|
Warunki taktyczno-techniczne dla tego typu pojazdu opracowane zostały przez Główny Zarząd Artylerii (GAU) w kwietniu 1942 roku. W klasie lekkich dział potrzebny był pojazd uzbrojony w armatę 76,2 mm, stosunkowo słabo opancerzony, łatwy do seryjnej produkcji z wykorzystaniem zespołów aktualnie produkowanych czołgów lekkich.
W lipcu 1942 roku biura konstrukcyjne NKTP przestawiły do prób prototypy dział samobieżnych : OSU-76 (na podwoziu T-60) i SU-76 (na podwoziu T-70). Wobec tego,że podwozie czołgu lekkiego T-70 okazało się zbyt małe, poszerzono kadłub oraz rozbudowano podwozie, dodając szóste koło nośne. Jako uzbrojenie zastosowano nieco tylko zmodyfikowaną armatę 76,2 mm wz. 1942 (ZIS-3).
Po przeprowadzonych testach do uzbrojenia Armii Czerwonej przyjęto w grudniu 1942 roku SU-76.
Pierwsze partie dział samobieżnych SU-76, w których wykorzystano typowe zespoły czołgu T-70, wówczas produkowanego już seryjnie, miały identyczne rozwiązanie układu przeniesienia mocy jak czołg (dwa silniki po dwóch stronach kadłuba z oddzielną skrzynią przekładniową). Rozwiązanie to było bardzo skomplikowane i kłopotliwe. Z tego powodu w warunkach bojowych pierwsze serie dział samobieżnych SU-76 bardzo często były unieruchomione już podczas przemarszów.
Na skutek meldunków napływających z frontu, nakazano dokonanie niezbędnej modernizacji działa.
|
|
|
|
W wyniku zmian silniki ustawiono jeden za drugim i sprzężono wzdłużnie.
Zastosowano także jedną skrzynię przekładniową oraz zrezygnowano ze szczątkowej osłony przedziału bojowego.
Głównym zadaniem dział było stałe towarzyszenie i wspieranie ogniem piechoty, kawalerii lub czołgów w ich szykach bojowych w drugim rzucie. Działa SU-76 posuwały się tuż za pierwszymi tyralierami, niszcząc gniazda karabinów maszynowych, stanowiska moździerzy, artylerii, schrony. Czasami nawet, gdy w ogniu walki zaszła taka konieczność SU-76 występowały w roli czołgu, co jednak zazwyczaj kończyło się dużymi stratami.
Ogółem podczas II wojny światowej wyprodukowano 12671 dział SU-76, i obok czołgu T-34 był to najbardziej masowo produkowany sowiecki wóz bojowy.
| Dane taktyczno-techniczne działa SU-76 |
| » Załoga: |
4 osoby |
| » Masa: |
10 200 kg |
| » Wymiary: |
długość 500 cm
szerokość 274 cm
wysokość 210 cm
prześwit 30 cm |
| » Pancerz: |
kadłub: przód 26-35mm
boki i tył 10-16mm
nadbudówka: przód 35 mm
boki i tył 10-16mm. |
| » Napęd: |
dwa silniki gaźnikowe,
4-suwowe 6-cylindrowe GAZ 202
o mocy 70 KM, chłodzone płynem |
| » Prędkość maksymalna: |
45 km/h na drodze
10-25 km/h w terenie |
| » Pojemność zbiorników paliwa: |
227 l |
| » Zasięg: |
320 km na drodze
190 km w terenie |
| » Uzbrojenie: |
1 działo 76,2 mm ZIS-3 wz.1942
2 KM 7,62 mm wz. 1941 lub wz. 1943
|
| » Kąty ostrzału działa: |
płaszczyzna pionowa - 2° + 15°
pozioma - 36° |
| » Amunicja: |
60 nabojów do działa
1065 do PM
20 granatów ręcznych F-1 |
| » Łączność: |
radiostacja 9R
telefon wewnętrzny TPU-3F
oraz sygnalizacja świetlna
dowódca-mechanik-kierowca
|
| » Instalacja elektryczna: |
jednoprzewodowa 12V
|
| » Pokonywane przeszkody: |
wzniesienia: 28°
rowy o szerokości 200 cm
ściany o wysokości 60 cm
brody o głębokości 90 cm |
|
|