Tak zwany „plan transportowy”, czyli poprzedzające inwazję w Normandii zmasowane alianckie naloty na francuskie węzły komunikacyjne, jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych epizodów operacji Overlord. Zarówno wiosną 1944 roku, jak i w późniejszych latach wiele razy zadawano pytanie, czy militarne efekty tej operacji usprawiedliwiały hekatombę francuskich cywilów.
W dniach 26–27 sierpnia 1813 roku pod murami Drezna armia Napoleona Bonaparte stoczyła zwycięską bitwę z tak zwaną Armią Czeską księcia Schwarzenberga, w skład której wchodziły oddziały rosyjskie, pruskie i austriackie. Było to ostatnie wielkie zwycięstwo Cesarza Francuzów.
W dniach 21–22 maja 1809 roku w pobliżu wsi Essling pod Wiedniem rozegrała się krwawa bitwa pomiędzy głównymi siłami napoleońskiej Wielkiej Armii a armią austriacką arcyksięcia Karola. W historiografii niemieckiej i anglosaskiej nazywana została bitwą pod Aspern, podczas gdy w literaturze francuskiej preferowana jest nazwa: bitwa pod Essling.
Gdy pada pytanie o to, kto był najzdolniejszym spośród generałów Hitlera, odpowiedź historyków niemal zawsze brzmi tak samo – Erich von Manstein. Co więcej, niektórzy są nawet w stanie zaryzykować stwierdzenie, iż Manstein był wręcz najwybitniejszym dowódcą wojskowym okresu II wojny światowej.
Wiosną 1941 roku przebieg działań wojennych w Afryce Północnej zmienił się diametralnie na niekorzyść aliantów. Stojące u wrót Trypolitanii wojska brytyjskie, które dotychczas bez większych problemów gromiły znacznie silniejsze włoskie armie, zostały zaskoczone pojawieniem się niemieckiego Afrika Korps i jego niezwykle skutecznego dowódcy – Erwina Rommla.
Pierwszą fazę kampanii krymskiej można było uznać za zakończoną w momencie, gdy załamał się niemiecki szturm na Sewastopol (31 grudnia 1941 roku), a radzieckie desanty na Kerczu i w Teodozji wypchnęły Niemców z Półwyspu Kerczeńskiego i zagroziły całkowitym odcięciem ich sił na Krymie (29 grudnia). 11. Armia Mansteina zamiast triumfalnie wkraczać do Sewastopola, musiała teraz walczyć o przetrwanie.
Oran ze swą blisko dwustutysięczną populacją był jednym z najważniejszych i najnowocześniejszych portów w zachodniej części Morza Śródziemnego, a zarazem drugim co do ważności ośrodkiem miejskim w Algierii. Nic więc dziwnego, że jego opanowanie uznano za jeden z priorytetowych celów operacji „Torch”. Zadanie to powierzono amerykańskiemu II Korpusowi dowodzonemu przez generała Lloyda Fredendalla. Ich przeciwnikiem miała być francuska Dywizja Orańska licząca około 9 tysięcy żołnierzy.
Operacja „Torch” stanowiła pod wieloma względami jeden z przełomowych momentów II wojny światowej. Pierwszy raz Brytyjczycy i Amerykanie przeprowadzili wspólną operację militarną na taką skalę, pierwszy raz zorganizowano tak poważną operację desantową na europejskim teatrze wojny. Działania w północno-zachodniej Afryce były też pierwszą kampanią II wojny światowej, która przyniosła zachodnim Aliantom zwycięstwo strategiczne nad wojskami „Osi”.
Na początku lutego 1942 roku na afrykańskim teatrze wojny zapanował pozorny spokój. Styczniowa kontrofensywa Rommla doprowadziła do odzyskania Cyrenajki przez wojska Osi i ustabilizowania frontu na linii El Ghazala–Bir Hacheim. W rękach aliantów pozostała jedynie wschodnia część prowincji – Marmarica wraz z portem w Tobruku.
Warszawa najzupełniej słusznie była uważana przez niemieckich okupantów za centrum polskiego oporu przeciw hitlerowskiemu …
