USS „Indianapolis”, ciężki krążownik US Navy, po paśmie sukcesów odczuł na własnym pancerzu nową rozpaczliwą broń Cesarstwa Japonii – pilotów kamikadze. Teraz stoi od trzech i pół miesiąca w doku stoczni w Mare Island w San Francisco, gdzie przechodzi gruntowny remont.
Obok licznych jednostek kolonialnych, które walczyły w składzie armii włoskiej w czasie kampanii we Włoskiej Afryce Wschodniej w latach 1940 – 1941 znaleźli się nieoczekiwanie i Niemcy. Była to Compagnia Autocarrata Tedesca (Deutsche Motorisierte Kompanie), czyli niemiecka kompania zmotoryzowana.
W Leni jest coś, co nie pozwala zakwalifikować ją jednoznacznie do „tych złych”, pomimo oczywistości jej winy. Jest wybitnym dzieckiem swoich czasów, które dało się porwać fali, jaka ogarnęła przecież nie tylko Niemcy.
Zmagania Wojska Polskiego w czasie walk we wrześniu i październiku 1939 roku obfitują w wiele dramatycznych i krwawych bitew oraz potyczek.
6 sierpnia 1945 roku niebo nad Hiroszimą nagle eksplodowało. Błysk silniejszy niż słońce w ułamku sekundy zalał całe miasto. W jednej chwili jakby otworzyły się bramy piekieł. Dziesiątki tysięcy ludzi po prostu zniknęło.
Latem 1939 roku, kiedy rosło zagrożenie wybuchu wojny polsko-niemieckiej, Stany Zjednoczone pogrążone były jeszcze w izolacjonizmie i nie przywiązywały większej wagi do wydarzeń na Starym Kontynencie. W okresie bezpośrednio poprzedzającym wybuch drugiej wojny światowej prezydent Roosevelt ograniczył się jedynie do wydania oświadczenia wzywającego zarówno Niemcy jak i Polskę do powstrzymania się od użycia siły.
Symbolicznym miejscem wybuchu II wojny światowej jest dla świata Polska Składnica Wojskowa na Westerplatte, na którą wczesnym rankiem 1 września o godz. 4:45 spadły pierwsze pociski wystrzelone z niemieckiego pancernika „Schleswig-Holstein”. Stosunkowo niedawno rozpowszechniły się losy przygranicznego Wielunia, który na kilka minut przed Westerplatte padł ofiarą bombowców Luftwaffe.
Kiedy rozpoczynała się druga wojna światowa, każde państwo działało na własną rękę. Co prawda obowiązywały pewne sojusze, jak na przykład ten pomiędzy Polską a Wielką Brytania i Francją, jednak w godzinie próby nie zdały egzaminu. Działała także oś Berlin–Rzym–Tokio, ale i tu współpraca nie była pełna i nie zawsze zgodna, a udział Włochów często przysparzał niemieckim sojusznikom więcej problemów niż korzyści.
Od czasów rewolucji francuskiej do początku dwudziestego wieku sposób prowadzenia wojen zmienił się niewiele. Oczywiście, co pewien czas pojawiały się pewne nowinki taktyczne, a także postępował rozwój techniki, który umożliwiał sprawniejsze prowadzenie działań wojennych, jak na przykład pojawienie się kolei, ale jeśli popatrzy się na generalne zarysy i metody, jakimi walczono, widać, że wszystkie te konflikty opierały się na kilku wspólnych cechach, które najpełniej chyba zebrał i opisał w dziele „O wojnie” Karl von Clausevitz.
Wstępne przygotowania do inwazji na kontynent europejski zaczęły się już w 1940 roku, miały jednak charakter symboliczny. Sytuacja Wielkiej Brytanii i sojuszników zaczęła poprawiać się od chwili przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny. Na konferencji w dniach 12-24 stycznia 1943 roku przywódcy aliantów podjęli decyzję, że drugi front zostanie otwarty w 1944 roku.
