Ormianie, którzy przybyli na ziemie ruskie włączone następnie do Rzeczypospolitej, parali się przede wszystkim kupiectwem. Zresztą było to ich główne, obok rzemiosła, zajęcie na przestrzeni wieków. Specyfika tego handlu wynikała nie tylko z jego rodzaju, lecz również z rozmachu jak i zakresu terytorialnego, w którym się on zawierał.
Na ziemiach polskich joannici pojawili się po raz pierwszy prawdopodobnie za sprawą księcia sandomierskiego Henryka, syna Bolesława Krzywoustego, który w latach 1154–1155 brał udział w pielgrzymce do Jerozolimy. Joannitów osadzono w małopolskiej Zagości (dziś Stara Zagość w województwie świętokrzyskim). Innymi najwcześniejszymi fundacjami była ta sprzed 1166 roku w Tyńcu na Śląsku i utworzenie przez Mieszka Starego szpitala zakonnego przy kościele św. Michała w Poznaniu w 1187 roku. W bliżej nieznanych okolicznościach szpitalnicy św. Jana usadowili się w latach 70. XII wieku w środkowopomorskim Sławnie. Na Pomorzu Gdańskim, bezpośrednio sąsiadującym z ziemiami Prusów, joannici pojawili się pod koniec XII wieku z nadania Grzymisława, księcia (namiestnika) świecko-lubiszewskiego.
Pierwsze informacje o rzekomych morderstwach rytualnych w średniowieczu pochodzą głównie z Anglii, Francji i Niemiec. W 1141 roku ciało chłopca jakoby porwanego i ukrzyżowanego przez Żydów odnaleziono w Norwich (został później kanonizowany jako święty William z Norwich). Kolejne zdarzenia miały miejsce w 1160 roku w Gloucester, w 1171 roku w Blois, w 1181 roku w Londynie (ponownie także w 1244 i 1256 roku), w 1235 roku w Fuldzie, w 1255 roku w Lincoln oraz w 1279 roku w Northampton. Na terenie krajów niemieckojęzycznych wypadki takie miały miejsce między innymi w Monachium (1285), Oberwesel (1286), Berne (1287), Krems (1293) czy we wsi Rinn koło Insbrucka.
Wydawało się, że pojawiał się znikąd, jakby nagle morze stawało w ogniu. Był bronią, która pozwoliła Bizancjum przez wiele wieków bronić miasta i panować na wodach Morza Śródziemnego. A choć zdaniem cesarza Konstantyna VII sam anioł boży przyniósł im ten ogień, to jego potęga i brak możliwości poskromienia były tak przerażające, że papież Innocenty II zakazał jego stosowania.
Tamerlan zwany również Timurem należał bez wątpienia do najznakomitszych zdobywców w dziejach świata. Jego rozległe imperium obejmowało obszary od zachodniej granicy Chin poprzez Azję Środkową aż po ziemie Anatolii i Egiptu. Na tak niezwykłą i dynamiczną karierę wpłynęło wiele czynników, wśród nich przede wszystkim należy wymienić przymioty osobiste samego władcy i sprzyjające warunki polityczne w regionie, w tym znaczne osłabienie polityczno-ekonomiczne ościennych krajów. Gdy analizuje się bliżej podboje Tamerlana, jedną z najbardziej zastanawiających kwestii jest jego stosunek do islamu, wyznawanego wtedy powszechnie przez ludy Mawarannahru, a co za tym idzie, również przeważającą część jego wojsk. W deklaracjach i czynach tego niezwykłego zdobywcy bez większych trudności można zauważyć, iż jego stosunek do religii był dość niejednoznaczny. Zdecydowanie nie należał do gorliwych muzułmanów, mimo iż wielokrotnie w działaniu odwoływał się do islamu i jego zasad.
Pod względem militarnym bitwa oznaczała początek końca całkowitej dominacji ciężkozbrojnej kawalerii w Europie. Była pierwszym od wielu lat zwycięstwem piechoty nad kawalerią na kontynencie europejskim. Niedługo potem wybuchła tak zwana wojna stuletnia, która ostatecznie zadała kłam stwierdzeniu, że „jeden ciężkozbrojny rycerz jest wart dziesięciu piechurów”.
Czy w rzeczywistości świat kobiet w wiekach średnich to głównie praca i życie w rodzinie, podporządkowanie jej potrzebom i patriarchalnym regułom? Niejednokrotnie spotykamy się z takim stereotypem.
3 września 1260 roku w dolinie Jezreel (dzisiejszy Izrael), w pobliżu wsi Ajn Dżalut (Źródło Goliata) została stoczona jedna z najważniejszych bitew w dziejach islamu. Trudno ustalić, jak znaczący wpływ na historię muzułmańskiego świata miała sama bitwa, ale możemy być przekonani, że dzisiejszy status islamu jest pokłosiem rezultatu tegoż starcia.
Batu-chan, wnuk Czyngis-chana władający zachodnim ułusem Imperium Mongolskiego, był niemniej ambitnym władcą niż dziadek. W 1241 roku wedle jego życzenia trzy hordy mongolskie wyruszyły na podbój Europy.
Wkrótce doszło do bitwy pomiędzy Czyngis-chanem a sprzymierzonymi ze sobą Wang-chanem i Dżamuką. Pomimo ogromnej przewagi przeciwnika Czyngis-chanowi udało się ich pokonać. Podstępnie okrążył wojska Wang-chana w wąwozie i po trzydniowej walce odniósł kolejne zwycięstwo.
