Najbardziej zasłużoną osobą dla Polskiej Marynarki Wojennej w latach 1936–1939 był wiceadmirał Jerzy Świrski. To jemu polska flota zawdzięcza najwięcej z uwagi na jego inicjatywę w rozbudowie floty oraz zmiany kadrowe. Mianowany szefem Kierownictwa Marynarki Wojennej w 1925 roku, przystąpił bowiem do odmłodzenia korpusu oficerskiego PMW. Dokładał również wszelkich starań, by uzyskać od rządu fundusze na rozbudowę i modernizację floty. Był wprawionym oficerem i korzystał z doświadczeń zdobytych podczas służby w rosyjskiej Flocie Czarnomorskiej jeszcze przed 1918 rokiem. W maju 1939 roku na polsko-brytyjskiej konferencji uzyskał od marszałka Rydza Śmigłego zezwolenie na odesłanie trzech polskich niszczycieli (zwanych wtedy kontrtorpedowcami) do Wielkiej Brytanii.

Momentem przełomowym dla zamiarów niemieckiego wywiadu wobec rosyjskiego emigranta był wybuch rewolucji lutowej. Lenin wiedział, że nadarzyła się szansa na spełnienie jego marzenia – wzniecenia w Rosji socjalistycznej rewolucji. Rząd niemiecki mógł być (i w rzeczywistości był) bardzo pomocny w urzeczywistnieniu jego planów, jednak pierwszym etapem był bezpieczny powrót do Rosji. Możliwości były w zasadzie dwie: powrót przez terytorium Ententy lub jej przeciwników.