Urodził się 21 grudnia 1896 roku na terenach obecnej Polski, a ówczesnego zaboru rosyjskiego, we wsi Wielkie Łuki, choć według innych danych: w Warszawie. Jego ojciec, Ksawery Rokossowski, był Polakiem i pracował jako maszynista na kolei, a matka, Rosjanka, Antonina Owsannikowa, była nauczycielką. Wkrótce po urodzeniu Konstantego rodzina przeprowadziła się do Warszawy. W 1905 roku ojciec zmarł i rodzina została bez środków do życia.
Gieorgij Żukow urodził się 1 grudnia 1986 roku w rosyjskiej wsi Striełkowka, na południowy zachód od Moskwy. Jego ojciec był szewcem, a matka robotnicą. Były to ciężkie czasy, więc młody Gieorgij nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Już w wieku jedenastu lat został wysłany do Moskwy, do wujka, który był kuśnierzem, aby u jego boku nauczyć się zawodu. Pracował tam dwanaście godzin dziennie, ale pomimo tego znalazł jeszcze czas na czytanie książek, dzięki czemu kontynuował edukację.
Śmierć Adolfa Hitlera w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy w dogorywającym Berlinie oznaczała porzucenie jakichkolwiek nadziei na zwycięstwo. Niemniej jednak wciąż setki tysięcy niemieckich żołnierzy toczyły pozbawioną jakiegokolwiek sensu walkę. Ich przełożeni musieli zakończyć to bezsensowne szaleństwo.
Na wschodzie od bitwy na łuku kurskim Wehrmacht znajdował się w odwrocie. W czerwcu 1944 roku zachodni Alianci w końcu otworzyli drugi front w Europie. Połączone ofensywy z obu stron spowodowały, że na początku 1945 roku III Rzesza znajdowała się już w beznadziejnym położeniu. Wielka trójka – Stalin, Roosevelt i Churchill – omawiała już plany dotyczące zakończenia wojny i kształtu powojennego świata. Ustalenia tych panów do dzisiaj budzą emocje, a tak samo było i wtedy, dlatego zdecydowano się ich wszystkich nie ujawniać.
Mogłoby się wydawać, że wraz ze śmiercią Adolfa Hitlera 30 kwietnia 1945 roku przerwana została ciągłość władzy w upadającej III Rzeszy. Niemniej jeszcze w akcie ostatniej woli Führer zadbał, aby rozpadający się kraj miał swoich włodarzy.
16 kwietnia 1945 roku nad ranem dało się słyszeć na przedmieściach Berlina pomruki zbliżającego się frontu. Tego dnia rozpoczęła się wielka ofensywa Armii Czerwonej znad Odry, której to ofensywy celem było zdobycie Berlina i ostateczna kapitulacja „tysiącletniej Rzeszy”. Rozpoczynał się ostatni akord II wojny światowej w Europie, który patetycznie można nazwać, niczym w ulubionej przez Adolfa Hitlera kompozycji Richarda Wagnera, „Gotterdamerung” – zmierzchem bogów.
Polacy w czasie II wojny światowej walczyli na wszystkich frontach w Europie. Zmagaliśmy się z hitleryzmem w trakcie wojny obronnej 1939 roku, pod Narwikiem, w wojnie obronnej Francji i bitwie o Anglię. Męstwo naszego żołnierza zostało docenione pod Falaise, Gandawą, Arnhem i Monte Cassino. Nie zabrakło także polskich wojsk na froncie wschodnim w trakcie bitew pod Lenino, Studziankami czy Kołobrzegiem.
W nocy z 15 na 16 kwietnia 1945 roku wszystko było prawie przygotowane po radzieckiej stronie do rozpoczęcia ostatniej ofensywy w tej wojnie. Na całej długości frontu od ujścia Odry do Nysy Łużyckiej trwały gorączkowe przygotowania, rozsyłanie rozkazów i sprawdzenie sprzętu.
Wczesnym rankiem 16 grudnia 1944 roku nad pogrążonymi w sennym mroku gęstymi ardeńskimi lasami przetoczył się nagle potężny huk. Strumienie ognia błyskawicznie objęły wielkie połacie lasów, a narastający grzmot kompletnie dezorientował amerykańskich żołnierzy, na których spadł nagle druzgocący ogień tysięcy niemieckich dział i moździerzy. Ta kanonada, będąca wstępem do potężnego natarcia piechoty i sił pancernych, zapoczątkowała pierwszy dzień ostatniej wielkiej ofensywy Wehrmachtu na froncie zachodnim. Zaczęła się operacja „Jesienna Mgła”…
Symbol sporządzony piórem włoskim, a nad wyraz zręcznie wykorzystany jako oręż przez Goebbelsowską propagandę, żyje do dziś w umysłach mieszkańców Europy i w niektórych kręgach ma się (o zgrozo!) dobrze. Co więcej, sami Polacy go podchwycili, starając się przekuć szaleństwo w heroizm.
