Indonezyjska stocznia PT Republik Palindo i włoska firma Drass podpisały list intencyjny w sprawie wspólnej budowy miniaturowych okrętów podwodnych typu DG550 i podwodnych jednostek bezzałogowych. Jednocześnie od kilku miesięcy napływają sygnały sugerujące, że indonezyjska marynarka wojenna jest bliżej pozyskania francuskich okrętów podwodnych typu Scorpène.

Szczegóły ewentualnego kontraktu z Włochami pozostają niejawne. Wiadomo jedynie, że miniaturowe okręty podwodne mają otrzymać napęd niezależny od powietrza. Jak sama nazwa sugeruje, DG550 ma wyporność około 550 ton, relatywnie dużo jak na jednostkę miniaturową, stąd też Drass często posługuje się określeniem „kompaktowy okręt podwodny”.

Projekt ujawniono w 2021 roku, podobno powstał z myślą o klientach z rejonu Zatoki Perskiej. Głównym celem przyświecającym konstruktorom była jak największa gotowość operacyjna. Według zapewnień producenta jednostki zaprojektowano tak, aby w trakcie cyklu eksploatacji jedynie 20% czasu spędzić na remontach i przeglądach.



Względnie duże rozmiary umożliwiły instalację silnego uzbrojenia w postaci czterech wyrzutni torped kalibru 533 milimetry. Na tym jednak nie koniec. W kadłubie jest miejsce dla przewożenia nawet dwunastu operatorów sił specjalnych z dodatkowym ładunkiem w postaci pojazdu podwodnego i dwóch łodzi półsztywnych. Na zewnątrz kadłuba można zamontować dwie dodatkowe wyrzutnie torped, lekkich lub ciężkich, i stelaże dla ośmiu min morskich.

W ostatnich latach, wraz z rozwojem akumulatorów litowo-jonowych i nowoczesnych kompozytów do budowy kadłubów (w przypadku DG550 mowa o mieszanej konstrukcji ze stali i plastiku wzmocnionego włóknami szklanymi) miniaturowe okręty podwodne ponownie stały się obiektem zainteresowania marynarek wojennych na całym świecie. Stosunkowo tanie jednostki zdolne do operowania zarówno na wodach przybrzeżnych, jak i otwartych, takie jak DG550, jawią się jako atrakcyjna opcja. Dodatkowym atutem jest możliwość współpracy z bezzałogowymi pojazdami podwodnymi.

Indonezja nie byłaby pierwszym państwem Azji Południowo-Wschodniej, które zdecydowałoby się na budowę miniaturowych okrętów podwodnych. Już w roku 2018 taką decyzję podjęła Tajlandia. Prototypowa jednostka miała być gotowa w roku 2024, jednak plany pokrzyżowała pandemia i cięcia wydatków na obronę.

Scorpène’y dla Indonezji

Zainteresowanie Dżakarty jednostkami typu Scorpène nie jest niczym nowym, po raz pierwszy pojawiło się w roku 2015. Sprawa umarła jednak śmiercią naturalną, a Indonezja zwróciła się w stronę Korei Południowej. Jeszcze w roku 2011 zamówiono tam trzy jednostki typu Chang Bogo, będącego wersją rozwojową typu 209/1400. Współpraca była na tyle udana, że w roku 2019 podpisano kontrakt na kolejną trójkę.



Sytuacja uległa zmianie wraz z objęciem stanowiska ministra obrony przez znanego z profrancuskich sympatii Prabowo Subianto. Już w roku 2020 ponownie zaczęto mówić o ewentualności zakupu nawet czterech Scorpène i pary korwet typu Gowind. Z czasem liczba ewentualnych okrętów podwodnych wzrosła do sześciu. Do tej pory największym sukcesem Paryża w kraju tysiąca wysp pozostaje jednak kontrakt na czterdzieści dwa myśliwce Rafale, podpisany na początku ubiegłego roku. W tym samym czasie indonezyjska marynarka wojenna zaczęła mówić o planach pozyskania dwóch francuskich okrętów podwodnych.

Sytuacja zaczęła w ostatnich miesiącach robić się coraz bardziej interesująca. Formalnej umowy ciągle nie ma, jednak w lutym tego roku Naval Group i PT PAL podpisały wstępne porozumienie o współpracy przy budowie pary Scorpène. Indonezyjska stocznia zdobyła już pewne doświadczenia w budowie okrętów podwodnych, uczestnicząc w pracach nad jednostkami typu Chang Bogo. Ponadto oba podmioty mają utworzyć w Indonezji wspólne centrum badawczo-rozwojowe. Ta instytucja ma ułatwić integrację wybranych przez Indonezję systemów pokładowych i uzbrojenia, usprawnić transfer technologii oraz zapewnić wsparcie techniczne w trakcie budowy i eksploatacji jednostek.

Na początku maja Janes poinformował o zatwierdzeniu przez indonezyjskie ministerstwo finansów prośby resortu obrony o finansowanie pozyskania dwóch okrętów podwodnych o wyporności 1800–2800 ton, wyposażonych w napęd niezależny od powietrza. Wskazana przez ministerstwo obrony kwota 2,16 miliarda dolarów ma pochodzić z pożyczek zagranicznych i zabezpieczyć nie tylko koszty budowy, ale także transfer technologii i późniejsze pakiety szkoleniowy, logistyczny i serwisowy. W dokumentach, do których uzyskał dostęp Janes, Francja nie jest wymieniana ani razu, jednak skojarzenia nasuwają się same.

Czy za zwrotem na Paryż stoi tylko frankofilia ministra Prabowo? Zapewne nie. Indonezja ma bardzo ambitne plany rozbudowy floty podwodnej, która do roku 2024 miała osiągnąć stan dziesięciu jednostek. Takich zamierzeń nie da się zrealizować wyłącznie w oparciu o Koreę Południową, stąd też zainteresowanie miniaturowymi okrętami podwodnymi. Być może uznano również, że warto zdywersyfikować dostawców, a nie opierać się tylko na jednym, nieważne jak dobrym.



Poza tym relacje między Dżakartą a Seulem zdają się ochładzać. Podobno entuzjazm Indonezyjczyków miał opaść po zatonięciu w roku 2021 okrętu podwodnego KRI Nanggala typu 209/1400. Jednostka została kilka lat wcześniej zmodernizowana w Korei Południowej. Kolejnym powodem niezadowolenia może być też niesatysfakcjonujący dla strony indonezyjskiej udział w budowie okrętów typu Chang Bogo. PT PAL marzy się samodzielna budowa całych jednostek, jednak mimo rosnącego z okrętu na okręt udziału w budowie końcowy montaż i wodowanie nadal prowadzone są przez Daewoo.

Francuzom łatwo grać na takich ambicjach. Niewykluczone, że Dżakarcie obiecano uczynienie z PT PAL głównego wykonawcy projektu z wodowaniem okrętów w stoczni w Surabai. Nie byłby to wyjątek, ale raczej reguła. Okręty dla Indii i Brazylii w całości powstają w lokalnych stoczniach. Kolejnym atutem jest możliwość sprzedaży Scorpène w pakiecie z pociskami manewrującymi MdCN, chociaż nie wiadomo, czy padła już taka oferta.

Zobacz też: Dania zastąpi przekazane Ukrainie CAESAR-y izraelskim uzbrojeniem

Florian Wöhrl, Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported