Lata sześćdziesiąte ubiegłego stulecia symbolizuje, w wymiarze politycznym, kilka osobowości, wśród których jedną z bardziej wybijających się pod względem medialnym był Ernesto Guevara de la Serna, Argentyńczyk z pochodzenia, lekarz z wykształcenia, a z wyboru – rewolucjonista. Bohater rewolucji kubańskiej, o którym mówiono z pogardą „rzeźnik z Hawany”. Zdecydowanie przereklamowany, zapadł w pamięci wielu ludzi jako męczennik, który zginął śmiercią tragiczną za sprawę, zamordowany przez siepaczy z armii boliwijskiej, wspieranych przez instruktorów z CIA. Utrwalona w ten sposób legenda w dużej mierze przetrwała do dnia dzisiejszego.

Nie od dziś uważam, że akurat anglosascy badacze dziejów Europy Wschodniej niejednokrotnie popełniają błędy w interpretacji wydarzeń mających miejsce w tym zakątku świata. A jeśli nie popełniają, to powielają wcześniejsze. Również w kontekście tej książki nie da się ukryć, iż szkocki badacz się ich nie ustrzegł.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za podjęciem ewentualnej współpracy stał się osobisty wdzięki i zaangażowanie Sosnowskiego, występującego w roli pośrednika między agentkami a Mr Gravesem. Stopień zaangażowania był na tyle wysoki, że wcześniej czy później każda z pań, które znalazły się na celowniku rotmistrza, trafiała do jego sypialni lub on lądował w jej alkowie.

Historia życia Jerzego Sosnowskiego w roli agenta polskiego wywiadu wojskowego w okresie międzywojennym jest tyleż pasjonująca, co tajemnicza. W szczególności dotyczy to kwestii relacji między centralą wywiadu a jej agentem i jego losów po wybuchu II wojny światowej. Efektywność, skala i zasięg funkcjonowania siatki, którą stworzył i kierował, przewyższają zdecydowanie osiągnięcia innych, znanych szerszym kręgom opinii publicznej w Europie agentów.