Federalny Urząd Zamówień Obron­nych Arma­suisse poinfor­mo­wał 5 listopada o wyborze doce­lo­wego nowego systemu artyleryjskiego i zaproponował parlamentowi zakup haubic powstałych przez posa­do­wie­nie bezzałogowego modułu wieżo­wego Artillerie-Geschütz-Modul (AGM) kalibru 155 milimetrów na kołowym trans­por­terze opan­ce­rzo­nym 10 × 10 Piranha Heavy Mission Carrier. Wybór prze­pro­wa­dzono w ramach projektu Artillerie Wirkplattform und Wirkmittel 2026 (artyleryjska platforma i środek oddziaływania).

Należy pamiętać, że jest to tylko zalecenie po procedurze, które nie oznacza, że parlament się do tego zastosuje (bo nie musi), ale trudno też przewidywać, że będzie inaczej. Tym samym jest wielce prawdopodobne, że nowa szwajcarska artyleria będzie pozyskiwana od przedsiębiorstwa KNDS Deutschland. Oceniono, że niemiecki podmiot przedstawił najkorzystniejszą ofertę, spełniając kryteria taktyczne, techniczne, logistyczne, ekonomiczne i zrównoważonego rozwoju.

Zgodnie z zapisami programu modernizacji wojsk lądowych Aremeebotschaft 2026 (dyspozycja wojsk lądowych) przetarg ma zostać rozstrzygnięty do roku 2026, a więc może się okazać, że na finalną decyzję przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać. Nie ma też pewnych informacji co do tego, ile jednostek artyleryjskich trafi do uzbrojenia szwajcarskich wojsk lądowych. Nic nie wiadomo również na temat harmonogramu dostaw.

Poza zamówieniem samego sprzętu przedsiębiorstwo, które zgarnie kontrakt, będzie musiało zadbać o integrację systemów dowodzenia i kierowania ogniem artylerii, wyposażenie jednostek w łączność, organizację systemu szkolenia (obejmującego również symulatory) i stworzenie zaplecza logistycznego. Tak wiele modułów sugeruje podpisanie jednego z największych kontraktów w szwajcarskich realiach. Problem w tym, że Berno nie jest skore do dzielenia się informacjami na temat wartości planowanej umowy.

AGM to w pełni zautomatyzowany system wieżowy z lufą długości 52 kalibrów. Zapas nabojów wynosi do trzydziestu sztuk, szybkostrzelność – do 9 pocisków na minutę, donośność – i 54 kilometry przy użyciu amunicji V‑LAP. Pozwala prowadzenie ognia bezpośredniego i w trybie MRSI (Multiple Rounds Simultaneous Impact), podczas którego maksy­mal­nie sześć pocisków poruszających się różnymi trajektoriami (dzięki różnym kątom podniesienia lufy) jednocześnie uderza w cel. AGM ma nadawać się do integracji z różnymi podwoziami, ale do tej pory został sparowany z Piranhą i Boxerem jako RCH 155.

Odkąd rozpoczęliśmy finansowanie Konfliktów przez Patronite i Buycoffee, serwis pozostał dzięki Waszej hojności wolny od reklam Google. Aby utrzymać ten stan rzeczy, potrzebujemy 1600 złotych miesięcznie.

Możecie nas wspierać przez Patronite.pl i przez Buycoffee.to.

Rozumiemy, że nie każdy może sobie pozwolić na to, by nas sponsorować, ale jeśli wspomożecie nas finansowo, obiecujemy, że Wasze pieniądze się nie zmarnują. Nasze comiesięczne podsumowania sytuacji finansowej możecie przeczytać tutaj.

STYCZEŃ BEZ REKLAM GOOGLE 87%

Wieżę można obracać o 360 stopni. Kąt podniesienie lufy zawiera się w przedziale od –2,5 do +65 stopni. Podwozie transportera Piranha 10 × 10 ma dopuszczalną masę całkowitą do 40 ton. GDELS zapewnia, że do strzelania nie jest wymagane rozkładanie podpór stabilizujących (Ułatwia to szybką zmianę pozycji i uniknięcie ognia kontrbateryjnego), a prowadzenie ognia może odbywać się również w ruchu. Załogę stanowi dwóch lub trzech żołnierzy.

W sierpniu 2022 roku Szwajcarzy opublikowali krótką listę, na której znalazły się brytyjsko-szwedzki Archer na samochodzie ciężarowym RMMV HX2 z napędem 8 × 8 i niemiecki RCH 155 AGM. Kraus Maffei-Wegmann zaoferowało posadzenie RCH 155 na podwoziu nie Boxera (na którego postawili Brytyjczycy), ale właśnie szwajcarskiej Piranhi.

Od stycznia 2023 roku do czerwca 2024 roku przeprowadzono testy i oceny praktyczne obu haubic w Szwajcarii i poza jej terytorium. Najważniejsze były testy techniczne uzbrojenia podstawowego oraz mobilności na szwajcarskich drogach i w terenie, a następnie testy obejmujące strzelania z wykorzys­ta­niem ostrej amunicji. Ostatecznie próby zakończono przed czasem – już w czerwcu.

Obecnie podstawę szwajcarskiej artylerii tworzą haubice M109. Od chwili pierwszego kontraktu z roku 1968 konfederacja zakupiła kilka ich transzy liczących łącznie blisko 600 sztuk w wersjach bazowej (PzHb 79) i M109A1 (PzHb 88). W roku 1995 ruszył program modernizacji 348 haubic do standardu M109 KAWEST (Kampfwertsteigerung). Modernizacja objęła zastosowanie nowej haubicy z lufą o długości 47 kalibrów i komorą nabojową o objętości 23 litrów, dzięki czemu uzyskano wzrost donośności do 36 kilometrów przy strzelaniu zwykłymi pociskami i 40 kilometrów przy użyciu pocisków o zwiększonym zasięgu.

M109 KAWEST na przełęczy Simplon na wysokości 2005 m n.p.m. u podnóża szczytu Staldhorn w Alpach Pennińskich.
(Simonexxx83, domena publiczna)

Czas jednak biegnie nieubłaganie. Kolejne programy modernizacyjne miały na celu nie zwiększenie zdolności, ale utrzymanie M109 w stanie zdatności do eksploatacji. Oddają to zresztą nazwy. W roku 2012 ruszył program Werter­hal­tungs­pro­gramm (WE, program utrzymania wartości), a w ubiegłym roku – Nutzungs­verlän­ge­rung (NUV, przedłużenie eksploatacji), dzięki któremu M109 mają pozostać w służbie do roku 2030. Mimo wykruszania się zasobów oraz sprzedaży części pojazdów Chile i Zjednoczonym Emiratom Arabskim szwajcarskie wojska lądowe mają w służbie 133 haubice samobieżne kalibru 155 milimetrów, więcej niż Niemcy.

Zdolność prowadzenia ognia pośredniego wspierać będą moździerze samobieżne Mörser 16, czyli Piranhe V moździerzem automatycznym Cobra kalibru 120 milimetrów. Moździerz można wyposażyć w dwie wymienne lufy o długości 160 i 200 centymetrów. Zapewnia to możliwość rażenia celów w odległości odpowiednio 7 i 9 kilometrów. Masa uzbrojenia to 1200 kilogramów lub 1350 kilogramów (z automatem ładowania). Wystrzelenie pierwszego pocisku zajmuje mniej niż 60 sekund. Komputer balistyczny pozwalana na strzelanie w trybie MRSI.

Armasuisse