27 lutego 1934 roku gestapo aresztowało rotmistrza Sosnowskiego i jego trzy agentki. Po rocznym procesie i tajnych negocjacjach zapadł wyrok skazujący rotmistrza i jedną z agentek na dożywocie, a pozostałe dwie kobiety na karę śmierci. W 1936 roku, z inicjatywy szefa Abwehry Wilhelma Canarisa, Jerzego Sosnowskiego wymieniono na siedmiu szpiegów niemieckich. W kraju oprócz awansu na majora czekało na niego więzienie i proces.
W okresie międzywojennym na terytorium Drugiej Rzeczypospolitej działały dwie instytucje wywiadu radzieckiego: wywiad wojskowy reprezentowany przez Główny Zarząd Wywiadowczy Sztabu Generalnego Armii Czerwonej (GRU), zwany również „Razwieduprem”, a także wywiad polityczny reprezentowany przez Wydział Zagraniczny (INO) Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Państwowego (GUGB, wcześniej funkcjonującego pod nazwami WCZEKA, GPU, OGPU), którego działania wspierał również Tajny Dział Operacyjny (SOCZ).
Jedną z najwybitniejszych postaci w historii medycyny sądowej był Sir Bernard Spilsbury, urodzony w 1877 roku angielski chemik i patomorfolog, który w pierwszych dekadach XX wieku zyskał sobie sławę graniczącą z legendą, sięgającą aż za ocean. Nazywano go wręcz „żywym następcą Sherlocka Holmesa”, gdyż podobnie jak detektyw z utworów Arthura Conana Doyle’a wykazywał się zdolnością logicznego myślenia oraz dostrzegania i celnego interpretowania niedostrzegalnych na pierwszy rzut oka dowodów i poszlak.
Dodatkowym argumentem przemawiającym za podjęciem ewentualnej współpracy stał się osobisty wdzięki i zaangażowanie Sosnowskiego, występującego w roli pośrednika między agentkami a Mr Gravesem. Stopień zaangażowania był na tyle wysoki, że wcześniej czy później każda z pań, które znalazły się na celowniku rotmistrza, trafiała do jego sypialni lub on lądował w jej alkowie.
Na początku lutego 1920 roku, po zaledwie trzytygodniowym pobycie w Gnieźnie, 3. Pułk Ułanów wyruszył transportem kolejowym na front litewsko-białoruski. 13 lutego przybył do Wilna, gdzie czekał na niego rozkaz o zmianie nazwy na „17. pułk ułanów wielkopolskich”. Jednocześnie wydane zostały nowe przepisy mundurowe, wprowadzające dla całego wojska mundury koloru khaki i dystynkcje na naramiennikach. Zmiany dotyczyły także wyglądu proporczyków.
O kawalerii II Rzeczypospolitej przez wiele lat nie można było rozmawiać i pisać, nie obchodzono świąt upamiętniających tę wspaniałą formację Wojska Polskiego. Władze PRL-u starały się wymazać pamięć o kawalerzystach walczących w kampanii polskiej 1939 roku, ponieważ ich poświęcenie i bohaterstwo zagrażało ówczesnemu systemowi. Dziś, w wolnej Polsce możemy dostrzec, że przez pięćdziesiąt lat próby wymazania dzielnych kawalerzystów ze świadomości społeczeństwa nie udały się. Tradycje kawaleryjskie są kultywowane w postaci książek i artykułów, grup rekonstrukcyjnychodtwarzających pułki kawaleryjskie, wydarzeń takich jak Dni Ułana w Poznaniu i inne, gdzie można oglądać pokazy kawaleryjskie. Jest to wspaniała lekcja żywej historii.
Na przełomie roku 1937 i 1938 w Trzeciej Rzeszy urząd ministra wojny sprawował Werner von Blomberg, naczelnym dowódcą wojsk lądowych był zaś Werner von Fritsch. Wkrótce obydwaj stracili stanowiska. Przyczyniły się do tego rzekome skandale obyczajowe z ich udziałem.
16 stycznia 1920 roku w USA wchodzi w życie XVIII Poprawka do Konstytucji. Od tej chwili wytwarzanie, sprzedaż i przewóz napojów „wyskokowych” (tj. zawierających więcej niż 0,5% alkoholu) jest zabronione. Od tej chwili – na najbliższe czternaście lat – na terenie USA obowiązuje prohibicja.
Jednym z „trybików” maszyny, jaką była Japonia, trybikiem, który tak znacząco wpłynął na losy tego dalekowschodniego państwa, była armia, a szczególnie jej „uszy i oczy”, czyli wywiad japoński, któremu poświęcony jest niniejszy artykuł.
Mimo wyraźnie gęstniejącej atmosfery politycznej w Polsce, mimo publicznych wykładów i częstych, trafnie odwołujących się do odczuć społecznych wywiadów, których udzielał niezwykle popularny Marszałek, wywiadów, w których nie żałował gorzkich słów na temat prywaty, oszustw, pieniactwa i demagogii parlamentarzystów i urzędników państwowych – jednym słowem „politykierstwa” – zamach majowy był dla większości partii politycznych, delikatnie mówiąc, niespodzianką, nawet szokiem.
