Film przedstawia replikę (w skali 1:1) konfederackiego taranowca pancernego CSS Neuse. Dan Horn opowiada o zarówno o samym okręcie, jak i o genezie ironcladów.
Budowa CSS Neuse rozpoczęła się w październiku 1862 roku, osiemnaście miesięcy po rozpoczęciu amerykańskiej wojny secesyjnej. Okręt został zwodowany w listopadzie 1863 roku, dziesięć miesięcy po bliźniaczym CSS Albemarle. Służył od kwietnia 1864 roku do marca roku 1865, kiedy to spalono go i wysadzono w powietrze, aby nie wpadł w ręce szybko się zbliżających żołnierzy generała Johna McAllistera Schofielda.
Przez niespełna rok służby CSS Neuse praktycznie nie oddalał się od miasta, w którym powstał – Kinston w stanie Karolina Północna. Jego niedoświadczona załoga, złożona głównie z piechurów przeniesionych do konfederackiej marynarki, nie poradziłaby sobie bowiem z działaniami zakrojonymi na większą skalę. Już w pierwszych dniach ci marynarze z przypadku wprowadzili okręt na mieliznę, z której ściągnięto go po mniej więcej miesiącu bezczynnego oczekiwania.
Okręt miał 46 metrów długości i 10 metrów szerokości (kadłub wykonano głównie z drewna sosnowego z niewielkim dodatkiem dębowego dla wzmocnienia i usztywnienia). Obsadzała go załoga licząca około 150 osób. Pancerz z kutego żelaza miał maksymalną grubość 100 milimetrów. Uzbrojenie składało się z dwóch dział gwintowanych kalibru 6,4 cala (160 mm), których uzupełnienie stanowił żeliwny taran.
