Organizator masowych deportacji Żydów węgierskich prosto na rampy w Birkenau. Człowiek z za biurka, który wykonywał każdy rozkaz skrupulatnie, czasami nawet nadgorliwie. Zaufany Reichsführera SS do spraw żydowskich. Osoba niewyróżniająca się z tłumu, sprawiająca wrażenie bibliotekarza lub księgowego. Zawsze gotowy do służby, czekający na zadania. Bez rozkazów zagubiony. Adolf Eichmann.

Od zarania ludzkości każde plemię, nacja, naród chciało mieć potężniejszą broń niż przeciwnicy. Podobnie rzecz się miała w trakcie drugiej wojny światowej, gdy państwa biorące w niej udział wydawały miliony na konstruowanie coraz to potężniejszych broni.

Biografie, które dotychczas czytałem, opisywały najwybitniejszych wodzów, tyranów, generałów czy prezydentów. W tym wypadku tytuł i okładka świadczyły, że będzie to historia życia rosyjskiej księżnej z dworu cara Mikołaja II i jej wspomnienia sprzed rewolucji. Tak nie jest. Ta biografia jest inna. Po pierwsze: napisana przez wnuczkę, co jest zaskakujące, bo który wnuk w dzisiejszych czasach interesuje się historią swoich dziadków?

Godzina „W” – 17.00, pierwszy dzień sierpnia, jak co roku w Warszawie wyją syreny. Mija kolejna rocznica Powstania Warszawskiego. Większość przechodniów i samochodów zatrzymuje się, oddając hołd poległym powstańcom i niezliczonej rzeszy pomordowanych cywilów.

Wspomnień byłych więźniów obozów koncentracyjnych i zagłady wydawanych po II wojnie światowej pojawiło się do dziś setki, jak nie tysiące. Wszystkie są wstrząsającym świadectwem potworności i barbarzyństwa, z jakimi spotkali się więźniowie, przeważnie zbiorem wspomnień ukazujących uporczywą walkę o przeżycie i dających świadectwa o tych, którym nie było dane przeżyć nazistowskiej machiny śmierci.

Wehrmacht, czyli siły zbrojne III Rzeszy z lat 1935-1945, jest tematem książki Władysława Kozaczuka pod tym samym tytułem. Myliłby się ten, kto zobaczywszy ją na półkach księgarskich, uzna, że będzie na ponad czterystu dwudziestu stronach opowiadała historię Wehrmachtu, od powstania w 1935 roku aż do kapitulacji w maju 1945 roku.

Polska polityka zagraniczna z lat 1921 – 1939 nie zapobiegła wybuchowi II wojny światowej, to fakt. Czy można było uniknąć wojny, ogromnych strat ludzkich i materialnych oraz trwającej pięć lat okupacji?

Vivien Spitz była naocznym świadkiem procesów Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze w tym procesu numer 1, zwanego potocznie procesem lekarzy. Swoje doświadczenia z pobytu w okupowanych Niemczech oraz z sali sądowej opisała w książce „Doktorzy z piekła rodem”. Spitz stała się naocznym świadkiem historii i wiele lat po wojnie dawała świadectwo przeciwko negowaniu holokaustu i nazistowskich zbrodni.

16 kwietnia 1945 roku nad ranem dało się słyszeć na przedmieściach Berlina pomruki zbliżającego się frontu. Tego dnia rozpoczęła się wielka ofensywa Armii Czerwonej znad Odry, której to ofensywy celem było zdobycie Berlina i ostateczna kapitulacja „tysiącletniej Rzeszy”. Rozpoczynał się ostatni akord II wojny światowej w Europie, który patetycznie można nazwać, niczym w ulubionej przez Adolfa Hitlera kompozycji Richarda Wagnera, „Gotterdamerung” – zmierzchem bogów.

Polacy w czasie II wojny światowej walczyli na wszystkich frontach w Europie. Zmagaliśmy się z hitleryzmem w trakcie wojny obronnej 1939 roku, pod Narwikiem, w wojnie obronnej Francji i bitwie o Anglię. Męstwo naszego żołnierza zostało docenione pod Falaise, Gandawą, Arnhem i Monte Cassino. Nie zabrakło także polskich wojsk na froncie wschodnim w trakcie bitew pod Lenino, Studziankami czy Kołobrzegiem.