W 1967 roku Ministerstwo Obrony ZSRR na nowo zainteresowało się lotnictwem strategicznym. Powodem ku temu, była decyzja USA by rozwinąć i zbudować projekt AMSA (Advanced Manned Strategic Aircraft). 10 stycznia 1969 roku Ministerstwo Przemysłu Lotniczego ZSRR podpisało kontrakt na budowę i rozwój podwójnego pocisku transportującego. Trzy biura projektowe Andriej Tupolew, Władimir Miasiszczew i Paweł Suchoj uczestniczyły w owym kontrakcie. Według tego samego kontraktu, biura winny również rozwinąć uzbrojenie wraz z wyposażeniem pokładowym.

Po oficjalnym opublikowaniu wyników konkursu, Biuro Projektowe Suchoja rozpoczęło prace nad rozwojem nowego samolotu strategicznego, do którego wykorzystano doświadczenie uzyskane z T-4. Zaplanowane również zostało aby użyć tego samego układu napędowego i wyposażenia pokładowego, oraz użyć znanych materiałów wraz z typowymi konstrukcyjno-technologicznymi rozwiązaniami. Wówczas projektowi nadano przezwisko „200” które oznaczało nie mniej nie więcej jak jego wagę 200 t.

Podczas okresu rozwoju, inżynierowie próbowali różnych wariantów aerodynamicznych kadłuba samolotu. Jako pierwszy zaplanowane zostało aby zbudować samolot o *** T-4M. Jednak próba zawiodła z powodu dramatycznej zmiany w wymiarach i wadze, która nie mogłaby zapewnić strategicznych zdolności. Inżynierowie zostali zmuszeni, by szukać nowszych dróg i technologii, które mogłyby w pełni zaspokajać następujące wymogi:
– maksymalna pojemność przy jednocześnie minimalnym oporze powietrza,
– zdolność zabierania określonej ilości rakiet i bomb,
– osiągnąć maksymalną twardości skrzydła i kadłuba aby samolot mógł lecieć nisko nad ziemią w ekstremalnych prędkościach,
– możliwość zainstalowania bardziej rozwiniętego i zaawansowanego technicznie układu napędowego, o ile taki zostanie stworzony,
– rozwinąć i włączyć do projektu technologie „stealth”

Pracując nad końcowymi modyfikacjami T-4M, inżynierowie Biura Projektowego Suchoja jako końcowy wariant, który będzie zaspokajał powyższe wymogi, wybrali samolot w układzie latającego skrzydła. Ten wariant (nazwa kodowa 2B), został utworzony w sierpniu 1970 roku, przez: L.I. Bondarenko, który został zatwierdzony przez kierownika O.S. Samojłowicza, głównego projektanta N.S. Czerniakowa i projektanta-budowniczego P.O. Suchoja. Pierwsze testy udowodniły, iż taka konfiguracja zapewni świetną stabilność aerodynamiczną w prędkości ponad jak i poddźwiękowej. Całkowicie fantastyczna aerodynamiczna jakość została dotarta do 17,5 w prędkości 0.8 macha i 7.3 w prędkości 3.0 macha. Został również rozwiązany problem deformacji skrzydła. Mniejsza powierzchnia skrzydeł, oraz twardy kadłub samolotu zapewniły zdolność latania z ekstremalnymi prędkościami na małych wysokościach. A urządzenia rotacyjne mogły zmieniać kąt skrzydła w zależności od potrzeb w granicach 30-72 stopnie.

Cały rok 1971 został spędzony na doskonaleniu projektu T-4M, a konkretnie:
– doskonaleniu powierzchni aerodynamicznej poprzez zmianę kształtu skrzydła i kadłuba samolotu,
– badając zmiany pionowego stabilizatora i pracy układu napędowego poprzez zmianę kąta skrzydła,
– badając konfiguracje skrzydeł chciano dojść do jeszcze większej stabilności,
– chciano zmniejszyć zużycie paliwa poprzez zmianę lokalizacji układu napędowego etc.

Jednakże później odkryto, iż samolot nie może zostać właściwie scentrowany i jest w 5% niestabilny. W między czasie rozwinięto też konfiguracje z dłuższą czołową sekcją. Prace zostały zakończyły się do końca 1971 roku. Również technologia stealth została włączona do konstrukcji samolotu. Maszyna została wyposażona w cztery silniki NK-101 o ciągu 20 tysięcy kg każdy. Jesienią 1972 roku Ministerstwo Nauki i Ministerstwo Technologii, przejrzały projekty samolotów. Projekt 160 bazował na Tu-144 zaprojektowanym przez OKB Tupolewa, T-4MS zaprojektowanym przez OKB Suchoja i M-20 zaprojektowanym przez OKB Miasiszczewa.

Projekt 160 został odrzucony z powodu znaczących różnic między rządowymi wymaganiami i jego faktycznymi zdolnościami. Odkryto również iż aerodynamiczne właściwości 160 były falsyfikacją i nie zaspokajały rządowych oczekiwań. Najbardziej przyciągnął ekspertów sił powietrznych T-4MS. Ten samolot mógł być nie do zatrzymania nawet przez najnowsze systemy przeciwlotnicze z lat 90. Projekt M-20 autorstwa OKB Miasiszczewa był także bardzo atrakcyjny, lecz również został odrzucony. Stało się tak dlatego gdyż niedawno utworzone Biuro Projektowe Miasiszczewa nie miało wystarczającego potencjału przemysłowego, mocy technologicznej, oraz niedostatek inżynierów. Wszystko to powodowało iż nie mogli się mierzyć z rządowymi zamówieniami. Tak więc T-4MS został wybrany jako najlepszy projekt dla sił powietrznych ZSRR. Jednak by rozpocząć budowę OKB Suchoj musiał korzystać z Kazańskich Zakładów Lotniczych. To jednak było mało prawdopodobne, gdyż musiano by wówczas przerwać rozwój T-10 (Su-27), na co rząd ZSRR nie mógł sobie pozwolić.

Po wnikliwym przejrzeniu wszystkich projektów głównodowodzący sił powietrznych ZSRR P.S. Kutachow powiedział:

(…)Wiesz zbudujmy ten samolot. Projekt T-4MS jest najlepszy i umożliwiłbym jego budowę, jednak OKB Suchoj jest teraz zaangażowany w rozwój Su-27 który jest dla nas bardzo ważny.

Więc oddajmy chwałę OKB Suchoj, ale przekażmy wszystkie materiały i informacje OKB Tupolewa żeby wszystkie prace mogły być nadal prowadzone(…)

Jednak OKB Tupolewa odrzucił ten pomysł aby kontynuować prace nad nowym bombowcem o zmiennej geometrii skrzydła, które zakończyły się powstaniem Tu-160 (Blackjack) Jednak Tu-160 był 35% cięższym samolotem do T-4MS i miał 2-3 razy mniejszy zasięg w ponaddźwiękowych prędkościach.

Prace nad T-4MS zostały zatrzymane jednak pomysły i rozwiązania wzięte z tego projektu były używane w samolotach Su-27, Mig-29, Tu-160 oraz są wykorzystywane w wielu samolotach XXI wieku.

Dane taktyczno-techniczne

Typ: Bombowiec Strategiczno-Rozpoznawczy
Załoga: 3
Długość: 41,2 m
Wysokość: 8 m
Rozpiętość skrzydeł (72): 14,4
Rozpiętość skrzydeł (30): 40,8
Powierzchnia nośna (30): 97,5 m2
Maksymalny udźwig: 170 000 kg
Silnik / Ciąg:
a) 4 x Turboodrzutowe RD-36-41 / 16000 kN
b) 4 x Turboodrzutowe NK-101 / 20000 kN
Zasięg 900 km/h:
a) RD-36-41 11000 km
b) NK-101 14000 km
Zasięg 3000 km/h:
a) RD-36-41 7500 km
b) NK-101 9000 km
Prędkość max:
a) Na wysokości 3200 km/h
b) Przy ziemi 1100 km/h
Pułap: 24000 m
Rakiety:
a) Ch-45 2-4
b) Ch-2000 24