury nieprzyjaciela, nie obcięła ich dokumentnie. Wokół miejsca zatonięcia Belgrano wciąż jeszcze trwała akcja ratunkowa, gdy argentyńskie samoloty boleśnie użądliły grupę bojową kontradmirała Johna Sandy’ego Woodwarda.
Zatopienie argentyńskiego krążownika General Belgrano pozostaje do dziś najbardziej kontrowersyjnym epizodem wojny o Falklandy. Posłanie na dno okrętu i kilkuset ludzi poza wyznaczoną przez samych Brytyjczyków strefą działań wojennych oburzyło nawet niektóre środowiska polityczne w Londynie. Z drugiej jednak strony, wciąż jest to największy i najsłynniejszy sukces bojowy w historii atomowych okrętów podwodnych – po raz pierwszy (i jak dotąd ostatni) okręt taki zatopił jednostkę nieprzyjacielską.
Pierwsze opisane w literaturze akcje komandosów SAS w konflikcie falklandzkim dotyczą działań podczas odbijania Georgii Południowej z rąk argentyńskich (operacja Paraquet). 21 kwietnia 1982 roku śmigłowce z niszczyciela HMS Antrim wysadziły na brzeg w okolicach lodowca Fortuna 16-osobową grupę komandosów SAS ze sprzętem. Na skutek niekorzystnych warunków atmosferycznych komandosi nie byli w stanie wykonać zadań rozpoznawczych i następnego dnia, wśród szalejącego wiatru i śnieżycy, zostali ewakuowani z wyspy. Podczas ewakuacji w trudnych warunkach atmosferycznych Brytyjczycy stracili dwa śmigłowce.
W dzisiejszym artykule pragniemy przedstawić problem dojścia do władzy Czerwonych Khmerów w Kambodży pod wodzą Pol Pota. Jest to pierwsza z kilku części cyklu traktującego o Kambodży drugiej połowy XX wieku. Podział spowodowany jest głównie objętością i liczbą zagadnień, które nie tylko powinno się, ale wręcz trzeba poruszyć. Dla wyjaśnienia fenomenu tego ubogiego azjatyckiego kraju niezbędna jest bowiem nieco dłuższa opowieść. Zagadnienie losów Kambodży okazuje się bardziej złożone, a żeby je lepiej zrozumieć, musimy odwołać się do dalszych dziejów tego państwa, tak by nakreślić w pełnym świetle wszystkie sploty wydarzeń, które odcisnęły tragiczne piętno na jego historii.
Nowy sekretarz generalny był przekonany o konieczności reform. Nie było mowy o zastąpieniu istniejącego systemu społeczno-politycznego systemem w pełni demokratycznym, z gospodarką wolnorynkową, ale o udoskonaleniu go. Jednak w ZSRR nie można było przeprowadzić jakichkolwiek zmian bez ograniczenia wpływów konserwatystów i dogmatyków. Najbliższymi współpracownikami Gorbaczowa stali się wykształcony także na Zachodzie ekonomista i historyk Aleksandr Jakowlew, działacz gospodarczy Nikołaj Ryżkow oraz nowy minister spraw zagranicznych Eduard Szewardnadze. Przeciwnicy zmian koncentrowali się wokół sekretarza Biura Politycznego KC KPZR Jegora Ligaczowa.
„Obywatelki i obywatele Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej! Zwracam się dziś do Was jako żołnierz i jako szef rządu polskiego. Zwracam się do Was w sprawach wagi najwyższej. Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią. […]Ogłaszam, że w dniu dzisiejszym ukonstytuowała się Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego. Rada Państwa, w zgodzie z postanowieniami Konstytucji, wprowadziła dziś o północy stan wojenny”. Czy musiało dojść do tego, że wojskowi spod szyldu WRON musieli wprowadzić stan wojenny na terenie całego kraju?
