Całe nasze komando zawsze było zdania, że jesteśmy o wiele bardziej zagrożeni niż wszyscy inni więźniowie w obozie, nawet bardziej niż Żydzi w obozie. Wierzyliśmy, że Niemcy będą chcieli za każdą cenę zatrzeć wszelkie ślady swych dotychczasowych zbrodni. Tego zaś nie mogą dokonać inaczej, jak przez zgładzenie całego naszego komanda (…).
Można się zżymać, obserwując, jak zbankrutowani Grecy przelewają na Niemców swoją złość i frustrację. Nie można jednak przy tym zapominać, jak wiele ran pozostawiła w Grecji czteroletnia niemiecka okupacja. Jedną z nich był wielki głód z przełomu 1941 i 1942 roku, który pochłonął co najmniej 100 tysięcy ofiar.
Powstańcy obrzucili transporter butelkami zapalającymi, trafiając między innymi kierowcę, który usiłując ugasić mundur, stracił panowanie nad pojazdem i wjechał w wysoki krawężnik. W tym momencie żołnierze plutonu ostrzelali ewakuującą się załogę transportera – dwóch Niemców zabito, a pozostałym udało się zbiec.
Węgierska Górka. Oprócz bazy wypadowej dla turystów zmierzających na Babią Górę amatorom historii kojarzy się z tragicznymi wydarzeniami wrześniowymi roku 1939. Szumnie nazwana „Westerplatte południa”, intryguje i zmusza czy to do sięgnięcia do źródeł pisanych, czy do obejrzenia odbywających się raz do roku lekcji żywej historii. Mnie zainteresował stary artykuł na temat fortyfikacji, które zostały tam zbudowane. Zainteresował na tyle, że kilka lat później popełniłem na ten temat licencjat. I jeśli wtedy nie byłem gotowy na podsumowanie, dlaczego Westerplatte mogło, Wizna mogła, a Węgierska Górka nie mogła – tak teraz spróbuję.
Pod koniec lipca 1939 roku w Gdyni znalazła się grupa dwustu czechosłowackich lotników, którzy …
Niespełna 67 lat temu filipińska Manila stała się areną jednej z najzacieklejszych bitew miejskich II wojny światowej. Jej ofiarą padła w pierwszym rzędzie ludność cywilna, zatrzaśnięta w śmiertelnej pułapce pomiędzy walczącymi wojskami japońskimi i amerykańskimi. W efekcie Manilę, zwaną niegdyś „Perłą Orientu”, ochrzczono mianem „najbardziej zniszczonego w czasie wojny miasta – zaraz po Warszawie”.
Pozwolę sobie przytoczyć fragment raportu generała von Mellenthina, jednego z oficerów sztabu Afrika Korps, który w taki sposób scharakteryzował włoskie jednostki pancerne: „Nie mam sympatii do tych, którzy obgadują i wyśmiewają włoskich żołnierzy, bez uwzględnienia warunków i sprzętu, jakim się posługują. Wyposażenie pancerne armii włoskiej jest poniżej nowoczesnych wymogów, czołgi były za lekkie i bardzo wadliwe, części były niedopasowane do nowoczesnej wojny i często odmawiały posłuszeństwa w czasie długich przemarszów. W czasie kampanii w Afryce Północnej Włoscy żołnierze dali wiele dowodów odwagi i bohaterstwa; szczególnie ci, którzy wywodzili się z jednostek kawaleryjskich”.
Mróz wciąż tężał, paliwo zamarzało, aby odpalić silniki, trzeba było je rozgrzewać ogniem. Temperatury sięgały minus czterdziestu pięciu stopni. By ratować się przed zamarznięciem, Niemcy zdzierali zimową odzież z zabitych Rosjan, a czasem nawet z jeńców. Żołnierze podchodzący od zachodu, od strony Możajska, widzieli już wieże Kremla. I stanęli w miejscu. Osiągnęli krańcowy punkt zdolności fizycznych, psychicznych i logistycznych, przekroczyli granicę wytrzymałości, spoza której żadna siła na ziemi nie była w stanie ich zawrócić. Niemalże na samym progu Kremla Wehrmacht przegrał bitwę o Moskwę. Ale Sowieci jeszcze jej nie wygrali.
Na początku XIX wieku Stany Zjednoczone liczyły sobie zaledwie 25 lat i obejmowały tereny głownie zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Od początku jednak zarówno przywódcy, jak i zwykli obywatele wykazywali wielką przedsiębiorczość i chęć powiększenia swojego państwa. Pomimo że ze wszystkich stron USA były otoczone posiadłościami kolonialnymi europejskich mocarstw, zdobywanie nowych terytoriów ułatwiał Atlantyk i wydarzenia w Starym Świecie, które ograniczały możliwości oddziaływania państw europejskich na wydarzenia w Ameryce. Rozwój terytorialny Stanów Zjednoczonych w kierunku zachodnim trwał aż do trzeciej dekady XX wieku, gdy na Oceanie Spokojnym doszło do zderzenia interesów amerykańskich i japońskich,
Batalion strzelców podhalańskich stał się spadkobiercą tradycji Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich dowodzonej przez generała Zygmunta Bohusz-Szyszko, która wsławiła się w walkach w rejonie Narwiku w maju 1940 roku. Po powrocie z Norwegii, mimo możliwości wyładowania całej brygady na Wyspach Brytyjskich, wysłano ją na front we Francji, gdzie został rozbita. Mniejszymi oddziałami żołnierze przedostawali się do Wielkiej Brytanii, gdzie odbudowywano polskie jednostki. Tam z ocalałego wojska sformowano batalion strzelców podhalańskich.
