Cahal (hebr. Cawa HaHagana LeYisrael) to Siły Obronne Izraela, uznawane za jedne z najsprawniejszych i najnowocześniejszych sił zbrojnych na świecie.
Siły Obronne Izraela zostały powołane do życia rozkazem premiera Dawida Ben Guriona z dnia 28 maja 1948 roku. Rozkaz oznajmiał, iż Cahal będzie istnieć, by „bronić istnienia, terytorialnej integralności i suwerenności państwa Izrael” oraz „chronić mieszkańców Izraela i zwalczać wszelkie formy terroryzmu zagrażającego codziennemu życiu”. Rozkaz został oficjalnie opublikowany 31 maja 1948 roku.
Wyżsi oficerowie dowództwa zostali zaprzysiężeni na uroczystości 27 czerwca 1948 roku. Od członków Sił Obronnych Izraela żądano złożenia przysięgi wierności państwu Izrael, jego prawu i legalnym władzom. Większość pierwszych żołnierzy pochodziło z żydowskiej organizacji militarnej Hagana i dawnego Legionu Żydowskiego, który walczył po stronie brytyjskiej. Dwie pozostałe żydowskie organizacje militarne Etzel i Irgun istniały jeszcze w swoich strukturach do końca 1948 roku. Proces tworzenia i jednoczenia oddziałów Sił Obronnych Izraela został ukończony w sześć i pół miesiąca.
Informacje podstawowe
Służba wojskowa w Izraelu jest obowiązkiem, nałożonym na wszystkich obywateli (kobiety i mężczyźni) powyżej 18 roku życia. Długość służby wojskowej jest uzależniona od wielu czynników, ale zazwyczaj trwa dla mężczyzn 3 lata, dla kobiet 2 lata. Przy czym mężczyźni służą w jednostkach bojowych, natomiast kobiety w niebojowych. Kobiety zgłaszające się na ochotnika do służby w jednostkach bojowych, muszą służyć przez trzy lata (wynika to z długiego okresu szkolenia).
Nowi imigranci przybywający do Izraela są powoływani do wojska w momencie ukończenia 18 roku życia. Ich służba wojskowa jest jednak skrócona nawet do 120 dni (w przypadku mężczyzn powyżej 24 roku życia). Natomiast kobiety-imigrantki są zwolnione ze służby wojskowej.
Po ukończeniu służby zasadniczej wszyscy żołnierze są automatycznie przenoszeni do rezerwy. Każdy rezerwista do wieku 45 lat przechodzi obowiązkowe miesięczne szkolenie wojskowe, raz w roku. W większości przypadków szkolenia odbywają się w tych samych jednostkach i z tymi samymi ludźmi, z którymi odbywano służbę zasadniczą. W ten sposób utrwalane są przyjaźnie międzyludzkie. Kobiety zazwyczaj nie przechodzą corocznych szkoleń wojskowych. Jednostki wojskowe są bardzo wyrozumiałe dla swoich rezerwistów i tolerują różne przypadki zwolnień od szkoleń. Zupełnie inaczej traktuje się sytuacje mobilizacji, podczas których praktycznie nie istnieją żadne zwolnienia dla rezerwistów.
W służbie rezerwowej przebywa się do ukończenia wieku 49 lat. W ostatnim czasie pojawiły się propozycje, aby obniżyć ten wiek do 40 lat.
Od służby wojskowej całkowicie są zwolnieni ortodoksyjni Żydzi studiujący w jesziwach. Specjalnie dla nich przygotowano czteroletni program szkoleń wojskowych, które nie naruszają ich praktyk religijnych. Pomimo tego, każdego roku około 20 tys. ortodoksyjnych Żydów całkowicie uchyla się od szkoleń wojskowych.
Zwolnienia od służby z powodu złego stanu zdrowia są niezwykle rzadkie. Statystyki mówią, że 90% poborowych corocznie jest wcielanych do wojska. Każdy z poborowych przechodzi drobiazgowe badania psychofizyczne, które kwalifikują żołnierzy do odpowiednich jednostek. Najbardziej zdrowi i odporni psychicznie trafiają do jednostek bojowych. Istnieje zasada, że synowie i bracia poległych żołnierzy nie są kierowani do jednostek bojowych, chyba że za wyraźną prośbą i za zgodą swoich rodziców.
Kilka elitarnych jednostek składa się wyłącznie z ochotników. Nabór do tych elitarnych jednostek jest związany z bardzo ostrą selekcją kandydatów. Poborowi mają także możliwość wskazania, w jakiej jednostce pragną służyć.
Kobiety służą w Kobiecych Korpusach Armijnych (hebr. Chen), jako kierowcy, pielęgniarki, radiooperatorki, kontrolerki lotów, instruktorki kursów itp. Szczególnie preferowane są instruktorki załóg pancernych. Pominąwszy sytuacje nadzwyczajne związane z wybuchem wojny, kobiety nie służą w warunkach bojowych.
W 1994 roku izraelskie siły powietrzne otworzyły kobietom możliwość służby bojowej. Począwszy od 2005 roku kobietom wolno służyć w 85% stanowisk wojskowych, wliczając w to marynarkę wojenną (poza okrętami podwodnymi) i artylerię. Jednak w jednostkach bojowych są to zawsze ochotniczki. W 2002 roku 33% oficerów było kobietami, w tym 21% w randze kapitana i majora, a 3% w wyższych rangach.
Islamscy i chrześcijańscy Arabowie są zwolnieni z obowiązku służby wojskowej w Izraelu. Wielokrotnie zdarzało się w przeszłości, że arabscy ochotnicy okazywali się szpiegami. Pomimo tego, w 1987 roku obowiązkiem służby wojskowej objęto Druzów i Czerkisów. W 1987 roku pierwszy Druz został mianowany generałem izraelskiej armii.
Przedstawiciele mniejszości narodowych zazwyczaj służą w odrębnych jednostkach – np. Beduini tworzą Oddział Śledzący, Druzowie tworzą Druzyjski Oddział Zwiadowczy, inne mniejszości służą w Oddziale 300. Od 1982 roku coraz częściej służą w innych oddziałach. Do dziś wyjątkiem jest wywiad i siły lotnicze.
Struktura wojskowa
Na podstawie jednej z Ustaw Zasadniczych dotyczących armii z 1976 roku zwierzchnictwo nad armią znajduje się w rękach cywilnego rządu. Minister obrony jest odpowiedzialny za sprawy finansowe, ekonomiczne, prawne i kontraktowe związane z funkcjonowaniem IDF. Dzięki temu armia może koncentrować się wyłącznie na sprawach bezpieczeństwa i obrony państwa. Tak naprawdę, minister obrony jest najwyższym dowódcą Sił Obronnych Izraela (IDF) i łącznikiem armii z cywilnymi władzami politycznymi Izraela.
Minister obrony jest cywilem, chociaż zazwyczaj był to emerytowany wojskowy.
Każdorazowa operacja wojskowa musi uzyskać akceptację rządu i Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Okresowe raporty z działalności armii są składane w parlamencie, przed komisją spraw zagranicznych i obrony oraz przed komisją finansów.
Ministrowi obrony pomagają asystenci, doradcy i urzędnicy bezpośrednio mu podlegli. Koordynują oni operacje sił bezpieczeństwa w Judei, Samarii i Strefie Gazy. Zajmują się sytuacjami nadzwyczajnymi, nadzorują rozwój systemów obronnych, siły obrony cywilnej i infrastrukturę obronną. Ministerstwo Obrony obejmuje liczne cywilne agencje, zagraniczne biura i korporacje. Filiami są: Israel Military Industries (IMI) i Armament Development Authority (Rafael). Państwowe korporacje: Israel Aircraft Industries (IAI), Shekem, Beit Shemesh Engines (BSE) i Gappim-Israel Orthopedic Enterprises (rehabilitacja i protetyka).
Ministerstwo Obrony
7A Street
Hakirya, Tel Aviv 61909
tel: 972-3-697-5774
fax: 972-3-697-6717
strona www
Bezpośrednie dowództwo nad Siłami Obronnymi Izraela sprawuje szef sztabu generalnego, który odpowiada przed ministrem obrony i okrężną drogą przed premierem oraz rządem. Szef sztabu generalnego jest mianowany na okres 3 lat, z możliwością przedłużenia do 4 lub 5 lat.
Głównodowodzący Cahal: Yaacov Dori (1948-1949), Yigael Yadin (1949-1952), Mordechai Maklef (1952-1953), Mosze Dajan (1953-1958), Chaim Laskov (1958-1961), Zvi Tzur (1961-1964), Icchak Rabin (1964-1968), Chaim Bar-lev (1968-1972), David Elazar (1972-1974), Mordechai Gur (1974-1978), Rafael Eitan (1978-1983), Mosze Levy (1983-1987), Dan Shomron (1987-1991), Ehud Barak (1991-1995), Amnon Lipkin-Shahak (1995-1998), Shaul Mofaz (1998-2002), Mosze Ya’alon (2002-2005) i Dan Haluz (2005-nadal).
Sztab generalny zajmuje się organizacją, planowaniem i dowodzeniem operacjami wojskowymi. Składa się z: ogólnego szefa personelu, dowódców zasobów ludzkich, logistyki i wywiadu, trzech dowódców terytorialnych oraz z dowódców sił powietrznych, marynarki i wojsk lądowych. Dowódca sił lądowych odpowiada za szkolenie, taktykę i wyposażenie brygad piechoty, spadochroniarzy, wojsk pancernych, artylerii i inżynierii.
W celu usprawnienia dowodzenia podzielono hierarchię służbową na trzy obszary strategicznego dowodzenia:
–
Północny Obszar Strategicznego Dowodzenia
– zachowuje bezpieczeństwo północnych granic Izraela, wliczając w to Galileę i Wzgórza Golan. Oddziały patrolują granicę z Libanem i Syrią. Granica z Libanem zabezpieczona jest licznymi placówkami, wieżami strażniczymi, bateriami artylerii i najnowszym systemem elektronicznym. Te wielkie nakłady poniesiono, gdyż przygraniczny rejon Libanu jest terenm aktywnej działalności szyickiego Hezbollahu, który często podejmuje akcje wymierzone przeciwko Izraelowi.
–
Centralny Obszar Strategicznego Dowodzenia
– obejmuje brygady i jednostki wojskowe operujące na terenie Szaron, Gush Dan, Szefeli, Jerozolimy, Samarii i Judei. Zabezpieczają one terytorium Autonomii Palestyńskiej oraz granicę z Jordanią.
–
Południowy Obszar Strategicznego Dowodzenia
– odpowiada za brygady i jednostki wojskowe umiejscowione na Negewie i w rejonie Ejlatu. Zabezpiecza granicę ze Strefą Gazy i Egiptem.
Izraelska armia realizuje cele związane z zapewnieniem bezpieczeństwa terytorialnego państwa Izrael. Obejmuje to przygotowanie scenariuszów działań majacych na celu powstrzymanie wszystkich najeźdźców, ale także codzienną działalność antyterrorystyczną wewnątrz państwa. Realizując umowy pokojowe, armia współpracuje z palestyńskimi władzami realizując działania w Samarii i Judei. Równocześnie utrzymuje odstraszającą zdolność bojową, zapewniającą bezpieczeństwo granicom.
Ze względu na niewielki obszar Izraela, strategia obronna armii przewiduje natychmiastowe przejęcie inicjatywy i szybkie uderzenie głęboko w terytorium wroga. Wszyscy potencjalni wrogowie Izraela przewyższają liczebnie IDF, dlatego dużym nakładem środków utrzymuje się jakościową przewagę technologiczną systemów bojowych. Ze względów bezpieczeństwa, zaawansowane technologicznie systemy bojowe są rozwijane i produkowane w Izraelu. Jednak największą siłą IDF jest profesjonalne wyszkolenie i wysokie morale żołnierzy.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa granic, IDF utrzymuje w nieustannej gotowości bojowej nieliczne oddziały sił lądowych, wspartych przez siły powietrzne i marynarkę. Większość sił bojowych to rezerwiści, którzy przechodzą regularne szkolenia i w razie kryzysu mogą szybko zorganizować bojowe jednostki liniowe.
Siły lądowe
Siły lądowe Izraela to nowoczesna armia dysponująca bronią XXI wieku. Zaawansowane systemy obronne oparte na technice laserowej mogą zestrzelić wrogie rakiety przenoszące broń masowego rażenia. W broni pancernej wprowadza się pionierskie rozwiązania w najbezpieczniejszym czołgu na świecie.
Rząd Izraela nie ujawnia danych o wielkości i sile armii. W 1988 roku Międzynarodowy Instytut Studiów Strategicznych w Londynie ustalił wielkość sił lądowych Izraela na 104 tys. żołnierzy, w czym 16 tys. żołnierzy zawodowych i 88 tys. poborowych. Dodatkowo 494 tys. rezerwistów przechodziło regularne szkolenia wojskowe, i mogło być zmobilizowanych w ciagu 72 godzin.
W 2004 roku Międzynarodowy Instytut Studiów Strategicznych w Londynie ustalił wielkość sił lądowych Izraela na 125 tys. żołnierzy, w tym 40 tys. żołnierzy zawodowych i 85 tys. poborowych. Dodatkowo 600 tys. rezerwistów.
Dowództwo sił lądowych jest podzielone na trzy obszary strategicznego dowodzenia.
Dodatkowo zostało podzielone w swoich regionalnych dowództwach na gałęzie odpowiedzialne za szkolenie, zaopatrzenie, operacje i zasoby ludzkie. Regionalni dowódcy mają bezpośrednie zwierzchnictwo nad jednostkami bojowymi, bazami sił lądowych i instalacjami obronnymi w obrębie swojego obszaru strategicznego dowodzenia. Podczas walki, regionalni dowódcy koordynują działania bojowe z siłami powietrznymi i morskimi, które są przydzielane do frontów w obrębie strategicznych obszarów dowodzenia.
– Baza Sił Lądowych Beit Lead –
– Północna Baza Szkoleniowa Piechoty Hadera – znajduje się w pobliżu
Hadery. Została wybudowana przy pomocy inżynierów wojskowych US Army.
Tereny szkoleniowe bazy zostały dostosowane do warunków Wzgórz Golan.
Dzięki temu może szkolić się tutaj Brygada Golani.
– Baza Sił Lądowych Mishmar HaNegev –
– Południowa Baza Szkoleniowa Piechoty Shomryyi – znajduje się na północ
od Be’er Shevy, na pustyni Negew. Została otworzona w 2003 roku, przy
pomocy inżynierów wojskowych US Army.
– Baza Sił Lądowych Shrga –
– Baza Szkoleniowa Korpusu Pancernego Shizafon – znajduje się w samym sercu pustyni Arava, na zupełym odludziu.
Podstawową jednostką bojową IDF jest brygada (hebr. hativa). Dowódcy brygad dysponują dużą niezależnością, szczególnie w warunkach wojny, gdy realizują operacyjne rozkazy bojowe.
W 1988 roku siły lądowe zostały zorganizowane w 3 dywizje pancerne, każda składająca się z dwóch brygad pancernych i jednej brygady artylerii, wzmocnionych przez jedną brygadę pancerną i jedną brygadę zmechanizowanej piechoty w gotowości do mobilizacji (rezerwa). Dodatkową siłę stanowiły 4 niezależne brygady piechoty zmechanizowanej. W rezerwie znajdowały się siły 9 dywizji pancernych, 1 zmechanizowanej dywizji powietrznodesantowej i 10 regionalnych brygad piechoty dla obrony granicznej. W praktyce, jednostki bojowe stanowią niezwykle elastyczną siłę, którą można w dowolny sposób przemieszczać i działać.
Każda z brygad piechoty ma taką samą organizację i składa się z trzech konwencjonalnych batalionów piechoty, kompani łączności i batalionu rozpoznawczego. Obecnie charakter działania operacyjnego brygad ulega zmianom. Brygada T’zanhanim wyspecjalizowała się w operacjach desantowych przez użyciu helikopterów i desantów spadochronowych. Brygada Givati wyspecjalizowała się w desantowych operacjach morskich, podobnie jak żołnierze US marines. Obecnie wszystkie jednostki szkolą się we współdziałaniu z bojowymi helikopterami.
–
Dywizje
:
– Dywizja Gazy – pierwotnie odpowiedzialna za operacje w Strefie Gazy.
– Dywizja Adom – operacje w rejonie Ejlatu.
– 36 Dywizja Pancerna – operacje na Wzgórzach Golan.
– 91 Dywizja
– 252 Dywizja
– Dywizja Pancerna
– Dywizja Galilee – operacje w rejonie Galilei.
– Dywizja Gidon
– 38 Grupa Dywizyjna
– 96 Dywizja
– Dywizja 880
– Dywizja Judei i Samarii – operacje w rejonie Samarii i Judei.
– 85 Dywizja
– Dywizja 162
– Dywizja Piechoty
– Dywizja Sharon – operacje w rejonie Równiny Sharon.
– Dywizja Tal
– Dywizja Peled
– Dywizja Yoffe
– Pancerna Dywizja Rezerwy
–
Samodzielne brygady
:
– 1 Brygada Piechoty
– 4 Brygada Piechoty
– 9 Brygada Piechoty
– 10 Brygada Piechoty
– 11 Brygada Piechoty
– 12 Brygada Piechoty
– 1 Brygada Golani:
Jedna z elitarnych brygad piechoty w Siłach Obronnych Izraela, od 1999 roku należąca do Północnego Obszaru Dowodzenia Strategicznego.
Brygada jest zorganizowana w trzy główne bataliony piechoty: Barak, Gideon i HaBokaim HaRishon (w 1956 roku przeszedł z Brygady Givati) oraz dodatkowe jednostki specjalistyczne: rozpoznania (Egoz) i szkoleniowy (Golani Szczepi). Żołnierze Brygady Golani noszą brązowe berety, a symbolem brygady jest zielona oliwka z korzeniami na żółtym tle. Kolory zieleni i żółci są kolorami Wzgórz Golan, gdzie brygada walczyła w czasach swego powstania. Jest to najbardziej doświadczona w walce brygada Sił Obronnych Izraela.
Brygada Golani została utworzona 28 lutego 1948 roku na terenie górnej Galilei.
W 1951 roku brygada uczestniczyła w wypadzie przeciwko Syrii, a w październiku 1955 roku we wspólnej operacji z Brygadą Spadochronową przeciwko Egiptowi.
W 1956 roku po rozwiązaniu Brygady Givati, najlepszych jej żołnierzy przeniesiono do Brygady Golani, w ramach 1 Batalionu (HaBokaim HaRishon).Jest to brygada piechoty, którą wzmocniono transporterami opancerzonymi Achzarit.W północnej Galilei, na północ od Hajfy znajduje się Muzeum Brygady Golani, czczące pamięć brygady i jej bohaterów.
– 2 Brygada Carmeli
– 3 Brygada Alexandroni
– 4 Brygada Kiryati
– 5 Brygada Givati:
Jedna z elitarnych brygad piechoty w Siłach Obronnych Izraela, od 1999 roku należąca do Północnego Obszaru Dowodzenia Strategicznego.
Brygada jest zorganizowana w trzy główne bataliony piechoty: Shaked, Tzabar i Rotem, oraz dodatkowe jednostki specjalistyczne: rozpoznania (Palsar), wsparcia inżynieryjnego (Palchan) i wojny pancernej (Orev). Żołnierze Brygady Givati noszą fioletowe berety, a symbolem brygady jest lis.
Podczas wojny izraelsko-arabskiej 1948 roku do oddziałów Hagany zgłaszały się duże ilości ochotników. Z tego powodu 8 lutego 1948 roku utworzono 5 Brygadę Piechoty, którą dowodził Shimon Avidan. Początkowo odpowiadała ona za obronę wiosek żydowskich i dróg dojazdowych do Tel Awiwu od północy.
W dniach 15-22 października brygada wzięła udział w Operacji Yoav („Operacja Dziesięć Plag”) na pustyni Negew. W listopadzie 1948 roku brygada wyzwoliła kibuc Yad Mordechai.
W grudniu 1948 roku oficjalny rozkaz Shimona Avidana nadał brygadzie nazwę Brygady Givati. Ogółem podczas wojny o niepodległość Izraela zginęło 860 żołnierzy z Brygady Givati, a 1.500 zostało rannych.
W styczniu 1949 roku Brygada Givati została podzielona na dwie odrębne brygady – 17 Brygadę Piechoty (przeszła w stan rezerwy) i 5 Brygadę Piechoty (zachowała imię Brygady Givati).
Latem 1956 roku dowództwo Sił Obronnych Izraela rozwiązało Brygadę Givati.
W listopadzie 1982 roku skala prowadzonych działań wojskowych w Libanie (Operacja o Pokój dla Galilei) wymusiła na dowództwie Sił Obronnych Izraela utworzenie nowej brygady piechoty.
13 czerwca 1983 roku oficjalnie ponownie utworzono Brygadę Givati, której dowódcą został Yehuda Duvdevani. Początkowo brygada opierała się na 424 Batalionie Shaked i 432 Batalionie Tzabar. Postanowiono utworzyć elitarną brygadę piechoty, wzorowaną na amerykańskich brygadach piechoty morskiej. Do brygady dobierano najlepszych żołnierzy z innych jednostek wojskowych, tworząc brygadę wyspecjalizowaną w walce z czołgami, desantach morskich i spadochronowych.
W 1984 roku dodano Batalion Rotem, a następnie korpus wsparcia inżynieryjnego. W ten sposób, w 1985 roku ukończono reorganizację brygady.
– 6 Brygada Etzioni
– 9 Brygada Oded
– 16 Brygada Jerusalem
– 17 Brygada
– 19 Brygada
– 20 Brygada
– 79 Brygada
– 211 Brygada
– 7 Brygada Pancerna Hativa Sheva
– 8 Brygada Pancerna
– 10 Brygada Pancerna Harel
– 27 Brygada Pancerna
– 37 Brygada Pancerna
– 45 Brygada Pancerna Barak:
Elitarna zawodowa brygada pancerna w Siłach Obronnych Izraela.
Brygada składa się z jednego batalionu pancernego, dwóch zmechanizowanych batalionów piechoty, batalionu moździerza i jednostek rozpoznawczych. Żołnierze Brygady Spadochronowej noszą czerwone berety i czerwone buty. Godłem jest tarczą z mieczem na błękitno-białym tle, z czerwoną obwódką.
Podczas wojny o niepodległość Izraela 1948 roku brygada była znana jako Brygada Carmeli, ponieważ została założona przez Moshe Carmela. Była to brygada piechoty, która uczestniczyła w licznych walkach z Arabami. Po utworzeniu Sił Obronnych Izraela przemianowano Brygadę Carmeli na 18 Brygadę Piechoty.
Podczas kampanii Sueskiej w 1956 roku, brygada otrzymała zadanie bronienia Izraela od strony Jordanii. To wówczas siły brygady zostały wzmocnione jednostkami pancernymi i otrzymała ona nazwę 45 Brygady Pancernej „Barak”.
Podczas Wojny Jom Kippur brygada odegrała ważną rolę w walkach na Wzgórzach Golan. W ciężkich walkach brygada została niemal całkowicie zniszczona, zginęło wówczas 112 jej żołnierzy w tym dowódca.Obecnie jest to 188 Brygada Pancerna Barak.
– 188 Brygada Pancerna
– 401 Brygada Pancerna Ikvot Habarzel:
Brygada pancerna w Siłach Obronnych Izraela. Brygada składa się z czterech batalionów pancernych, batalionu inżynieryjnego, batalionu artylerii i jednostki sił specjalnych Sayeret 401 (dawniej Sayeret 500).
Jest to stosunkowo młoda brygada pancerna, gdyż została utworzona w 1968 roku. W obecnej strukturze wojskowej od 1985 roku.
Podczas Wojny Jom Kippur brygada została prawie całkowicie zniszczona w walkach na Wzgórzach Golan. W konsekwencji lata 70-te były okresem przebudowy brygady, która skupiła się na działaniach pustynnych na Synaju. Po wycofaniu się z Półwyspu Synaj, przegrupowano ją do Doliny Jordanu, a następnie uczestniczyła w wojnie w Libanie
– 500 Brygada Pancerna Merkavot Habarzel
– Brygada Nahal
– Brygada Negev
– Brygada Yiftach
– 31 Brygada Spadochronowa
– 35 Brygada Powietrznodesantowa
– 55 Brygada Spadochronowa T’zanhanim:
Elitarna powietrznodesantowa brygada piechoty w Siłach Obronnych Izraela.
Brygada składa się z trzech bojowych batalionów: 101, 202, i 890. Żołnierze Brygady Spadochronowej noszą czerwone berety i czerwone buty. Godłem jest skrzydlaty jadowity wąż.
Brygada została utworzono w połowie lat 50-tych, kiedy dowództwo Sił Obronnych Izraela wydało rozkaz łączący 101 Jednostkę do zadań specjalnych z 890 Batalionem w nową elitarną brygadę piechoty. Celem stworzenia tej nowej jednostki było wprowadzenie nowych rozwiązań w szkoleniu i poprawienie umiejętności działania pozostałych brygad piechoty. Żołnierzy nowej brygady wyposażono w lekkie i małe automatyczne pistolety maszynowe Uzi, co stwarzało możliwość stworzenia dużej jednostki do zadań specjalnych.
Brygada Spadochronowa przeprowadziła tylko jeden desant powietrzny w warunkach bojowych. Miało to miejsce w 1956 roku na Półwyspie Synaj. Podczas Wojny Sześciodniowej w 1967 roku spadochroniarze wyzwalali Jerozolimę – zdobyli Wzgórze Świątynne i Zachodnią Ścianę.
Żołnierze po odbyciu służby zasadniczej w Brygadzie Spadochronowej przechodzą do jednej z trzech brygad spadochronowych w rezerwie. Są to najlepiej wyszkolone brygady rezerwy w Siłach Obronnych Izraela.
– 202 Brygada Spadochronowa
–
Szkoleniowe brygady
:
– 35 Brygada Szkoleniowa Piechoty
– Brygada Szkoły Pancernej Shizafon – baza szkoleniowa w Arava.
–
Artyleria
:
– trzy brygady artylerii
–
Inżynieria wojskowa
:
– Korpus Inżynieryjny:
Jest korpusem skupiającym wojskowych inżynierów służących w Siłach Obronnych Izraela.
Przy każdej izraelskiej jednostce wojskowej znajduje się oddział saperów Korpusu Inżynieryjnego.
Każda brygada posiada własne biuro projektów, zajmujące się dopracowywaniem maszyn wojskowych. Ich symbolem jest miecz na wieży w aureoli podmuchu w tle. Kolor beretu jest srebrno szary.
Izraelski Korpus Inżynieryjny wywodzi się z jednostek sabotażu Palmach, które uczestniczyły w wojnie o niepodległość Izraela 1948 roku. Podczas działań wojennych zasłynął z wysadzenia mostów na rzece Jordan i na strumieniach w Galilei. Dzięki temu został zatrzymany pochód arabskich sił pancernych na Izrael.
Podczas Kampanii Sueskiej 1956 roku Korpus niszczył egipską infrastrukturę na Półwyspie Synaj. W Wojnie Sześciodniowej uczestniczył w szturmie na Jerozolimę, a następnie rozminowywał miasto. Po wojnie, specjaliści Korpusu budowali fortyfikacje obronne wzdłuż Kanału Sueskiego. Podczas Wojny Jom Kippur bataliony inżynieryjne zbudowały przeprawę dla izraelskich jednostek pancernych, które przeprawiły się przez Kanał Sueski atakując Egipt. Uznano to za punkt zwrotny całej wojny.
– Saperzy: ich głównym zadaniem jest torowanie drogi przez naturalne lub sztuczne przeszkody terenowe, aby umożliwić siłom lądowym prowadzenie działań operacyjnych. Są przeszkoleni do prowadzenia normalnej walki w warunkach polowych i dysponują pojazdami opancerzonymi oraz różnorodnym sprzętem specjalistycznym.
– Operatorzy pojazdów inżynieryjnych: nie są to jednostki bojowe. Wyposażone w ciężki sprzęt inżynieryjny, taki jak: ciężkie spychacze, koparki, żurawie, ciągniki itp.
– Operatorzy buldożerów: obsługują opancerzone buldożery gąsienicowe D9, które w warunkach bojowych wykonują zadania wyburzania, robienia wyłomów, niszczenia itp. W wielu operacjach opancerzone buldożery umożliwiają prowadzenie działań siłom specjalnym.
– Neutralizacja materiałów niebezpiecznych: takich jak odpady nuklearne, biologiczne lub chemiczne.
– Saperzy EOD: specjalizują się w detonowaniu materiałów wybuchowych. Na ich wyposażeniu znajdują roboty EOD i inny specjalistyczny sprzęt. Są częścią elitarnej jednostki inżynieryjnej Sayeret Yaalom.
– Specjaliści rozbiórki: wyspecjalizowani w robiórce wszelkiej wielkości obiektów budowlanych itp. Ściśle współpracują z jednostką Sayeret Yaalom.
– Specjaliści fortyfikacji: projektują i nadzorują budowę baz wojskowych, placówek, punktów kontrolnych, mostów i różnych fortyfikacji.
–
Wywiad wojskowy
Siły lądowe są wysoko zmechanizowane. Ofensywny profil wojska został wzmocniony znacznie przez siły zbrojne artylerii (głównie samobieżny i wyposażony w zaawansowany ogień kontroler i uzbrojenie o wysokich parametrach silnika). Przeciwczołgowe zdolności zostały podniesione jakość z współczesnymi wyrzutniami rakietowymi i pociskiem kierowanym systemy.
W 2006 roku Cahal posiadał:
3.657 czołgów, w tym:
– 206 czołgów Centurion A41 (Sho’t)
– 561 czołgów M48A5 (Magach 5 Golan)
– 711 czołgów M60A1 (Magach 6 Archuv) i M60A3 (Magach 6 Archuv 2)
– 111 czołgów M60A3 (Magach 7)
– 126 czołgów T-54/T-55 (Tiran 5 Alon/Brosh – Ti-67) i T-62 (Tiran 6)
– 1.681 czołgów Mk1/Mk2/Mk3 (Merkava I/II/III)
3.974 zwiadowczych wozów opancerzonych, w tym:
– 400 wozów BRDM-2
– 8 wozów Fuchs 1
– 3.566 wozów M2/M3 Bradley
10.649 transporterów opancerzonych, w tym:
– 276 wozów T-54/T-55 (Achzarit)
– 6.131 wozów M113A1/A2 (Zelda)
– 4.000 wozów M2/M3 Halftrack
– około 400 wozów Nagmashot
– około 400 wozów Puma
456 dział ciągnionych, w tym:
– 70 haubic M101 105mm
– 5 haubic D-30 122mm
– 100 haubic M46 130mm
– 50 haubic Soltam M-68/M-71 155mm
– 81 haubic M-839P/M-845P 155mm
– 50 haubic M-114A1 155mm
– 100 haubic Soltam M-46 155mm
620 samobieżnych dział, w tym:
– 148 haubic L-33 155mm
– 50 haubic M-50 155mm
– 350 haubic M-109A1/A2 155mm
– 36 haubic M-107 175mm
– 36 haubic M-110 203mm
224 systemy wyrzutni rakietowych, w tym:
– 58 wyrzutni BM-21 Grad 122mm
– 50 wyrzutni LAR-160 160mm
– 60 wyrzutni MLRS 227mm
– 36 wyrzutni BM-24 240mm
– 20 wyrzutni MAR-290 290mm
– 20 wyrzutni LAR-290 290mm
Bardzo dużą wagę przywiązuje się do organizacji zaopatrzenia, szczególnie do zgromadzonych środków na wypadek kryzysu lub wojny. System zaopatrzenia umożliwia przeprowadzenie natychmiastowej mobilizacji całości sił wojskowych w ciągu 48 godzin. Przy czym korpus rezerwowy stanowi 70% rzutu bojowego sił lądowych. Jednostki są podzielone na kategorie, w zależności od przydatności bojowej i wyszkolenia żołnierzy. Jednostki kategorii B są odpowiedzialne za ochronę obiektów, pomoc techniczną i zaopatrzenie. Ci żołnierze mają małe prawdopodobieństwo kontaktu z wrogiem podczas wojny.
Siły powietrzne (Heyl ha’Avir)
Wielkim wysiłkiem Izrael zgromadził flotę różnorodnych bojowych samolotów, które wielokrotnie starły się w powietrzu z arabskimi maszynami odnosząc spektakularne zwycięstwa.
Izraelskie siły powietrzne cieszą się dużą niezależnością w strukturze IDF. Dowódca podlega bezpośrednio szefowi sztabu generalnego. Niewielka grupa koordynatorów, odpowiada za operacje militarne, ćwiczenia i wywiad.
Siedziba głównej kwatery znajduje się w pobliżu Tel Awiwu. Rozkazy przechodzą bezpośrednio od głównego dowódcy do dowódców baz lotniczych, którzy sprawują nadzór nad eskadrami lotniczymi.
Według danych z 1988 roku siły lotnicze liczyły 28 tys. żołnierzy, w tym 9 tys. zawodowych i 19 tys. poborowych, zajmujący się głównie obroną przeciwlotniczą. Dodatkowo jest około 50 tys. rezerwistów dostępnych do mobilizacji. W 1999 roku było 32,5 tys. żołnierzy, w tym 22 tys. poborowych oraz 54 tys. w rezerwie. W 1988 roku Izrael posiadał 19 eskadr bojowych, w tym 12 eskadr myśliwskich, 6 eskadr myśliwców bombardujących i 1 eskadrę zwiadowczą.
Trzonem bojowym sił powietrznych Izraela jest 524 maszyn bojowych – w tym taktyczny myśliwiec bombardujący F-16, cięższy myśliwiec bombardujący przewagi pola walki F-15 oraz myśliwiec bombardujący dalekiego zasięgu F-16I. Sprzęt bojowy obejmuje także samoloty zwiadowcze, transportowe i helikoptery.
–
Baza Sił Powietrznych Hatzerim
–
jest położona na zachód od Be’er Shevy, na pustyni Negew. Wybudowano ją w 1966 r. Dysponuje czteroma pasami startowymi, o długościach od 1830 metrów do 2750 metrów. Jednostki w gotowości bojowej używają dwóch południowych pasów, a pozostałe wykorzystuje się do lotów szkoleniowych.
Znajduje się tutaj Akademia Izraelskich Sił Powietrznych, która kwalifikuje oraz szkoli pilotów. Siedziba izraelskiej grupy pilotów akrobatycznych latajacych na 4 maszynach Aerospatiale (Fouga) CM-170 „Magister”.Na krawędzi bazy w 1977 r. ulokowano muzeum lotnictwa, w którym prezentowanych jest ponad sto samolotów.
Stacjonują tutaj:
– 69 Eskadra „The Hammers” – wyposażona w myśliwce F-15I.
– 102 Eskadra „The Flying Tiger” – eskadra szkoleniowa. Wyposażona
w myśliwce TA/A-4N Skyhawk, samoloty szkoleniowe CM-170
i G-120A, lekkie helikoptery obserwacyjne Bell 206B i
helikoptery szturmowe AH-1E Cobra.
– 123 Eskadra „The Southern Bells” – wyposażona w wielofunkcyjne
helikoptery S-70A Blackhawk.
–
Baza Sił Powietrznych Hatzor
– jest położona przy wybrzeżu, na południowy
-wschód od Ashdod. Została wybudowana w 1945 r. jako brytyjska baza
RAF Qastina. Od 9 listopada 1948 r. baza izraelskich sił powietrznych.
Dysponuje trzema pasami startowymi o długości 2434 metry każdy.
Stacjonują tutaj:
– 101 Pierwsza Eskadra Myśliwców – wyposażona w myśliwce F-16C.
– 105 Eskadra „The Scorpion” – wyposażona w myśliwce F-16D.
– 144 Eskadra „Feniks” – wyposażona w myśliwce F-16A/B.
–
Baza Sił Powietrznych Lod
– jest położona kilka kilometrów na wschód od
Tel Awiwu. Została wybudowana w 1936 r. jako cywilne lotnisko Lydda
Airport. Przejęte przez Izrael w dniu 11 lipca 1948 r. i przemianowane na
Lod Airport, od 1974 r. Ben Gurion International Airport. Jest to najruchliwszy
port lotniczy na Bliskim Wschodzie. Dysponuje trzema pasami startowymi, z
których najdłuższy ma 11998 metrów. Obszar bazy wojskowej znajduje się
przy najkrótszym pasie. Kontrola lotów dzieli pasy startowe pomiędzy ruch
cywilny i loty wojskowe.
Znajdują się tutaj zakłady Israel Aircraft Industries (IAI), budynki
laboratoriów, hangary i montownie samolotów takich jak F-16. Znajduje się
tutaj siedziba El Al.
Stacjonują tutaj:
– 103 Eskadra „The Elephants” – wyposażona w samoloty transportowe
Hercules C-130E i Hercules KC130H.
– 120 Eskadra Międzynarodowa – wyposażona w liczne odmiany
samolotów Boeing 707 i IAI 1124.
– 122 Eskadra „Dakota” – wyposażona w eksluzywne odżutowce
Gulfstream G550.
– 131 Eskadra „The Yellow Bird” – wyposażona w samoloty
transportowe Hercules C-130E i Hercules KC130H.
–
Baza Sił Powietrznych Megiddo
– jest położona w Dolinie Jezreel, na północy
Izraela. Została wybudowana w 1942 r. jako pomocniczy pas startowy dla
lotniska Ramat David. Dysponuje jednym pasem startowym o długości 2350
metrów.
Lotnisko jest wykorzystywane przez śmigłowce, awionetki i samoloty
gospodarcze. Znajduje się tu klub szybowcowy.
–
Baza Sił Powietrznych Nevatim
– jest położona na południowy-wschód od
Be’er Shevy na pustyni Negew. Został wybudowany w 1947 r. jako
prowizoryczne lotnisko Malhata. Porozumienie Camp David z 1979 r.
przyniosło wycofanie się wojsk izraelskich z Synaju (1982 r.). W ramach
zapewnienia bezpieczeństwa Izraelowi, Stany Zjednoczone sfinansowały
budowę bazy lotniczej, którą ukończono w 1983 r. Dysponuje dwoma
pasami startowymi o długości 3050 metrów i 2440 metrów.
Znajduje się tutaj podziemne strategiczne stanowisko dowodzenia
izraelskimi siłami powietrznymi.
W lipcu 1998 r. na mocy zawartego porozumienia, w Nevatim rozlokowano
eskadrę tureckich samolotów wojskowych.
W zamian, eskadra izraelskich
samolotów stacjonuje w Turcji.
Stacjonują tutaj:
– 116 Eskadra „The Flying Wing” – wyposażona w myśliwce F-16A/B.
– 140 Eskadra „The Golden Eagle” – wyposażona w myśliwce F-16A/B.
–
Baza Sił Powietrznych Ovda
– jest położona na północny-zachód od Ejlatu,
na pustyni Negew. Porozumienie Camp David z 1979 r. przyniosło wycofanie
się wojsk izraelskich z Synaju (1982 r.). W ramach zapewnienia
bezpieczeństwa Izraelowi, Stany Zjednoczone sfinansowały budowę bazy
lotniczej, którą ukończono w 1981 r. Dysponuje dwoma pasami startowymi o
długości 3000 metrów i 2600 metrów.
Przy krótszym pasie startowym znajduje się cywilny terminal pasażerski.
Stacjonują tutaj:
– 115 Eskadra „The Flying Dragon” – wyposażona w myśliwce F-16A/B.
–
Baza Sił Powietrznych Palmachim
– jest położona na wybrzeżu, na południe
od Tel Awiwu i na północny-wschód od Ashdod. Pierwotnie był to kibuc
Palmachim, założony na wydmach w 1949 r. W latach 70-tych stworzono
tutaj poligon lotniczy i bazę śmigłowców. Jest to główna baza helikopterów
w Izraelu. Dysponuje jednym pasem startowym o długości 2000 metrów.
Na terenie bazy prowadzone są testy rakietowe. 19 września 1998 r.
wystrzelono stąd satelitę Ofeq 1. Rozwijane są tu także technologie
uzbrojenia sterowanego laserem.
Znajduje się tutaj baza jednostki sił specjalnych Shaldag (Unit 5101). W
ostatnich latach rozwinęła swoją działalność jednostka ratownictwa
lotniczego.
Stacjonują tutaj:
– 124 Eskadra „The Rolling Sword” – wyposażona w wielofunkcyjne
helikoptery S-70A Blackhawk i UH-60A Black Hawk.
– 160 Eskadra „The First Cobra” – wyposażona w helikoptery
szturmowe AH-1E/F Cobra.
– 161 Eskadra „The Northern Cobra” – wyposażona w helikoptery
szturmowe AH-1E/F Cobra.
– 200 Eskadra – samoloty bezzałogowe.
–
Baza Sił Powietrznych Ramat David
– jest położona na południowy-wschód
od Hajfy, w pobliżu Megiddo. Została wybudowana w 1942 r. jako brytyjskie
lotnisko RAF Ramat David. 26 maja 1948 r. nastąpiło przekazanie bazy
Izraelowi. Dysponuje trzema pasami startowymi, jeden o długości 2440
metrów i dwa o długości 2750 metrów.
Stacjonują tutaj:
– 109 Eskadra „The Valley” – wyposażona w myśliwce F-16D.
– 110 Eskadra „The Knights of The North” – wyposażona w myśliwce
F-16C.
– 117 Eskadra „The First Jet” – wyposażona w myśliwce F-16C.
– 193 Eskadra Helikopterów Morskich – wyposażona w helikoptery
wielofunkcyjne AS 565 Panther.
–
Baza Sił Powietrznych Ramon
– jest położona na południowy-zachód od
Be’er Shevy, na pustyni Negew. Porozumienie Camp David z 1979 r.
przyniosło wycofanie się wojsk izraelskich z Synaju (1982 r.). W ramach
zapewnienia bezpieczeństwa Izraelowi, Stany Zjednoczone sfinansowały
budowę bazy lotniczej, którą ukończono w 1981 r. Dysponuje trzema pasami
startowymi o długości 3050 metrów każdy.
Znajduje się tutaj baza jednostek sił specjalnych Sayeret Moran i Sayeret
Meitar.
Stacjonują tutaj:
– 107 Eskadra „Knights of the Orange Tail” – wyposażona w myśliwce
F-16I.
– 113 Eskadra „The Hornet” – wyposażona w helikoptery szturmowe
AH-64D Apache.
– 119 Eskadra „The Bat” – wyposażona w myśliwce F-16I.
– 190 Eskadra „The Magic Touch” – wyposażona w helikoptery
szturmowe AH-64A Apache.
– 253 Eskadra „The Negev” – wyposażona w myśliwce F-16I.
–
Baza Sił Powietrznych Sde Dov
– jest położona na wybrzeżu przy Tel Awiwie.
Została wybudowana w latach 30-tych jako prywatne lotnisko przy
elektrowni Tel Awiw. Była pierwszą bazą izraelskich sił powietrznych
założoną w 1948 r. Dysponuje jednym pasem startowym o długości 1740
metrów.
Znajduje się tutaj siedziba Arkia Airlines. Kontrola lotów dzieli pas
startowy pomiędzy ruch cywilny i loty wojskowe.
Stacjonują tutaj:
– 100 Eskadra „The Flying Camel” – wyposażona w samoloty
transportowe Beech King Air.
– 125 Eskadra Lekkich Helikopterów – wyposażona w lekkie helikoptery
Bell 206 i OH-58 Kiowa.
– 135 Eskadra Lekkiego Transportu – wyposażona w samoloty
transportowe Beech King Air i BeA36.
–
Baza Sił Powietrznych Tel Nof
– jest położona na południowy-wschód od
Tel Awiwu, przy Rehovot. Została wybudowana w latach 30-tych jako
prywatne lotnisko przy elektrowni Tel Awiw. Była pierwszą bazą izraelskich
sił powietrznych założoną w 1948 r. Dysponuje trzema pasami startowymi,
jeden o długości 1830 metrów i dwa o długości 2750 metrów.
Znajduje się tutaj centrum szkolenia izraelskich sił spadochronowych oraz
baza jednostki sił specjalnych Maslul (Unit 699).
Dodatkowo swoją siedzibę
ma tutaj jednostka obrony przed bronią masowego rażenia. W ostatnich
latach rozwinęła swoją działalność jednostka ratownictwa lotniczego.
Oprócz eskadr w gotowości bojowej stacjonuje tutaj jednostka
doświadczalna broni lotniczych.
Podobno przy bazie znajdują się podziemne bunkry, w których
przechowywana jest broń jądrowa.
Stacjonują tutaj:
– 106 Eskadra „The Edge of The Spear” – wyposażona w myśliwce
F-15B/C/D.
– 114 Eskadra „The Night Leaders” – wyposażona w wielofunkcyjne
helikoptery CH-53-2000 Sikorsy.
– 118 Eskadra „The Nocturnal Birds of Prey” – wyposażona w
wielofunkcyjne helikoptery CH-53A Sikorsy.
– 133 Eskadra „Rycerze Bliźniaczego Ogona” – wyposażona w myśliwce
F-15A/B/D.
Izraelskie Siły Powietrzne uznawane są za najsilniejsze lotnictwo na Bliskim Wschodzie i jedna z najlepszych na świecie. Amerykańskiej produkcji samoloty zostały wyposażone w izraelską awionikę i uzbrojenie (Israeli Military Industries, Israeli Aircraft Industries, Elbit i inni).
samoloty myśliwskie i szturmowe:
– 25 maszyn F-15I „Ra’am” (od 1998 r.)
– 11 maszyn F-15D „Akef”
– 17 maszyn F-15C „Akef”
– 7 maszyn F-15B „Baz” (od 1976 r.)
– 29 maszyn F-15A „Baz” (od 1976 r.)
– 12 maszyn F-16I „Sufa” (od 2004 r.)
– 75 maszyn F-16D „Brakeet”
– 52 maszyn F-16C „Barak” (od 1980 r.)
– 20 maszyn F-16B „Netz” (od 1980 r.)
– 90 maszyn F-16A „Netz” (od 1980 r.)
samoloty zwiadowcze:
– 5 maszyn RC-12D „Kookiya”
samoloty zwiadu elektronicznego:
– 2 maszyny EC-707 „Phalcon”
samoloty taktycznego dowodzenia:
– 2 maszyny EC-130H „Aya”
lekkie samoloty transportowe:
– 3 maszyny G550 Gulfstream C-37A
– 3 maszyny Boeing EC-707 „Chasidah” (od 1972 r.)
– 22 maszyny Beech King Air „Tzufit” (od 1974 r.)
– 3 maszyny IAI-1124 „Shachaf”
cysterny powietrzne:
– 5 maszyn Boeing KC-707 „Re’em”
– 5 maszyn KC-130 Hercules „Karnaf” (od 1971 r.)
ciężkie samoloty transportowe:
– 5 maszyn Boeing 707 „R’em”
– 5 maszyn C-130H Hercules „Karnaf”
samoloty treningowe:
– 17 maszyn GROB G-120A „Snunit”
– 39 maszyn TA-4N Skyhawk „Ahit”
– 17 maszyn TA-4J Skyhawk „Ahit”
– 5 maszyn TA-4H Skyhawk „Ahit”
– 43 maszyny CM-170 Magister „Zukit”
helikoptery szturmowe:
– 1 maszyna AH-64D Longbow Apache „Saraf” (od 2004 r.)
– 40 maszyn AH-64A Longbow Apache „Peten”
– 39 maszyn AH-1F Cobra „Tsefa” (od 1975 r.)
– 16 maszyn AH-1E Cobra „Tsefa” (od 1975 r.)
helikoptery bojowe:
– 7 maszyn AS 565 Panther „Atalef”
helikoptery transportowe:
– 41 maszyn CH-53A/D Sea Stallion „Yas’ur”
– 24 maszyny UH-60L/S-70A Blackhawk „Yanshuf”
– 14 maszyn UH-60L TPT Blackhawk „Yanshuf”
– 10 maszyn UH-60A Black Hawk „Yanshuf”
– 43 maszyny Bell 206B JetRanger „Saifan”
– 7 maszyn AS 565 Panther „Atalef”
– 7 maszyn AS 565 Panther „Atalef”
W skład sił powietrznych wchodzą także baterie rakiet przeciwlotniczych (Neged Metosim). Zdecydowanie najważniejszą rolę odgrywają zakupione w 1991 roku baterie rakietowe Patriot.
Izrael posiada nieokreśloną liczbę głowic jądrowych. Źródła zachodnie przypuszczają, iż Siły Obronne Izraela dysponują około 100 głowicami nuklearnymi o różnej mocy. Jedyny izraelski ośrodek atomowy znajduje się w Dimona, na pustyni Negew. Jest to obiekt pilnie strzeżony przez izraelskie służby bezpieczeństwa.
Głowice mogą być przenoszone przez 107 rakiet średniego zasięgu Jerycho i Lance:
7 rakiet Lance (130km/450kg)
100 rakiet Jerico 1/2 (650km/500kg)
–
Baza Sił Powietrznych Sedot Mikha
– jest położona na południowy-wschód
od bazy sił powietrznych Tel Nof, około 20 km na wschód od Jerozolimy.
Została wybudowana w 1967 r.
Stacjonują tutaj trzy eskadry (150, 199 i 248) dysponujące rakietami
średniego zasięgu Jerico 1/2. Rakiety mogą przenosić głowice nuklearne. Z
tego miejsca rakiety mogą dosięgnąć cele w Egipcie, Jordanii, Syrii i Libanie.
Marynarka wojenna (Heyl Ha’Yam)
Marynarka wojenna jest zdecydowanie najmniejszą formacją zbrojną IDF. Według danych z 1987 roku, marynarka liczyła 1 tys. oficerów i 8 tys. marynarzy, wliczając w to 3,2 tys. poborowych. Dodatkowo 1 tys. rezerwistów pozostawało w gotowości do mobilizacji.
Dowództwo marynarki znajduje się w Tel Awiwie.
Jest odpowiedzialne za dowodzenie operacjami morskimi, wliczając w to wywiad i logistykę.
Marynarka cieszy się dużą niezależnością i prowadzi działania operacyjne na Morzu Śródziemnym, Morzu Czerwonym i w rejonie Zatoki Perskiej. W tych dwóch odrębnych obszarach operacyjnych znajdują się następujące bazy wojskowe marynarki:
–
Baza w Hajfie
– jest to najstarszy port w Izraelu, położony nad Morzem
Śródziemnym. Został wybudowany przez Brytyjczyków w 1933 roku. Główny
falochron ma długość 2826 metrów. Wejście do portu ma głębokość 13,8
metra i szerokość 183 metry.
W Hajfie znajduje się Baza Treningowa Marynarki, w skład której
wchodzą: szkoła operacyjna okrętów podwodnych, szkoła operacyjna
okrętów rakietowych i szkoła dowodzenia marynarki.
Stacjonują tutaj:
– Flotylla Okrętów Rakietowych (Satilim) –
– Flotylla Okrętów Podwodnych (Tsoletot) –
– 917 Flotylla Okrętów Patrolowych (Daburim) –
–
Baza w Atlit
– znajduje się kilka kilometrów na południe od Hajfy, nad Morzem
Śródziemnym. Port jest wykorzystywany wyłącznie przez marynarkę
wojenną.
Stacjonują tutaj:
– jednostka sił specjalnych marynarki (Shayetet 13) – liczy około 300
żołnierzy operujących głównie w akcjach odbijania zakładników i
sabotażu. Wykorzystują oni lekkie samoloty i śmigłowce Bell.
–
Baza w Ashdod
– znajduje się 40 km na południe od Tel Awiwu, nad Morzem
Śródziemnym. Został założony w 1965 roku. Główny falochron ma długość
2200 metrów. Wejście do portu ma głębokość 14,8 metra i szerokość 300
metrów.
Stacjonują tutaj:
– 916 Flotylla Okrętów Patrolowych (Daburim) –
–
Baza w Ejlacie
– znajduje się na południowym krańcu Izraela, nad Morzem
Czerwonym. Izraelska marynarka zaczęła używać portu w 1951 roku.
Stacjonują tutaj:
– 915 Flotylla Okrętów Patrolowych (Daburim) –
Dodatkowo w strukturze marynarki wojennej znajdują się:
– Wywiad Marynarki (Madan) –
– jednostki radarowe (Mashaot) –
– jednostka misji podwodnych (Yaltam) –
– jednostka ochrony portów (Yaban) –
W 2006 roku marynarka dysponowała około 70 okrętami wojennymi:
3 okrętami podwodnymi klasy „Dolphin” (1.925 ton):
– INS Dolphin(wszedł do służby w 1998 r.)
– INS Leviathan(wszedł do służby w 1999 r.)
– INS Tekumah (wszedł do służby w 1999 r.)
3 korwetami rakietowymi klasy „Eilat Sa’ar 5” (1.227 ton):
– INS Eilat (wszedł do służby w 1993 r.)
– INS Lahav (wszedł do służby w 1993 r.)
– INS Hanit (wszedł do służby w 1994 r.)
2 okrętami rakietowymi klasy „Aliya Sa’ar 4.5” (500 ton):
– INS Aliya
8 okrętami rakietowymi klasy „Hetz/Nirit Sa’ar 4.5” (488 ton):
– INS Hetz (wszedł do służby w 1991 r.)
– INS Kidon
– INS Yaffo
– INS Tarshish
– INS Herev
– INS Sufa
2 okręty rakietowe klasy „Reshef Sa’ar 4” (450 ton),
13 łodzi patrolowych klasy „Super Dvora” (54 ton),
18 łodzi patrolowych klasy „Dabur PFI” (45 ton),
3 łodzie patrolowe klasy „Nashal PCI”,
3 łodzie patrolowe klasy „T 1012 Bobcat Catamaran PCC”,
22 szybkich łodzi szturmowych.
Budżet obronny
W latach 1950-1966 Izrael wydawał na cele obronne średnio 9% PKB rocznie. Po wojnach 1967 i 1973 wydatki zbrojeniowe gwałtownie wzrosły. Od 1990 roku siły lądowe były systematycznie zmniejszane. W 1996 roku budżet obronny sięgnął wysokości 10,6% PKB i stanowił 21,5% całego budżetu rocznego. W czerwcu 2003 roku parlament przewidział cięcie sił lądowych o 20%. Z tego powodu zrezygnowano z realizacji licznych programów obronnych i wstrzymano rozwój niektórych nowych technologii. Cięcia objęły stopniowe wycofywanie ze służby wszystkich średnich czołgów M60.
Izrael ściśle współpracuje ze Stanami Zjednoczonymi. Odbywają się wspólne ćwiczenia wojskowe, następuje wymiana informacji wywiadowczych oraz rozwija się współpraca w badaniach i rozwoju nowych rodzajów broni.
Bibliografia:
– materiały rządowe państwa Izrael (gov.il)
– materiały dostępne Izraelskich Sił Obronnych
– serwisy informacyjne z przestrzeni kilku lat
– http://www.globalsecurity.org
