Francuska minister sił zbrojnych Florence Parly ogłosiła 19 lutego decyzję o rozpoczęciu programu budowy czterech nowych podwodnych nosicieli pocisków balistycznych. Okręty trzeciej generacji, określane po francusku SNLE 3G (od: sous‑marin nucléaire lanceur d’engins), mają zająć miejsce jednostek typu Le Triomphant, gdy te zostaną wycofane ze służby po 2035 roku, a tym samym – zapewnić ciągłość potencjału Oceanicznych Sił Strategicznych (Force océanique stratégique), jednego z dwu elementów diady Sił Odstraszania Nuklearnego (Force de dissuasion nucléaire).

Francuska strategia odstraszania zakłada – podobnie jak brytyjska – aby przez cały czas na morzu przebywał jeden okręt z pociskami balistycznymi. Nowe okręty będą realizować to zadanie przez co najmniej pięćdziesiąt lat. Pierwszy wejdzie do służby w 2035 roku, kolejne trzy – w pięcioletnich odstępach. Obecny morski komponent diady, czyli okręty typu Le Triomphant, będzie planowo wycofywany ze służby w latach 2030–2040, ale termin ten może ulec przesunięciu.



Uzbrojenie nowych francuskich boomerów będzie stanowiła kolejna wersja pocisku balistycznego M51, oznaczona M51.3, która ma osiągnąć gotowość operacyjną w 2025 roku. Każdy pocisk może przenosić sześć naprowadzanych niezależnie głowic termojądrowych TNO o mocy około 150 kiloton. Są one wprowadzane do uzbrojenia od 2015 roku, a ich pojazdy powtórnego wejścia w atmosferę najprawdopodobniej mają możliwość wykonywania manewrów zwiększających szanse na pokonanie obrony przeciwrakietowej.

Program SNLE 3G jest prowadzony przez siły zbrojne i agencję uzbrojenia DGA, która jest odpowiedzialna za całość projektu. Współpracują z nimi Departament Zastosowań Wojskowych francuskiej Komisji Energii Atomowej i Energii Alternatywnych do spraw napędu nuklearnego. Kooperacja odbywa się na podstawie umowy ramowej z przemysłem w sprawie badań, rozwoju, produkcji i pomocy logistycznej w budowie okrętów. Koncern Naval Group będzie zapewniać kompleksowe zarządzanie projektami dotyczącymi produkcji okrętów podwodnych, współpracując z TechnicAtome w zakresie budowy reaktorów jądrowych.



Pierwsza umowa zostanie prawdopodobnie podpisana jeszcze w 2021 roku, a jej przedmiotem będzie studium rozwojowe prowadzone do końca 2025 roku. Ponadto zakładać będzie wykonanie pierwszych elementów kadłuba i reaktora pierwszego okrętu, a także dostosowanie infrastruktury przemysłowej Naval Group do specyficznych cech konstrukcyjnych SNLE 3G. Francuzi wykorzystają tu osiągnięcia zarówno programu nosicieli pocisków balistycznych drugiej generacji, jak i atomowych okrętów podwodnych typu Barracuda. Nowe okręty mają też łatwo poddawać się modernizacjom.

Przekrój okrętu podwodnego typu Le Triomphant.
(Marine nationale)

SNLE 3G mają charakteryzować się w szczególności dalszą redukcją sygnatury akustycznej (dzięki cichszemu napędowi i nowym powłokom anechoicznym kadłuba), lepszą hydrodynamiką i poprawioną zwrotnością. Już teraz Thales i DGA podpisały porozumienie, w którego myśl francuskie przedsiębiorstwa opracuje kompletne zestawy sonarowe, w tym dziobowe i holowane, dla nowych jednostek. Można spekulować, że okręty będą miały długość około 150 metrów i wyporność rzędu 15 tysięcy ton. Najprawdopodobniej otrzymają cztery wyrzutnie torpedowe przystosowane do odpalania torped F21 Artemis i przyszłych brytyjsko-francuskich hipersonicznych pocisków przeciwokrętowych CVS401 Perseus.

Należy przy tym pamiętać, że w podwodnych nosicielach pocisków balistycznych wszelka broń przeciwokrętowa powinna służyć wyłącznie do samoobrony – rolą boomera nie jest polowanie na inne okręty.



Jedyne od niedawna mocarstwo jądrowe Unii Europejskiej dysponuje – w przeciwieństwie do sąsiadów zza kanału La Manche – dwoma z trzech komponentów tradycyjnej triady odstraszania nuklearnego. O ile Brytyjczycy zachowali jedynie komponent morski, o tyle Francuzi dysponują także głowicami jądrowymi przenoszonymi przez samoloty (i w miarę regularnie ćwiczą ich użycie). Pociski balistyczne bazowania lądowego, czyli trzeci komponent triady, dezaktywowano w 1996 roku.

Pierwszą generację SNLE stanowiły okręty typu Le Redoutable, z których pierwszy zwodowano w 1967 roku, a ostatni, szósty, nazwany Inflexible – w roku 1982. Cztery z nich wycofano ze służby jeszcze w latach dziewięćdziesiątych, Indomptable opuścił banderę w roku 2003, a Inflexible – dopiero w 2008. SNLE drugiej generacji to będące obecnie w służbie okręty typu Le Triomphant, długie na 138 metrów i mające wyporność w zanurzeniu 14 335 ton. Poza jednostką wiodącą są to: Le Téméraire (S617), Le Vigilant (S618) i Le Terrible (S619). Wprowadzono je do służby kolejno w 1997, 1999, 2004 i 2010 roku.

Zobacz też: Rosjanie pokazali kolejny nietypowy projekt lotniskowca

(edrmagazine.eu, opex360.com, informacja prasowa Thalesa)

Naval Group