Proces w Norymberdze był jednym z najbardziej znaczących wydarzeń historii XX w. i trwał 10 miesięcy i 10 dni. W ciągu 218 dni pracy urzędujący w Pałacu Sprawiedliwości Trybunał odbył 403 jawne sesje. Rozprawa była tłumaczona na cztery języki. Sąd wysłuchał zeznań 240 świadków i rozpatrzył 300 000 zaprzysiężonych oświadczeń. Oskarżyciele przedłożyli 2630 dokumentów, zaś obrona 2700. Oskarżeni mieli do dyspozycji 27 obrońców, 54 asystentów i 67 sekretarek. Protokół z procesu zawierał 4 000 000 słów i wypełnił 16 000 stron. Na powielenie dokumentów w czterech językach, jakimi posługiwał się Trybunał zużyto 5 000 000 kartek papieru o łącznej wadze ponad 20 ton. Do rejestracji rozprawy wykorzystano 7000 płyt gramofonowych i 27 kilometrów taśmy magnetofonowej. Proces rozpoczęto 20.11.1945 o godzinie 10.00. W skład trybunału wchodzili przedstawiciele czterech zwycięskich mocarstw: Wielka Brytania – Lord Geoffrey Lawrence (przewodniczący), USA – Francis Biddle, ZSRR – Generał-major Iola T. Nikitczenko, zastępca przewodniczącego Sądu Najwyższego ZSRR, Francja – prof. Donnedieu de Vabres. Głównymi oskarżycielami w procesie byli: H. Shawcross (Wlk. Brytania, A. Champetier de Ribes (Francja), R. H. Jackson (USA), R. A. Rudenko (ZSRR).
Na miejsce procesu nie przypadkowo wybrano Norymbergę. To tam właśnie w latach 30-tych odbywały się spotkania przywódców NSDAP, tam w 1933 świętowano dojście Hitlera do władzy, właśnie tam w 1935 roku uchwalono ustawy norymberskie, które które odebrały prawa obywatelskie niemieckim Żydom. Odbywały się tam także coroczne święta wehrmachtu. Na miejsce procesu wybrano Pałac Sprawiedliwości, dla tego, gdyż był najmniej zniszczony w całym mieście. 6 października 1945 r. opublikowany został akt oskarżenia przeciwko 21 dygnitarzom hitlerowskim. Liczący ok. 25 tys. słów dokument został podzielony na cztery główne punkty, odpowiadające zarzutom, jakie postawiono oskarżonym. Były to między innymi: Spisek w celu dokonania zbrodni określonych w punktach 2, 3 i 4 aktu oskarżenia, Zbrodnie przeciw pokojowi – czyli planowanie, przygotowanie i prowadzenie wojny agresywnej lub wojny prowadzonej z pogwałceniem umów międzynarodowych, Zbrodnie wojenne – czyli pogwałcenie praw i zwyczajów wojny, Zbrodnie przeciwko ludzkości – czyli „Mordowanie, eksterminacja, ujarzmianie, deportacja i inne nieludzkie czyny popełnione na ludności cywilnej przed i podczas wojny”, a także „prześladowanie z przyczyn politycznych, rasowych i religijnych”.
Na ławie oskarżonych zasiadły następujące osoby: Karl Donitz Naczelny (od roku 1943) dowódca marynarki wojennej, Hans Frank Gubernator okupowanych ziem polskich, Wilhelm Frick Minister Spraw Wewnętrznych Rzeszy i protektor Czech i Moraw, Hans Fritsche Szef Wydziału Prasy Krajowej i Departamentu d.s. Radia w Ministerstwie Propagandy, Walter Funk Minister Gospodarki Rzeszy i generalny pełnomocnik d.s. gospodarki wojennej, Herman Goering Dowódca Luftwaffe, Rudolf Hess Zastępca Hitlera, Alfred Jodl Szef sztabu operacyjnego dowodzenia w Naczelnym Dowództwie Sił Zbrojnych, Ernst Kaltenbrunner Szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, Wilhelm Keitel Szef Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych, Konstantin von Neurath Protektor (w latach 1938 – 1941) Czech i Moraw, Franz von Papen Kanclerz Rzeszy w roku 1932, a następnie wicekanclerz w rzędzie Hitlera (do 1934 r.), później poseł i ambasador w Austrii, Erich Raeder Dowódca marynarki (do 1943 r.), Joachim von Ribbentropp Minister Spraw Zagranicznych Rzeszy, Alfred Rosenberg Szef Urzędu do Spraw Polityki Zagranicznej NSDAP, a od 1941 r. minister Rzeszy d.s. okupowanych terytoriów wschodnich, Fritz Sauckel Generalny pełnomocnik d.s. wykorzystania przymusowej siły roboczej, Hjalmar Schacht Prezydent Banku Rzeszy (do 1943 r.), Baldur von Schirach Przywódca Hitler-Jugend i gauleiter Wiednia, Arthur Seyss-Inquart Gubernator Rzeszy dla Austrii (wcześnie – w roku 1938 austriacki minister spraw wewnętrznych i bezpieczeństwa), a od 1940 r. Komisarz Rzeszy w Holandii, Albert Speer Minister Rzeszy do spraw uzbrojenia i amunicji, Julius Streicher Gauleiter Frankonii (do 1940 r.) i wydawca antysemickiego tygodnika Der Sturmer, Zaocznie sądzony był nieżyjący już wówczas, jak się później okazało, sekretarz i faktyczny zastępca Hitlera, Martin Bormann. Przed rozpoczęciem procesu powiesił się szef Niemieckiego Frontu Pracy, Robert Ley.
Wyrok w pierwszym procesie norymberskim ogłoszony został października 1946 r. Dwunastu oskarżonych skazanych zostało na karę śmierci przez powieszenie. Byli to: Martin Bormann (sądzony zaocznie), Hans Frank, Wilhelm Frick, Herman Goering, Alfred Jodl, Ernest Kaltenbrunner, Wilhelm Keitel, Joachim von Ribentropp, Alfred Rosenberg, Fritz Sauckel, Arthur Seyss Inquart, Julius Streicher.
Trzej oskarżeni – Walter Funk, Rudolf Hess i Erich Raeder skazani zostali na karę dożywotniego więzienia. Niższe kary więzienia wymierzono czterem oskarżonym: Baldur von Schirach i Albert Speer – po 20 lat, Konstantin von Neurath – 15 lat i Karl Donitz – 10 lat. Trzej oskarżonych – Hansa Fritsche, Franza von Papena i Hjalmara Schachta uniewinniono. Egzekucja skazanych na karę śmierci odbyła się w nocy 16 października 1946 r. Wykonał ją zawodowy kat amerykański, sierżant John C. Wood z Teksasu. Ciała powieszonych zostały spalone w krematorium a prochy wrzucone do Izery.
