Brytyjskie wojska lądowe prowadzą na terytorium Niemiec manewry dowódczo-sztabowe pod kryptonimem „Cerberus 22”. Londyn poinformował, że są to największe ćwiczenia brytyjskich wojsk lądowych w 2022 roku i jednocześnie największe brytyjskie manewry wojskowe w Europie od ponad dekady. Co więcej, ich przygotowanie stało się ogromnym wyzwaniem logistycznym, gdyż wysłano do Niemiec blisko 3500 żołnierzy i niemal 800 pojazdów wojskowych.

3. Dywizja przemieszczała się drogą lądową, morską i powietrzną. Personel poleciał do centrum szkoleniowego w Celle w północnych Niemczech zapewnionymi przez Royal Air Force samolotami A400M. Dalej – do Sennelager we Nadreni Północnej-Westfalii – brytyjscy żołnierze z wyposażeniem dostawali się niemieckimi ciężkimi śmigłowcami Sikorsky CH-53G. Pojazdy i sprzęt przemieszczały się drogą morską: z Portsmouth do Emden nad Morzem Północnym. Część wykorzystywanego sprzętu znajdowała się już w Niemczech, w szczególności w magazynach w Sennelager.

– Wysunięta baza NATO w Sennelager jest niezbędna – powiedział pułkownik Owain Luke, szef sztabu 3. Dywizji. – Jest to jeden z regionalnych węzłów logistycznych, które British Army ma na całym świecie. Sennelager to europejskie regionalne centrum wojsk lądowych, które zapewnia bazę szkoleniową na kontynencie, miejsce do przechowywania pojazdów i daje możliwość rozpoczęcia działań w dowolnym miejscu na kontynencie, jeśli zajdzie taka potrzeba.



Niemniej przetransportowanie sprzętu na tak duże odległości wiąże się ze sprawdzeniem zdolności logistycznych i działania w warunkach ekspedycyjnych. Poprzednie ćwiczenia nie sprawiały aż tak dużych problemów, gdyż odbywały się na Równinie Salisbury w Wielkiej Brytanii.

Oprócz tych wyzwań „Cerberus 22” ma potwierdzić gotowość do działania pięciu sztabów brygad wchodzących w skład 3. Dywizji, której historia sięga wojen napoleońskich i którą Brytyjczycy chcą mieć jako wizytówkę działań ekspedycyjnych. Hierarchia dowodzenia będzie następująca: brygady zostaną podporządkowane dowództwu dywizji, które z kolei będzie podlegać dowodzonemu przez Brytyjczyków Sojuszniczemu Korpusowi Szybkiego Reagowania NATO. Korpus zapewni ogólne dowodzenie i kontrolę NATO.

Biorący udział w ćwiczeniach personel Brygadowych Zespołów Bojowych – 16. Powietrzno-Szturmowego, 12. Pancernego, 7. Lekkiego Zmechanizowanego i 1. Lotniczego – oraz 101. Brygady Wsparcia Operacyjnego zostanie sprawdzony w walce z równym przeciwnikiem. Innymi słowy, żołnierze będą mierzyć się z wrogiem w ramach konfliktu symetrycznego, a więc nietrudno się domyślić, że chodzi o ewentualną wojnę NATO z Rosją w Europie Wschodniej. Brytyjczyków będzie wspierać 3. Pancerny Brygadowy Zespół Bojowy „Grey Wolf” z 1. Dywizji Kawalerii US Army, który do Niemiec przemieścił się z Żagania.



Amerykańsko-brytyjskie siły uzupełniać będą żołnierze z pięciu innych państw NATO. Współdziałanie ma wzmocnić interoperacyjność z siłami amerykańskimi, a także dostosowanie się do procedur NATO i działanie w ramach Headquarters Allied Rapid Reaction Corps.

Tegoroczne ćwiczenia oprócz sprawdzenia standardowych procedur i gotowości brytyjskiej „Żelaznej Dywizji” do obrony Wielkiej Brytanii, sprawdzać będą zdolność do szybkiego przerzutu sił na kontynent w celu wzmocnienia wysiłków na rzecz wspólnej obrony państw Sojuszu Północnoatlantyckiego. Przemieszczenie wojsk do działań ekspedycyjnych na kontynencie pozwala również ocenić ryzyka z tym związane i wykryć słabe punkty.

– Nasze siły znalazły się w Niemczech, aby skorzystać z magazynów Land Regional Hub w Sennelager, co jest jednocześnie testem rzeczywistej zdolności do rozmieszczania wojsk na kontynencie w szybkim tempie – oświadczył pułkownik Luke. – Każda kwatera główna zostanie oceniona pod kątem gotowości do operacji na kontynencie, w tym zdolności do planowania i wykonywania operacji w ramach symulowanego scenariusza działań wojennych w Europie.

Na koniec warto zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię. „Cerberus 22” może dać częściową odpowiedź na ważne pytanie: czy Wielka Brytania zbliżyła się do wystawienia planowanej „dywizji wojennej” (warfighting division) przeznaczonej do działań w ramach NATO i walki z równorzędnym przeciwnikiem? Strategiczny Przegląd Obrony i Bezpieczeństwa z roku 2015 zakładał, że w składzie 3. Dywizji dwie brygady miały zostać zreorganizowane w brygady uderzeniowe (strike brigades). Wobec niepowodzeń plany te zmieniono i ostatecznie miały powstać dwie brygady: zmechanizowana i „tymczasowa manewrowa brygada wsparcia” (interim manoeuvre support brigade), która zastąpiła brygady uderzeniowe.



Piętą achillesową 3. Dywizji jest kwestia sprzętowa. Zreorganizowana dywizja miała mieć 116 czołgów podstawowych, 370 lżejszych wozów bojowych oraz 72 działa samobieżne i wyrzutnie pocisków rakietowych. Dotąd nie udało się wypełnić tych założeń. Co prawda w maju 2021 roku spółka joint-venture Rheinmetall BAE Systems Land (RBSL) zawarła umowę w sprawie modernizacji 148 czołgów Challenger 2 do standardu Challenger 3, ale program postępuje bardzo wolno.

Zupełną klapą jest program bojowych wozów piechoty Ajax, mimo że niedawno zdecydowano o jego kontynuowaniu. Kilka dni temu brytyjskie ministerstwo obrony poinformowało o dostawie dwudziestu sześciu pojazdów, których problemów nie rozwiązano i które mogą nigdy nie wejść do służby. Żołnierze muszą polegać na przestarzałych FV510 Warriorach, które są modernizowane do standardu oznaczonego roboczo Warrior 2.

Zobacz też: Klęska demobilizacji bojowników w Ambazonii

Brytyjskie Ministerstwo Obrony