W czerwcu 1942 roku odbyło się posiedzenie przedstawicieli przemysłu i ośrodków konstrukcyjnych. Tutaj zacytuję fragment wypowiedzi J.W. Stalina na temat KW-1: „Czołg jest za ciężki, jego masy nie wytrzymują mosty. Trzeba je objeżdżać co powoduje stratę czasu. To niedopuszczalne. Taki czołg nie jest nam potrzebny. Należy zmniejszyć jego masę; jeżeli to się nie uda, zdjąć z produkcji…” Cóż, przyszłość KW zapowiadała się dosyć niepewnie, zwłaszcza po stratach wywołanych przegranymi bitwami pod Charkowem i Woroneżem, na półwyspie Kercz itp.
KW-1 kompletnie nie nadawał się do użytku, głownie z powodu jego masy i wywoływanych nią awarii podwozia. Sowieccy konstruktorzy usiłowali stworzyć nowy czołg, w wyniku czego powstał KW-13. Wnosił on wiele rewolucyjnych wręcz zmian (zastosowanych później w czołgu JS-2) aczkolwiek nigdy nie wszedł do produkcji… Wkrótce potem zapadła decyzja o przerobieniu KW-1. W założeniach miał on być lżejszy i szybszy, tak jak T-34/76. Nazwano go KW-1S (Kliment Woroszyłow-1 Skorostnyj, czyli szybki).
Był on lżejszy o 5 ton, a jego pancerz nie przekraczał 75mm. Zmniejszono wymiary (wysokość) kadłuba i kształt. Wykonano nową, lżejszą wieżę z mała wieżyczką (kopułką) obserwacyjną, co znacznie poprawiło widoczność. Uwolniono również dowódcę od obowiązku ładowania działa. Brak dodatkowego włazu powodował jednak iż 3 osobowa załoga wieży musiała wchodzić i opuszczać pojazd jednym włazem. Wielkim błędem było również pozostawienie bez zmian uzbrojenia. N.F. Szaszmurin zaprojektował nową 4 biegową skrzynię z demultiplikatorem, co rozwiązało główny problem a zarazem piętę Achillesową KW – awarie i defekty tego podzespołu. Udoskonalono koła jezdne zmniejszając ich wagę oraz zmieniono wzór i szerokość gąsienic. Te i inne zmiany (dotyczące głównie silnika) przyczyniły się do zwiększenia prędkości maksymalnej pojazdu – z teoretycznych 34 do praktycznych 43 km/h.
Latem 1942 roku odbyły się testy i nowy KW został zatwierdzony i wkrótce miał być wprowadzony do służby. Produkcja rozpoczęła się 20 sierpnia 1942 roku. Jak na ironię , gdy na froncie pojawił się KW-1S, Armia Czerwona zgłaszała zapotrzebowanie na czołg lepiej uzbrojony i opancerzony.
Wyprodukowano tych czołgów 1370, produkcję wstrzymano w kwietniu 1943 roku. KW-1S stał się bazą dla budowy kilku innych odmian np. czołgu z miotaczem ognia KW-8S, działa samobieżnego SU-152 oraz KW-85. Reasumując, KW-1S okazał się kolejnym niewypałem mającym bardzo niewielki wkład (głownie z powodu uzbrojenia) w przebieg wojny.
Dane taktyczno-techniczne
Wymiary: długość: 695 cm, szerokość: 325 cm, wysokość: 245 cm, prześwit: 45 cm
Masa : 42,5t
Załoga: 5 osób
Pancerz: przód – 50-75mm, boki i tył – 60mm; góra 40-30mm, wieża – przód i tył 90-60mm, boki 82mm
Prędkość maksymalna: 43 km/h na drodze
Napęd: silnik dieslowski WK-2, 4-suwowy, w układzie V, moc maks. 600 km
Amunicja: 90-114 nabojów do działa, 26 granatów obronnych F-1, 3000-3087 nabojów do km
Uzbrojenie: armata 76,2mm ZiS-5 lub F-34 sprzężona z km 7,62mm DT oraz km 7,62mm w oddzielnym jarzmie w wieży, km 7,62mm w przedniej płycie kadłuba
