Dzieszyński omawia wszystkie ważniejsze starcia i operacje obu stron, przerywając je opisami dokonań pojedynczych żołnierzy i sytuacji w samym mieście, co niewątpliwie podnosi walory tekstu, który w innym wypadku znudziłby mniej wytrwałych Czytelników, zmuszonych do studiowania drobiazgowych wykazów rosyjskich i niemieckich jednostek. Na plus Autorowi należy też zapisać wzmianki o udziale Polaków w walkach o Leningrad: wielu z nich urodziło się tam lub mieszkało przed wojną.

Prawdopodobnie pierwszym worem w zakonie był niejaki „Miszka Japończyk” (Mojsiej Winnicki). Skazano go na katorgę w 1908 roku, jeszcze za cara, oswobodzono w 1917 na mocy amnestii Kiereńskiego. Walczył za władzę radziecką w dywizji Jakira, ponoć dosłużył się stopnia pułkownika. Nazywano go „królem Odessy”, bo opanował świat przestępczy tego miasta. Został rozstrzelany przez bolszewików, ale przed śmiercią zdążył położyć podwaliny kodeksu, którym do dziś (w jakimś tam stopniu) kierują się rosyjscy przestępcy „zawodowi”.